Ποιὰ εἶναι ἡ βαθύτερη σημασία τῆς «διορθώσεως» τῆς «Κυριακῆς προσευχῆς» ἀπὸ τὸν κ. Φραγκίσκο;

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Τὸ Βατικανὸ δὲν εἶναι ἐκκλησία, ἀλλὰ κρατικὴ ὀντότητα, ὀργανωμένο κράτος, μὲ σαφῆ φεουδαρχικὴ δομὴ καὶ μὲ ἀπόλυτο μονάρχη του τὸν «πάπα», ὁ ὁποῖος δὲν διαφέρει σὲ τίποτε ἀπὸ τοὺς φεουδάρχες Φράγκους τοῦ μεσαίωνα. Τὸ κρατίδιο αὐτὸ ἀποτελεῖ πιστὴ ἀντιγραφή, ἢ μᾶλλον ἐπιβίωση, τῶν φεουδαρχικῶν μεσαιωνικῶν ἡγεμονιῶν, ὅπου ὁ φεουδάρχης, ὡς ἀπόλυτος ἡγεμόνας, ἐνσάρκωνε καὶ συγκέντρωνε ὅλες τὶς ἐξουσίες στὸ πρόσωπό του, ἤτοι: τὴν πολιτική, τὴν νομοθετική, τὴ θρησκευτική, τὴν ἐκτελεστική, κλπ. Ὁ «πάπας» ἀποτελεῖ μία θλιβερὴ ἐπιβίωση τοῦ μεσαιωνικοῦ φεουδαρχισμοῦ, ὁ ὁποῖος κυβερνᾶ τὸ «κράτος τοῦ Θεοῦ», «ἐλέῳ Θεοῦ», ἰσόβια, χωρὶς ἀντιπολίτευση, χωρὶς κριτικὴ στὶς ἐπιλογές του, ἐνσαρκώνοντας ταυτόχρονα καὶ τὴν ὕπατη ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, τὴν ὁποία ἀνήγαγε σὲ ἀπόλυτη παγκόσμια κυριαρχία! Ἀπὸ τὸ 1012, δυστυχῶς, τὸ σεβάσμιο Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως καταλήφθηκε ἀπὸ τὸν φραγκικὸ φεουδαρχισμὸ καὶ ὑποτάχθηκε στὸν φράγκο ὑπερηγεμόνα, ὁ ὁποῖος σφετερίζεται καὶ τὴν ἱερατικὴ...

ἐξουσία μέχρι τὶς μέρες μας.

Γιὰ νὰ στηριχθεῖ ἡ νέα φραγκικὴ ἡγεμονία, ἡ ὁποία μὲ τὴν κατάληψη τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς Ρώμης ἐξέλαβε τεράστια δύναμη, ἐπινοήθηκαν τερατώδη δόγματα, τὰ ὁποῖα δὲν ἦταν ἁπλὰ πρωτόγνωρα γιὰ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ σαφῶς ἀντιχριστιανικά, ὅπως τὸ ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα». Κατ’ ἀκολουθία, ὡς συνέπεια τοῦ «πετρείου δόγματος», διακηρύχτηκε τὸ «πρωτεῖο» πάσης ἐξουσίας καὶ κατὰ συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ φραγκικῆς ἐπινοήσεως ἀπόλυτη ἐξουσία ἔπρεπε νὰ ἐφαρμοστεῖ μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὸν νέο παγκόσμιο ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος ἐνθρονίστηκε στὸ θρόνο τῆς «αἰώνιας πόλεως», τῆς παλιᾶς πρωτεύουσας τοῦ κόσμου, μέχρι τὴν μεταφορὰ τῆς πρωτευούσης τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους στὴ Νέα Ρώμη, τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τὸν Μ. Κωνσταντῖνο τὸ 330.

Εἶναι γνωστὸς ἀπὸ τὴν ἱστορία ὁ περιβόητος «Περὶ Περιβολῆς Ἀγώνας» (1075-1122), γιὰ νὰ ἑδραιωθεῖ ἡ παπικὴ ὑπερεξουσία, ἕως ὅτου ὁ «πάπας», «καθιερώθηκε» τὸ 1123 ἀπὸ τὴν A΄ «Σύνοδο» τοῦ Λατερανοῦ, ὡς ὁ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ», στὸν ὁποῖο «θείῳ δικαίῳ, ἀνήκουν ὅλες οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου». Ἀπαίτησε καὶ κατόρθωσε νὰ λαμβάνουν ἀπὸ τὰ χέρια του τὴν ἐξουσία τους οἱ ἡγεμόνες τῆς Δύσεως. Ὅποιος ἀντιδροῦσε σὲ αὐτὴ τὴν πρακτική, «ἀφορίζονταν» καὶ οἱ ὑπήκοοί του διατάσσονταν νὰ μὴν ὑπακούουν στὴν ἐξουσία του. Γιὰ νὰ ἀνακτήσει τὴν εὔνοια τοῦ Φράγκου ὑπερηγεμόνα τῆς Ρώμης, ἔπρεπε νὰ ταπεινωθεῖ οἰκτρὰ ἐνώπιόν  του καὶ νὰ δηλώσει τὴν ἀπόλυτη ὑποταγὴ του σ’ αὐτόν!

Εἶναι γνωστὴ ἡ περίπτωση τοῦ «πάπα» Γρηγορίου Ζ΄ (1073-1085), ὁ ὁποῖος τὸ 1077, ἀνάγκασε τὸν πανίσχυρο γερμανὸ αὐτοκράτορα Ἐρρίκο Δ΄ (1056-1106), νὰ παρουσιαστεῖ γονατιστὸς μπροστά του, ρακένδυτος καὶ ξυπόλητος, γιὰ νὰ τοῦ ζητήσει συγγνώμη, ἐπειδὴ εἶχε ἀμφισβητήσει τὴν ἐξουσία του! Δὲν μᾶς χωρίζουν παρὰ μερικὲς δεκαετίες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ «πάπας» πάτησε στὴ γῆ, ἀφοῦ γιὰ χίλια χρόνια τὸν κουβαλοῦσαν μονίμως οἱ καρδινάλιοί του στὴν πλάτη τους! Προφανῶς ἡ ἱστορία δὲ γνωρίζει παρόμοια περίπτωση ὑπερηγεμόνα!  

Τὸ δεύτερο ἦταν τὸ «ἀλάθητο». Οἱ Φράγκοι, «ἐλέῳ Θεοῦ» ἡγεμόνες, νομοθετοῦσαν σύμφωνα μὲ τὴ δική τους θέληση, χωρὶς νὰ ζητοῦν τὴ γνώμη κανενός, τὴν ὁποία θεωροῦσαν ἀλάθητη καὶ δὲν δέχονταν καμιὰ κριτικὴ στὶς ἀποφάσεις τους. Τώρα ὁ ὑπερηγεμόνας τῆς Ρώμης, ὄχι ἁπλὰ θεωροῦσε τὸν ἑαυτὸ του «ἀλάθητο», ἀλλὰ τὸ ἀνήγαγε σὲ ἐκκλησιαστικὸ δόγμα, μὲ τὴν Α΄ Βατικανὴ «Σύνοδο» (1870). Σύμφωνα μὲ τὴ δογματικὴ διατύπωση, ὁ «πάπας» τίθεται ὑπεράνω, ὄχι μόνον τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὴν ἀλήθεια πλέον δὲν τὴν ἐκφράζει ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὁ «ἀλάθητος πάπας»! Οἱ Σύνοδοι καθίστανται συμβουλευτικὰ ὄργανα τοῦ «πάπα» καὶ ὄχι ἐκφραστὲς τῆς ἀλήθειας! Φρίκη προκαλεῖ ἡ ἀνάγνωση τῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγω «Συνόδου» καὶ οἱ «ἀναθεματισμοὶ» της ἐναντίον ὅλων ὅσοι δὲν δεχόμαστε τὸ δαιμονικὸ αὐτὸ δόγμα!

Τόσο τὸ «πρωτεῖο», ὅσο καὶ τὸ «ἀλάθητο» τοῦ «πάπα», ἀποτελοῦν τοὺς δύο βασικοὺς πυλῶνες τοῦ παπισμοῦ, τοὺς ὁποίους ὑπερασπίζεται ἀμετακίνητα. Ὅλες τὶς κακοδοξίες του ὁ παπισμός, μπορεῖ νὰ ἀπορρίψει, αὐτὲς τὶς δύο ὄχι, διότι ἀποτελοῦν τὴν πεμπτουσία του. Γι’ αὐτὸ καὶ στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, τὸ μὲν «ἀλάθητο» παραμένει ἀπόλυτα ἀνέγγιχτο, τὸ δὲ «πρωτεῖο» ἐπιχειρεῖται νὰ «κατανοηθεῖ» ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους (;)!

Ἕνα παράδοξο γεγονὸς τῶν τελευταίων ἡμερῶν καὶ μάλιστα τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, ἦρθε νὰ ἐπιβεβαιώσει μὲ τὸν πλέον σαφῆ τρόπο τὶς προθέσεις τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου γιὰ τὴν ἄσκηση τοῦ «πρωτείου» καὶ τοῦ «ἀλάθητου». Νὰ δηλώσει γιὰ πολλοστὴ φορὰ ὅτι αὐτὸς βρίσκεται ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀκόμη χειρότερα: ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ! Ὅτι μπορεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ, νὰ κριτικάρει καὶ νὰ διορθώνει ἀκόμα καὶ τὰ Ἁγιογραφικὰ Κείμενα τῆς Ἐκκλησίας! Καταφέρθηκε κατὰ τῆς «Κυριακῆς Προσευχῆς», τοῦ γνωστοῦ «Πάτερ ἠμῶν», στὸ ὁποῖο διαπίστωσε «λάθος διατύπωση»!

Ἰδοὺ ἡ ἀπίστευτη εἴδηση: «Τώρα ὁ Πάπας Φραγκίσκος θεωρεῖ ὅτι ἡ προσευχὴ ποὺ ἔδωσε ὁ Θεάνθρωπος στοὺς ἀνθρώπους χρήζει… ἐπιμέλειας! Διαφωνεῖ μὲ τὸ “μὴ εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν”, τουλάχιστον ὅπως λέγεται ἀγγλικὰ -“lead us not into temptation”- ἢ παρομοίως καὶ σὲ ἄλλες γλῶσσες. “Δεν εἶναι μία καλὴ μεταφραση”, δήλωσε ὁ Πάπας, σύμφωνα μὲ τὸ Reuters. Ἡ φράση “Μὴν μᾶς ἀφήνετε νὰ πέσουμε στὸν πειρασμό”, τὴν ὁποία ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία στὴ Γαλλία ἔχει ἀποφασίσει νὰ χρησιμοποιήσει προηγουμένως, θὰ ἦταν μία πιὸ κατάλληλη ἐναλλακτικὴ λύση, δήλωσε. “Δεν εἶναι καλὴ μετάφραση, γιατί μιλᾶ γιὰ ἕνα Θεὸ ποὺ προκαλεῖ τὸν πειρασμό. Ἕνας πατέρας δὲν τὸ κάνει αὐτό, ἕνας πατέρας σὲ βοηθᾶ νὰ σηκωθεῖς ὄρθιος ἄμεσα. Εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Σατανᾶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν πειρασμό, αὐτὴ εἶναι ἡ εἰδικότητά του” εἶπε ὁ Πάπας Φραγκίσκος» (Ἰστ. thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_817.html#ixzz53Zil0ecP). 

Ὁ κ. Φραγκίσκος, «δογματικὰ» κατοχυρωμένος, ὡς «ἀλάθητος» καὶ «ὑπέρτατος διδάσκαλος τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας», δὲν ἔκαμε τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ ἀσκήσει τὸ «καθῆκον» του, ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία», διὰ τῆς Α΄ Βατικανείου «Συνόδου». Νὰ προσθαφαιρεῖ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴ δική του θέληση. Τώρα νὰ ἀμφισβητεῖ καὶ τὴν Ἁγία Γραφή! Ἀλλά, εἶναι γνωστὸ τοῖς πάσι, πὼς ὁ ἴδιος «πάσχει» θεολογικά, ἀφοῦ ὡς τώρα δὲν ἔχει ἀρθρώσει οὔτε ἕναν σοβαρὸ θεολογικὸ λόγο, παρὰ μόνο ἀποσπασματικὲς φράσεις, οἱ ὁποῖες συχνὰ εἶναι δυσνόητες καὶ ἀκαταλαβίστικες. Δὲν ἔχει δημοσιεύσει οὔτε ἕνα θεολογικὸ δοκίμιο, παρ’ ὅλο ποὺ κατέχει τὸν τίτλο τοῦ «διδασκάλου τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας».

Τὸν «σκανδάλισε» ἡ φράση «μὴ εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν», θεωρώντας, μέσα στὴν θεολογική του πενία καὶ ἀσχετοσύνη του, ὅτι μὲ τὴν Κυριακὴ Προσευχὴ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ μὴν μᾶς ὁδηγεῖ Ἐκεῖνος στὸν πειρασμό! Δὲν εἶναι προφανῶς σὲ θέση νὰ μελετήσει τὶς Ἅγιες Γραφὲς ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο, γιὰ νὰ δεῖ τὸ πραγματικό τους νόημα! Ὁ ταγμένος ἀπὸ τὴν «ἐκκλησία» του νὰ εἶναι ὁ «ἀλάθητος διδάσκαλός» της, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ καταφεύγει στὶς μεταφράσεις, οἱ ὁποῖες, μοιραίως καὶ ἀναπόφευκτα, ἐμπεριέχουν λάθη! Σήμερα σὲ ὅλες τὶς θεολογικὲς σχολὲς τοῦ κόσμου οἱ φοιτητὲς διδάσκονται ἀρχαία ἑλληνικά, (ὅπως καὶ ἑβραϊκά), γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μελετοῦν τὰ Ἱερὰ Κείμενα στὸ πρωτότυπο, ὁ κ. Φραγκίσκος, ὁ «διδάσκαλος τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας» εἶναι ἄσχετος μὲ τὰ πρωτότυπα Ἁγιογραφικὰ Κείμενα καὶ κάνει κριτικὴ στὶς μεταφράσεις τους!

Θὰ μποροῦσε ὅμως, ἐφ’ ὅσον ὁ ἴδιος δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μελετήσει τὰ Ἱερὰ Κείμενα στὸ πρωτότυπο, νὰ συμβουλευτεῖ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἄφησαν σπουδαία ἑρμηνευτικὰ σχόλια στὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ μᾶς ἔλυσαν ὅλες τὶς ἀπορίες μας σὲ δύσκολα χωρία. Ἐν προκειμένω θὰ μποροῦσε νὰ μελετήσει τοὺς Πατέρες τῆς Δύσεως καὶ ἰδιαιτέρως τὸν ἅγιο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων (339-397), ὁ ὁποῖος ὑπομνημάτισε τὴν Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ δὲν ἄφησε «σκοτεινὰ» σημεῖα παρανοήσεων. Ἀλλά, ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ὁ κ. Φραγκίσκος δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μελετήσει οὔτε τοὺς Πατέρες τῆς Δύσεως, διότι ἴσως δὲν κατέχει προφανῶς οὔτε τὴν λατινικὴ γλώσσα. 

Ἂν εἶχε ὅμως τὴ διάθεση νὰ συμβουλευτεῖ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, θὰ μποροῦσε νὰ βοηθηθεῖ ἀπὸ τοὺς πολυπληθεῖς συμβούλους του, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἄριστα ἀρχαία ἑλληνικὰ καὶ λατινικά. Ὅμως, ἀπ’ ὅτι φαίνεται, δὲν τὸ ἔκανε. Ὁ λόγος εἶναι προφανής: ἡ ἄσκηση τοῦ «ἀλαθήτου» του δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ κάμει κάτι τέτοιο, διότι αὐτὸ θὰ ἀναιροῦσε πανηγυρικὰ αὐτὴ τὴν ἰδιότητά του!

Ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ κατέστη, ἀπὸ τὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ἡ κυριότερη προσευχὴ στὴν Ἐκκλησία μας, διότι εἶναι θεοδίδακτη, μᾶς τὴν δίδαξε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, παροτρύνοντάς μας νὰ τὴ χρησιμοποιοῦμε στὴν καθημερινή μας προσευχὴ καὶ νὰ τὴν ἔχουμε ὡς πρότυπο γιὰ κάθε ἄλλη προσευχή μας (Ματθ. 6,9). Κι’ αὐτὸ διότι, παρ’ ὅλο σύντομη καὶ περιεκτική, συμπεριλαμβάνει τὴ δέουσα δοξολογία πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὰ ἀπαραίτητα αἰτήματά μας πρὸς Αὐτόν. Γιὰ τοῦτο πάμπολλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τὴν ἑρμήνευσαν καὶ τὴν ὑπομνημάτισαν κατὰ πλάτος, ἀναδεικνύοντας τὸν πλοῦτο τῶν νοημάτων της καὶ τὴν χρησιμότητά της γιὰ τοὺς πιστούς.  Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μὲ τὴν πενιχρὴ ἕως ἀνύπαρκτη θεολογική του κατάρτιση, «διαπίστωσε» λάθος σὲ αὐτὴ καὶ βάλθηκε νὰ τὴ διορθώσει!

Ἡ παράκληση στὴν Κυριακὴ Προσευχὴ «μὴ εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν», δὲν ἔχει τὴ σημασία ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ κ. Φραγκίσκος. Ὁ Θεὸς εἶναι τὸ ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὸ τραγικὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος, μόνος αὐτός, πειράζει τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς ἀποσπάσει ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἁμαρτία, στὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Εἶναι μεγάλη ὕβρη νὰ σκεφτοῦμε πὼς ὁ Θεὸς θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς παραδώσει στὸν μεγάλο ἀντίδικό μας, τὸν ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνο διάβολο, γιὰ νὰ μᾶς καταστρέψει.

Ἡ σημασία τῆς φράσεως εἶναι νὰ μᾶς προφυλάξει μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του καὶ τὴ χάρη Του νὰ μὴν πέσουμε στὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἑπόμενη φράση: «ἀλλὰ ρύσαι ἠμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἑρμήνευσε ὡς ἑξῆς τὴν «ἐπίμαχη» φράση: «Ἂς τὸ προσέξουμε αὐτό: “Μὴ εἰσενέγκεις”, μὴ μᾶς ἀφήνεις νὰ πέσουμε σὲ πειρασμό, στὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε. Δὲν λέγει: “Μὴ μᾶς ὁδηγεῖς στὸν πειρασμό”. Ἀλλὰ σὰν ἀθλητές, πού θέλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε, ζητᾶμε νὰ ἔχουμε τὴν δύναμη ν΄ ἀντισταθοῦμε στὸν ἐχθρό, δηλαδὴ στὴν ἁμαρτία. Ὁ Κύριος, ποὺ σήκωσε στοὺς ὤμους Του τὶς ἁμαρτίες μας καὶ συγχώρησε τὰ λάθη μας, εἶναι ἱκανὸς νὰ μᾶς προστατεύσει καὶ νὰ μᾶς φυλάξει ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου…» (Ἑρμηνεία τοῦ Πάτερ ἠμῶν, ἀπὸ τὶς Κατηχήσεις τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου, ἐπισκόπου Μεδιολάνων). Ἀλλὰ ὁ κ. Φραγκίσκος, μέσα στὸν ὑπέρμετρο ἐγωισμό του, δὲν ἔλαβε ὑπόψη τοῦ τὸν ἁγιασμένο καὶ θεοφώτιστο Ἐπίσκοπο τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἀνάγοντας τὸν ἑαυτὸ του ὑπεράνω ὅλων, ἀκόμα καὶ τῶν Ἁγίων!

Θεωροῦμε τὴν πρωτοφανῆ αὐτὴ πρόθεσή του ἀξιοπρόσεκτη, διότι ὡς τώρα ὁ «πάπας» τῆς Ρώμης διόρθωνε τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καθιέρωνε δόγματα, ἄγνωστα καὶ ἐν πολλοῖς ἀντίθετα μὲ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, πλαστογραφοῦσε τοὺς Πατέρες καὶ χάλκευε ψευδεπίγραφα κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ.), γιὰ νὰ «θεμελιώσει» τὶς κακοδοξίες του καὶ νὰ ἐπιβάλλει τὴν κυριαρχία του. Τώρα «βάζει χέρι» καὶ στὴν Ἁγία Γραφή! Ἄρχισε τὴν διόρθωση τῶν θεόπνευστων Ἱερῶν Κειμένων. Εἶναι ἴσως ἡ ἀρχὴ μίας νέας ἐποχῆς καθιερώσεως κακοδοξιῶν, οἱ ὁποῖες θὰ θεμελιώνονται στὰ παραποιημένα ἀπὸ τὸν παπισμὸ Ἁγιογραφικὰ Κείμενα!

Θεωροῦμε ἐπίσης ἀνησυχητικὸ τὸ γεγονός, πώς οὐδεμία ἀντίδραση ἐγέρθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ «φρενάρει» τὴν ξέφρενη πορεία τοῦ «ἀλαθήτου» τῆς Ρώμης! Οἱ θιασῶτες τῆς «οἰκουμενικῆς κινήσεως» καταπίνουν ἀμάσητα τὰ κακόδοξα τερτίπια τῆς Ρώμης! Νὰ μὴ «χαλάσουν τὸ καλὸ κλίμα» μὲ τὴν «ἀδελφὴ δυτικὴ ἐκκλησία»! Ἀλλὰ ποιὰ «ἐκκλησία»; 

Κλείνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας, θὰ θέλαμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ ἐπισημάνουμε τὴν τραγικότητα τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐκπέσει ἀπὸ τὴν αὐθεντικότητά του καὶ παραπαίει στὸν πιὸ σαθρὸ ὀρθολογισμό. Κύριος ἐκφραστής του, ὁ ἐπίσης τραγικὸς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατέχει τὸν σεβάσμιο θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, ὁ «πάπας» τῆς Ρώμης. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὑπέκυψε στὸν δεύτερο πειρασμὸ τοῦ Χριστοῦ, νὰ καταλάβει τὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου (Λουκ. 4,5), μὲ ὁρατὰ ἐξουσιαστικὰ μέσα καὶ ἰδιώματα τὸ «ἀλάθητο» καὶ τὸ «πρωτεῖο», τὰ ὁποία, ὅπως προαναφέραμε, δὲν διανοεῖται νὰ τὰ ἀποβάλλει. Διότι ὅταν καὶ ἂν τὰ ἀποβάλλει, θὰ ἐπέλθει καὶ τὸ τέλος τοῦ παπισμοῦ!

Ὅθεν ἡ ἀναφορά του στὴ «λαθεμένη» Κυριακὴ Προσευχὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μία ἀκόμη ἠχηρή του κλαγγὴ νὰ ὑπενθυμίσει στὸν κόσμο ὅτι εἶναι ὁ «Vicarius Christi», ὁ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ», ὅτι σὲ «αὐτὸν ἀνήκουν ὅλες οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου», οἱ ὁποῖες τοῦ «παραχωρήθηκαν ἀπὸ τὸ Θεό», μὲ τὸ ἀνύπαρκτο καὶ ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα». Ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει  καὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ πειθαρχοῦν στὴ «θέοθεν» ἐξουσία του!

Ὅτι ὁ λόγος του εἶναι «ἀλάνθαστος» καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑποχρεοῦνται οἱ ἄνθρωποι νὰ τὸν ἀσπάζονται ἀδιαμαρτύρητα καὶ νὰ τὸν τηροῦν. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ κ. Φραγκίσκος συντηρεῖ οὐσιαστικὰ τὸ φρικιαστικὸ ἐξουσιαστικὸ καὶ κοσμοκρατορικὸ μοντέλο τοῦ μεσαιωνικοῦ φραγκικοῦ φεουδαρχισμοῦ καὶ ὑποδαυλίζει τὰ σχέδιά του γιὰ παγκόσμια ἐξουσία, μὲ ὅποιον τρόπο μπορεῖ, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ διόρθωση, δηλαδὴ τὴν παραποίηση, τῶν Ἁγίων Γραφῶν!   

  

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ἰανουαρίου 2018

 

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr