Η πίστις των Αγίων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

11 IOYNIΟΥ 2017

Απόστολος: Εβρ. ια΄ 33-ιβ΄ 2

Ευαγγέλιον: Μτθ. ι´ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30

 Ήχος: πλ. δ΄ .- Εωθινόν: Α΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«δια πίστεως»

Η πίστις των Αγίων

Εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα, ο Θείος Απόστολος Παύλος μας ομιλεί δια την πίστιν. Ειδικώτερον δε, δια την πίστιν των Αγίων της Εκκλησίας μας και τον ρόλον της πίστεως αυτής εις
την πορείαν των προς τον Θεόν. Επειδή δε, θεωρούμεν πολλάκις, ότι έχομεν πίστιν και επιθυμούμεν μέσω αυτής να προβάλωμεν εαυτούς ως αξίους του Θεού, αξίζει να ίδωμεν αυτήν την πίστιν των αγίων και τα επιτεύγματά της, δια να επιβεβαιώσωμεν την ιδικήν μας. «δια πίστεως» λέγει ο Απόστολος Παύλος, οι Άγιοι «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων» (Εβρ. ΙΑ  33-34). Αντιλαμβάνεται ο καθείς, ότι η πίστις αύτη των αγίων είναι πολύ ανωτέρα και διαφορωτέρα της ιδικής μας.
Δια να γίνωμεν δε σαφέστεροι, η πίστις των Αγίων ήτο κυρίως, αγάπη και αφοσίωσις προς τον Θεόν. Τα ανωτέρω λόγια, καθώς και όσα ακόμη ηκούσαμεν σήμερον εις το ιερόν κείμενον, δεικνύουν την πίστιν εκείνην την οδυνηράν. Την πίστιν την ενεργόν και ζώσαν. Την πίστιν εις την δύναμιν του Κυρίου και όχι εις την ύπαρξιν Αυτού. Την πίστιν η οποία εξέφραζε ελπίδα η μάλλον βεβαιότητα, δια την έκβασιν των πραγμάτων. Την πίστιν την οποίαν διεκήρυξεν ο ίδιος ο Κύριος, όταν έλεγεν εις τους μαθητάς Του, «αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται· και ουδέν αδυνατήσει υμίν». (Ματθ. ΙΖ  20). Την πίστιν, τέλος, εκείνην, την οποίαν εζήτει ως βασικήν προϋπόθεσιν, δια να επιτελή τας θαυματουργικάς επεμβάσεις Του.
Αυτή η πίστις έκρινε την αγιότητα των Αγίων. Αυτή η πίστις και αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεόν φέρει αυτόν πλησίον του Θεού. Δεν ήσαν οι άγιοι, αναμάρτητοι˙ δεν ήσαν τέλειοι˙ δεν ήσαν ακέραιοι και αμόλυντοι από την αμαρτίαν. Ήσαν, αντιθέτως, και αυτοί, άνθρωποι αμαρτωλοί και εμπαθείς, πεφορτισμένοι τα ανθρώπινα πάθη και τας ανθρωπίνους αδυναμίας. Όμως έβλεπον και επλησίαζον και ωμίλουν προς τον Θεόν και ο Θεός ωμίλει προς αυτούς, «ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον» (Έξοδ. ΛΓ  11).

Τα κατορθώματα της πίστεως

Εις το, κατά Μάρκον, ιερόν Ευαγγέλιον, λέγει το ιερόν κείμενον το εξής καταπληκτικόν, «Και ουκ ηδύνατο (ο Ιησούς) εκεί ουδεμίαν δύναμιν ποιήσαι, ει μη ολίγοις αρρώστοις επιθείς τας χείρας εθεράπευσε. Και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών» (Μαρκ. ΣΤ  5-6). Λέγομεν δε ότι είναι καταπληκτικός ο λόγος ούτος, διότι εδώ επιβεβαιώνεται κατά τον πλέον εκκωφαντικόν τρόπον, η δύναμις της πίστεως αλλά – φευ – και της απιστίας! Δεν «ηδύνατο», ποίος; ο παντοδύναμος Κύριος! Ένεκα της απιστίας των, κατά κόσμον, πατριωτών του, των Ναζαρηνών, αδυνατούσε ο ίδιος ο Θεός να επιτελέση τα θαύματά Του. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι εις πολλά θαύματα, ο Κύριος ζητούσε την πίστιν των προσερχομένων. «πιστεύεις ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;», «η πίστις σου σέσωκέ σε», «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν», «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», «ως επίστευσας, γενηθήτω σοι».
Η πίστις ήτο εκείνη η οποία επιτελούσε το θαύμα! Και όταν του­το το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, ποία άλλη εντονωτέρα επιβεβαίωσις χρειάζεται; Ας ενθυμηθώμεν δε επί πλέον και τον λόγον εκείνον δια του οποίου επήνεσε την πίστιν της Χαναναίας, «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Ματθ. ΙΕ  28). Ειδικώς δε η φράσις «μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις» δεικνύει ότι ακόμη και μία ειδωλολάτρις ως η Χαναναία, η οποία δεν διαθέτει τίποτε περισσότερον από την πίστιν την ενεργόν και ζώσαν, αύτη της είναι επαρκής. Δεν διαθέτει αγιότητα βίου, αφού ευρίσκεται εις την ειδωλολατρίαν. Αυτονοήτως, δεν διαθέτει τας αρετάς τας οποίας συνιστά ο Κύριος εις εκείνους που επιζητούν την σωτηρίαν. Δεν την ενδιαφέρει, εν προκειμένω, τίποτε περισσότερον από την θεραπείαν της θυγατρός της. Διαθέτει όμως και μάλιστα εις υπέρτατον βαθμόν, την απόλυτον βεβαιότητα, ότι ο Κύριος δύναται να της δώση εκείνο που επιθυμεί.

Η εικονική και ανώφελος πίστις

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος εις την καθολικήν του επιστολήν, αναφέρεται και εις μίαν άλλην πίστιν, ανώφελον και ανούσιον. Πίστιν εικονικήν και επίπλαστον η οποία, μάλλον ζημίαν προκαλεί παρά όφελος. Η πίστις δε αύτη είναι εκείνη την οποίαν προβάλλομεν συνήθως και η οποία είναι και πίστις των … δαιμόνων! «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός εις εστι· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι» (Ιακ. Β  19). Το ίδιον επιχείρημα δεν προτάσσουν αλήθεια οι περισσότεροι, προκειμένου να παρουσιάζουν την – δήθεν – πίστιν των; Ακούομεν συνήθως, η ίσως και λέγομεν, ότι «πιστεύω ότι υπάρχει ο Θεός» η, «πιστεύω ότι ο Θεός είναι, ένας».
Η πίστις όμως αύτη, δεν σώζει. Δεν αρκεί και δεν διαφέρει από την απιστίαν. Είναι εκείνη η πίστις δια την οποίαν δεν κοπιάζομεν και υπέρ της οποίας δεν προτιθέμεθα να θυσιάσωμεν το παραμικρόν …. Εις το Αποστολικόν ανάγνωσμα, η πίστις των Αγίων, είναι η απαιτούσα, κόπους, θυσίας, δάκρυα, μαρτυρικόν αίμα !!! «δείξόν μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου» (Ιάκ. Β  18). Εάν δεν υπάρχουν αντίστοιχα έργα, δεν υπάρχει αληθινή πίστις.

Η πίστις σώζει

Δεν είναι ακραίος λόγος, ούτε καν υπερβολή. Ναι, η πίστις είναι εκείνη εις την οποίαν ελπίζομεν και η οποία θα μας φέρη πλησίον του Θεού. Η πίστις των Αγίων, η πίστις δια την οποίαν κοπιάζομεν, η πίστις δια της οποίας εκφράζεται η λατρεία και αγάπη μας προς τον Θεόν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου,

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

 πηγή: http://orthodoxostypos.gr