Μήπως ο Θεός μετά από κάποια περίοδο τιμωρίας των αμαρτωλών στην κόλαση τους συγχωρέσει;

Δεν είναι βαρύ να τιμωρούνται αιώνια για κάποια στιγμιαία επίγεια αμαρτήματα;

Ο Χριστός μίλησε για αιώνια κόλαση (Ματθ. 18, 8. 25, 41-46. Μαρκ. 3, 29 και 9, 43-48).

Τη διδασκαλία της αποκατάστασης των αμαρτωλών στον Παράδεισο δεν τη βρίσκουμε πουθενά στην Αγία Γραφή. Ένας χριστιανός φιλόσοφος, ο Ωριγένης, τον 3^ο μ.Χ. αιώνα, μίλησε για τη σωτηρία και των αμαρτωλών, δηλαδή για την αποκατάσταση όλων των ανθρώπων. Η Εκκλησία καταδίκασε τον Ωριγένη στην Πέμπτη

Οικουμενική Σύνοδο και γι’ αυτήν του τη διδασκαλία.

Είναι αδικία να βρίσκονται μαζί στον παράδεισο ο μεγαλομάρτυρας Άγιος Δημήτριος με το διώκτη και φονιά του, τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Πως μπορούν να συνυπάρξουν στον παράδεισο ο αγνός με τον ανήθικο, ο τίμιος στις συναλλαγές με τον κλέφτη, ο ταπεινός με τον εγωιστή, ο φιλάνθρωπος με το φιλάργυρο;

Το κακό που προξενεί κάθε πάθος, κάθε αμαρτία έχει αιώνιες διαστάσεις. Ένας άνθρωπος που καλλιεργεί μέσα του π.χ. το μίσος και την ανηθικότητα και εδώ χαλάει την ψυχή του και στη μεταθανάτια ζωή συνεχίζει να είναι αμετανόητος. Παγιώνεται στο μίσος και στην ανηθικότητα και δεν αλλάζει. Αν άλλαζε και μετανοούσε στη μεταθανάτια ζωή, θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων. Θα είχε εμπειρία της υπάρξεως του πανάγαθου Θεού και της κόλασης και, για να μην τιμωρηθεί, θα ζητούσε συγγνώμη. Αν ο Θεός έδινε και μεταθανάτια ευκαιρία σωτηρίας, τότε όλοι θα μετέθεταν τη Μετάνοια για την άλλη ζωή και δε θα άξιζε ο αγώνας της ζωής αυτής.

Στην κόλαση οι κολασμένοι θα βασανίζονται κι από τα πάθη τους, που δε θα μπορούν να τα ικανοποιήσουν. Θα μισούν το Θεό ως αίτιο της τιμωρίας τους, ενώ οι ίδιοι είναι οι αίτιοι.

Δύο παραδείγματα για τις αιώνιες διαστάσεις των αμαρτιών: Κάποιος άπιστος κοροϊδεύει κι ειρωνεύεται ένα συμμαθητή του χριστιανό, κι ο χριστιανός απομακρύνεται από το δρόμο του Θεού και γίνεται κι αυτός άπιστος. Οι συνέπειες είναι αιώνιες. Ένας ζηλιάρης κατηγορεί κάποιον, που τελικά αποτυχαίνει επαγγελματικά ή οικογενειακά. Ο δεύτερος μαθαίνει για την κατηγορία του πρώτου και τον μισεί σ’ όλη του τη ζωή. Το μίσος τον γεμίζει πόνο, με διάθεση ανταπόδοσης και του χαλάει την ψυχή. Προφανώς το μίσος θα βλάψει την αιώνια σωτηρία του.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.158-159), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου