Εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κυριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε  ΜΑΤΘΑΙΟΥ
9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017
Απόστολος: Ρωμ. ι΄ 1-10
Ευαγγέλιον: Μτθ. η´ 28- θ΄ 1
Ήχος: δ΄.- Εωθινόν: Ε΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου
Κυριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου
ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση»

Ο άνθρωπος και τα «όνειρά» του

Ο κάθε νουνεχής άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η ζωή εις τον παρόντα κόσμον είναι περιορισμένης διαρκείας. Επίσης, συνειδητοποιεί ότι οι στόχοι τους οποίους θέτουν, πολλάκις, οι άνθρωποι εις την πρόσκαιρον αυτήν ζωήν, συντόμως αλλάζουν και άλλοτε πίπτουν και ματαιούνται, άλλοτε δε, διαφοροποιούνται. Πολλάκις είδομεν ανθρώπους να στοχεύουν και να φαντάζονται πλούτη και δόξας εις την ζωήν των, αλλά αίφνης, μία «ατυχία» ως θα την απεκάλουν, τους ρίπτει εις την πλήρη και δια βίου, ανέχειαν. Ακόμη δε συχνότερον, συναντώμεν τινας να οραματίζονται την ζωήν των πλησίον ευγενούς και γλυκείας συζύγου, μετά τέκνων εκλεκτών και διακεκριμένων εις την κοινωνίαν, η πραγματικότης δε να προσγειώνη τούτους ανωμάλως και να βιώνουν συνθήκας, τας οποίας δεν θα ήθελον καν να φαντασθούν. Πόσοι, επίσης, γονείς, δεν ώνειροπόλουν περί τα τέκνα των, τα οποία θεωρούντες εις τα βρεφικά κλινίδια, «εζωγράφουν» δια της φαντασίας των, επιστήμονας, ιατρούς, καλλιτέχνας, ηθοποιούς, πλουσίους και εν τέλει να πίπτουν εκ των συννέφων, πλήρως απογοητευμένοι.
Ταύτα δε, διότι οι στόχοι τους οποίους θέτομεν, είναι αφ’ ενός μεν, ανθρώπινοι και συνεπώς, ασήμαντοι και απατηλοί και ανούσιοι, αφ’ ετέρου δε, στόχοι ανεπίτευκτοι, εφ’ όσον το μέλλον εκάστου είναι άδηλον και απρόβλεπτον. Ευκαίρως δε ας φέρωμεν εις την μνήμην ημών τον άφρονα εκείνον πλούσιον της γνωστής παραβολής του Κυρίου. Τα πάντα τον εβεβαίουν ότι η ζωή του θα ήτο, ζωή ανέσεως και χλιδής. Όμως ο αιφνίδιος θάνατος αυτού διέψευσεν ακόμη και την παραμικράν απόλαυσιν.

Σκοπός της ζωής μας, η σωτηρία μας

Ποίος ο σκοπός της επιγείου ζωής; Ενώπιον του θανάτου, ο άνθρωπος, αναμφιβόλως, υποβάλλει εις τον εαυτόν του το ερώτημα τούτο. Προ ενός φερέτρου, είναι αδύνατον να μη διανοηθή τοιαύτα ερωτήματα. Διατί ήλθομεν εις την ζωήν αυτήν; Βεβαίως ο Κύριος, πρώτος, δίδει την απάντησιν προσανατολίζων ημάς εις την, μετά τον θάνατον, δόξαν και σωτηρίαν. Αρκεί να ενθυμηθώ­μεν εκείνους τους ουρανομήκεις «μακαρισμούς», δια να εννοήσωμεν τον σκοπόν του προσκαίρου αυτού βίου. «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακλη­θήσονται. Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» (Ματθ. Ε  3 – 6). Ενδεικτικώς ανεφέραμεν τους τέσσαρας εξ αυτών, δια να αντιληφθώμεν ότι ο αγών εις τον οποίον μας παροτρύνει ο Κύριος, εγγυάται αγαθά ουράνια και αιώνια. Η δε κατακλείς των Κυριακών τούτων «μακαρισμών», επισημαίνει έτι περισσότερον την πρόσβλεψιν ημών εις τα, μετά θάνατον. «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς·» (Ματθ. Ε  12).
Αυτήν την, μετά θάνατον, σωτηρίαν, υπογραμμίζει  και ο Θείος Απόστολος Παύλος εις την περικοπήν την οποίαν ηκούσαμεν. «σωθήση», δηλαδή, θα σωθής. Θα σωθής, όχι βεβαίως από σωματικούς κινδύνους, ούτε αυτονοήτως από ασθενείας η και αυτόν τον θάνατον. Θα σωθής, όχι από κακούργους και εγκληματίας, οι οποίοι σαφώς και μας απειλούν, ούτε επίσης από άλλα φυσικά δεινά, τα οποία αναποφεύκτως θα συναντήσωμεν εις την ζωήν ταύτην. Θα σωθής, θα σώσης δηλαδή την ψυχήν σου, λέγει ο Παυ­λος, ως ευκόλως δύναται να εννοήση τις, «εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κυριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών. (Ρωμ. Ι  9). Η σωτηρία δε αύτη, ουδόλως σχετίζεται με την σωτηρίαν του σώματος. Άλλωστε τούτο επιβεβαιώνεται, αφ’ ενός μεν εκ των λόγων του Κυρίου, «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη» (Ματθ. Ι  28), αφ’ ετέρου δε και από το βίωμα όλων των Αγίων της Εκκλησίας ημών, οι οποίοι, προκειμένης της σωτηρίας αυτών, ηρνήθησαν πάσαν πρόσκαιρον και γηΐνην απόλαυσιν, επέλεξαν δε, συνειδητώς, θάνατον, πολλάκις, οδυνηρότατον.

Η ασφαλής προϋπόθεσις

Είναι βέβαιον, ότι όχι μόνον εις το παρελθόν υπήρξαν, αλλά και εις το παρόν υπάρχουν και ευχόμεθα και εις το μέλλον να υπάρξουν, αι εκλεκταί εκείναι ψυχαί, αι οποίαι επέλεξαν αλλά και επιλέγουν αυτήν ακριβώς την σωτηρίαν της ψυχής των. Όμως ο Θει­ος Απόστολος, θέτει την βασικήν δικλείδα δια την επίτευξιν της σωτηρίας ημών. «εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου … και πιστεύσης». Ομολογία λοιπόν και πίστις. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι τα απολύτως απαραίτητα δια την σωτηρίαν. Είναι τα δύο εκείνα στοιχεία, τα αλληλένδετα, τα οποία διέθετον άπαντες οι σεσωσμένοι Άγιοι της Εκκλησίας ημών. Ποίος εκ των Αγίων ηγιάσθη υπό του Θεού μη έχων και διαθέτων ταύτα; Ποίος εσώθη άνευ της, μετά παρρησίας ομολογίας και της ακλονήτου πίστεως; Τονίζεται δε εις το σημείον τούτο, όχι ασφαλώς τυχαίως, η δια του στόματος ομολογία. Η ομολογία δε αύτη είναι και η πλέον βαρύνουσα ενώπιον του Θεού, διότι ο άνθρωπος δια του λόγου του εκφράζει έτι χαρακτηριστικώτερον την αγάπην του προς τον Θεόν. Είναι εκείνη την οποίαν και κατέθεσαν οι Άγιοι και ομολογηταί και δια της οποίας και ηξιολογήθησαν υπό του αθλοθέτου Κυρίου.
Ας ερευνήσωμεν ειλικρινώς εντός ημών και ας αναζητήσωμεν τας δύο ταύτας ασφαλείς προϋποθέσεις. Ας μη θεωρήσωμεν ταύτας αφελώς και ανοήτως ότι δήθεν τας διαθέτομεν. Ας δεσμεύσωμεν την θέλησιν ημών και ας πειθαρχήσωμεν ταύτην, ώστε ευρισκομένη πάντοτε εν πνευματική ετοιμότητι να αναζητή την σωτηρίαν. Ο Κύριος, ουδένα εξαιρεί και απορρίπτει εκ της Βασιλείας Του. «ος (ο Κύριος) πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α  Τιμόθ. Β  4).
Αυτήν την σωτηρίαν και κληρονομίαν της Ουρανίου Βασιλείας ας επιδιώκωμεν, αυτήν ας επικαλούμεθα, δι’ αυτήν να παρακαλούμεν και να ικετεύωμεν τον Πανοικτίρμονα Κύριον ημών, όπως καταξιώση και ημάς γενέσθαι κληρονόμους αυτής. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr