Η κρίσις του Θεού και η κρίσις των ανθρώπων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ  ΛΟΥΚΑ
21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018
Απόστολος: Α΄  Τιμ. δ´ 9 – 15
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιθ΄ 1-10
Ήχος: πλ. δ΄ .- Εωθινόν: ΙΑ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον
λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί
εισήλθε καταλύσαι» (Λουκ. ΙΘ  7)
Η κρίσις του Θεού και η κρίσις των ανθρώπων

Ένας πολύ αμαρτωλός άνθρωπος δέχεται μία πολύ κολακευτική πρόταση από τον Κύριο. Είναι ο
διαβόητος τελώνης Ζακχαί­ος, ο οποίος έχει σπεύσει ανάμεσα στον πολύ κόσμο, να ιδή και αυτός τον Χριστό. Ούτε το σωματικό του μειονέκτημα – είναι «νάνος» στο ανάστημα, – ούτε όμως και οι κατάφορες αδικίες του εις βάρος των συμπολιτών του, τον εμποδίζουν να παρευρίσκεται και αυτός, στην υποδοχή του Χριστού. Παρ’ ότι προσπαθεί να διαφύγη της προσοχής του Κυρίου και του κόσμου, – διότι είναι αμαρτωλός –  ο Παντογνώστης Θεός τον εντοπίζει και όχι μόνον … του προτείνει, εάν βεβαίως συμφωνή και ο ίδιος, να του κάνη επίσημη επίσκεψη στο σπίτι του!
Ο μεν Ζακχαίος δέχθηκε την πρόταση με πολλή χαρά και συγκίνηση. Ο λαός όμως, κυρίως δε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, εσκανδαλίσθησαν και σχολίασαν αρνητικά την πρόταση, αλλά και πρόθεση του Ιησού, να επισκεφθή ένα περιώνυμο αμαρτωλό και μάλιστα στο σπίτι του. Έκριναν την πρόταση του Χριστού, ανάρμοστη, επειδή πίστευαν ότι ο Πανάγιος Κύριος κρατεί αποστάσεις από τους αμαρτωλούς και μάλιστα τόσον «κεκραγμένους» και αρέσκεται πλησίον των φαινομένων εναρέτων και ευλογημένων του Θεού. Ο Κύριος δεν απήντησε στα επικριτικά σχόλια, παρ’ ότι γνώριζε τους αμαρτωλούς διαλογισμούς των επικριτών του. Πήγε στο σπίτι του Ζακχαίου ακολουθούμενος από το πλήθος και εκεί όλοι βιώνουν συγκινητικές καταστάσεις.
«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κυριον• ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κυριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και ει τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν» (Λουκ. ΙΘ  8). Μία ειλικρινής και έμπρακτη μετάνοια είναι η «απάντηση» του αμαρτωλού, και στην τιμή που του κάνει ο Χριστός, αλλά και στην δικαιολογημένη κατακραυγή του κόσμου. Νιώθει και ο ίδιος ο Ζακχαίος, ότι με τις τόσες αμαρτίες που τον βαρύνουν, δεν είναι σε θέση να δεχθή στο σπίτι του τον «μόνον αναμάρτητον» και γι’ αυτό θεωρεί υποχρέωσή του, να διορθώση, όσον του ήταν δυνατόν, την ανάρμοστη για τον Χριστό, αμαρτωλή του κατάσταση. Ενώπιον όλων και απευθυνόμενος προς τον Ιησούν, δεν μετανοεί μόνον με τα λόγια, ούτε περιορίζεται σε κάποια δάκρυα, θεωρώντας ότι εκεί τελείωσαν και τα αμαρτήματά του, αλλά διαβεβαιώνει ότι θα αποκαταστήση, όσον του είναι δυνατόν, τις αδικίες που έχει διαπράξει και θα αποζημιώση τους αδικηθέντες, εις το τετραπλάσιον.
Μετά από όλο αυτό το επεισόδιο, κατάλαβαν όλοι, ποιός ήταν ο σκοπός της επισκέψεως του Κυρίου στο σπίτι του αμαρτωλού, αλλά και ότι, οι εκλεκτοί του Χριστού, δεν είναι οι, δήθεν, καλοί και ενάρετοι, εκείνοι που καμώνονται και φτιάχνονται, για να φαίνωνται, όπως οι Φαρισαίοι, αλλά οι αμαρτωλοί που πονούν για τις  αμαρτίες τους και μετανοούν και διορθώνονται.

Πως κρίνομεν τον … άλλον;

«Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» (Ματθ. Ζ  1), είπε ο Κύριος. Και είπε τούτον τον λόγον, διότι δεν μπορούμε να έχουμε αντικειμενική και σωστή κρίση για τους άλλους. Το λάθος των συμπολιτών αλλά και επικριτών του Ζακχαίου το κάνομεν, όταν και εμείς χαρακτηρίζουμε τους άλλους με κριτήριο, τα λόγια τους η τις πράξεις τους. Με τα κριτήρια όμως αυτά, είναι βέβαιο ότι θα κάνουμε εσφαλμένη κρίση. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον αυτός που φαίνεται, αλλά κυρίως και περισσότερο, αυτός που εμείς δεν μπορού­με να δούμε και να γνωρίζουμε. Πόσες φορές αισθανόμαστε και εμείς οι ίδιοι αδικημένοι, όταν κρινώμαστε και χαρακτηριζώμαστε από τους άλλους με κριτήριο κάποια λόγια που μας «ξέφυγαν» η κάποια κακή πράξη μας! Πόσες φορές ζητούμε την κρίση του Θεού που γνωρίζει τα ενδότερα της ψυχής μας, διότι νιώθουμε ότι οι συν­άνθρωποί μας, πολλές φορές δε και οι στενοί συγγενείς μας, μας κρίνουν και μας καταδικάζουν με λάθος κριτήριο!
Συνήθως, στην κρίση μας για τους άλλους, είμαστε άδικοι αφού, άλλοτε μεν τους δικαιώνουμε ακόμη και για πολύ σοβαρά αμαρτήματα, «ελαφρά τη καρδία», άλλοτε δε τους καταδικάζουμε και τους τιμωρούμε με τη διάθεσή μας, ακόμα και για πολύ μηδαμινά η και ανύπαρκτα λάθη. Είναι γνωστός και πολύ χαρακτηριστικός ο λόγος του Κυρίου μας, όταν οι Φαρισαίοι έσυραν ενώπιόν του την γυναίκα εκείνην την «επί μοιχεία, κατειλημμένην». Ο Κύριος καθήλωσε τους επικριτές της με την ανεπανάληπτον εκείνην φράσιν, «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτήν» (Ιωάν. Η  7). Εις τούτον τον λόγον του Κυρίου μας, θα μπορούσαμε να παραθέσωμε επί πλέον και εκείνον τον, επί της του όρους ομιλίας λεχθέντα. «Τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; Η πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. Ζ  3-5).

Η Κρίσις της Δευτέρας Παρουσίας

Όλοι οι άνθρωποι πρόκειται να κριθούμε από τον Κύριο με την τέλεια και μοναδική και αδιαφιλονείκητη δικαιοσύνη Του. Εκείνη δε η κρίση είναι και η πλέον βαρύνουσα, αφού, αφ’ ενός μεν, οι συν­έπειες και οι αποφάσεις της θα έχουν αιώνιο χαρακτήρα, αφ’ ετέρου δε, δεν πρόκειται να υπάρξη η παραμικρά αμφισβήτηση και οι πάντες θα «προσγειωθούμε ομαλώς η ανωμάλως», – εκ δεξιών η εξ αριστερών, – με απόλυτον εμπιστοσύνην εις την Θείαν εκείνην ετυμηγορίαν. Συνεπώς, ας μη προτρέχωμε να εκφέρωμε καταδικαστικές η αθωωτικές αποφάσεις δια τον οίον δήποτε, διότι πέραν του ότι, θα κάνωμε λάθος και θα αμαρτήσωμε, διεκδικούμε και την θέση του κριτού, η οποία ουδέποτε μας παρεχωρήθη. «Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; Τω ιδίω Κυρίω στήκει η πίπτει• σταθήσεται δε• δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. ΙΔ  4). Ερμηνεία: «Ποιός είσαι συ που κρίνεις ξένον υπηρέτην; Το αν θα σταθή η θα πέση αφορά τον δικόν του Κύριον, θα σταθή όμως, διότι ο Θεός έχει την δύναμιν να τον κάνη να σταθή».
Προσοχή μήπως εκπλαγούμε κατά την απολογίαν μας!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr