Η θλίψις ως πειρασμός αλλά και εκ Θεού παιδεία

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
25 IOYNIΟΥ 2017
Απόστολος: Ρωμ. ε΄  1-10
Ευαγγέλιον: Μτθ. στ´ 22-33
Ήχος: β΄ .- Εωθινόν: Γ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται,
η δε υπομονή δοκιμήν,
η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς
ου καταισχύνει»

Η θλίψις ως πειρασμός αλλά και εκ Θεού παιδεία

Είναι εις όλους γνωστόν το συναίσθημα της θλίψεως. Ο άνθρωπος θλίβεται, όταν συμβαίνουν εις την ζωήν του διάφορα γεγονότα, τα οποία δεν τα επιθυμεί αλλ’ ούτε και τα περιμένει. Η θλίψις έρχεται ως η αυτονόητος συνέπεια και ο άνθρωπος συντρίβεται ψυχικώς και πολλάκις η συντριβή αύτη, δημιουργεί ανεπανορθώτους βλάβας και εις την ιδίαν την ζωήν του.
Εάν ίδωμεν όμως την κατάστασιν αυτήν της θλίψεως, εξ επόψεως πνευματικής και αναζητήσωμεν τας γνώμας των πατέρων της Αγίας ημών Εκκλησίας, θα αντιληφθώμεν ότι η θλίψις προέρχεται συνήθως από δαιμονικάς παρεμβάσεις εις την ζωήν μας. Ο διάβολος δημιουργεί γεγονότα τοιαύτα, ώστε να επιφέρη απελπισίαν και απογοήτευσιν η και άλλας παρομοίας καταστάσεις, προκειμένου να οδηγήση τον άνθρωπον εις ακραίας καταστάσεις ενδεχομένως δε και εις την αυτοχειρίαν.
Όμως διατί ο Θεός επιτρέπει εις τον αντικείμενον να δημιουργή τοιαύτας καταστάσεις; Τούτο το ερώτημα ακούεται συνήθως υπό τινων, οι οποίοι αδυνατούν να συμβιβασθούν με την λογικήν των θλίψεων. Παρενθέτως δε να αναφέρωμεν εις το σημείον τούτο, ότι αι θλίψεις συναντώνται συχνότατα εις εναρέτους ανθρώπους και αγωνιστάς, και συνεπώς, δύναταί τις να κατανοήση τα ανωτέρω λόγια του Αποστόλου Παύλου, τα οποία έχομεν ως θέμα προς ανάπτυξιν. Επιτρέπει, όντως ο Θεός τας θλίψεις εις την ζωήν μας, διότι ακολουθούν εν συνεχεία αρεταί, αι οποίαι απαιτούνται δια την εν Χριστώ πορείαν. Ας ενθυμηθώμεν δι’ ολίγον τον ενάρετον εκείνον Ιώβ, όστις εγεύθη την πικρίαν της θλίψεως εις τον υπερμέγιστον – θα ετόλμων να είπω – βαθμόν. Πόσας δοκιμασίας και θλίψεις δεν επέτρεψεν ο Κύριος εις τον γεναιόψυχον τούτον άνδρα! Ποίους πόνους και δοκιμασίας και ψυχολογικάς πιέσεις δεν εδέχθη υπό του αλάστορος – επιτρέποντος του Κυρίου – και πόσον επαιδεύθη, δια να δεχθή εν τέλει τον εκ Θεού έπαινον και την παρηγορίαν! Το δε άξιον επισημάνσεως εις το παρόν παράδειγμα, είναι τα λόγια εκείνα του Θεού δια των οποίων αναδεικνύει το πνευματικόν ανάστημα του Ιώβ, «μη αποποιού μου το κρίμα. οίει δε με άλλως σοι κεχρηματικέναι η ίνα αναφανής δίκαιος;» (Ιώβ Μ  8) δηλαδή, «μη αρνήσαι την δικαίαν μου κρίσιν και νομίζεις ότι ενήργησα δια σε, προς άλλον σκοπόν παρά δια να αναδειχθής δίκαιος;»!

Η υπομονή ως το πρώτον κέρδος εκ της θλίψεως

Είναι όντως η θλίψις, πολύ οδυνηρά κατάστασις. Όταν όμως, ο θλιβόμενος δέχεται και αντιμετωπίζει ταύτην ως δοκιμασίαν παρά Θεού, τότε η θλίψις γίνεται … αγώνισμα. Τότε ο θλιβόμενος, αισθάνεται αγωνιζόμενος ενώπιον του Κυρίου και ως ο αθλητής εν τω στίβω υπομένει αλλά και ανθίσταται εις τους πόνους, δέχεται την συντριβήν, προσβλέπει εις τον αποκείμενον στέφανον, τον οποίον ευπρεπίζει ο Δίκαιος Κριτής, δια να στεφανώση δι’ αυτού τον τίμιον αγωνιστήν.
«εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. ΚΑ  19). Ο Θείος ούτος λόγος μαρτυρεί ότι η θλίψις πρέπει να είναι συνυφασμένη με την ζωήν των αγωνιστών Χριστιανών και, «ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. ΙΔ  22). Τον δρόμον των θλίψεων ηκολούθησεν αλλά και υπέδειξεν εις ημάς ο ίδιος ο Κύριός μας εις την επί γης ζωήν Του. Τούτον τον δρόμον ηκολούθησαν και όλοι εκείνοι οι οποίοι εδοξάσθησαν και τους οποίους τιμώμεν σήμερον ως Αγίους της Εκκλησίας μας. Ουδείς δε, – και τούτο πρέπει να το υπογραμμίσωμεν – εκ των Αγίων απολαμβάνει την δόξαν του Θεού, διαβιώσας εν τω κόσμω τούτω, ζωήν μακαριότητος και ανέσεως. Τούτο, επίσης, υποδηλούται η μάλλον, σαφέστατα επισημαίνεται και εις τον λόγον του Αβραάμ προς τον πλούσιον της παραβολής – του πλουσίου και του Λαζάρου – «τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και Λαζαρος ομοίως τα κακά· νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι·» (Λουκ. ΙΣΤ  25).
Αι θλίψεις συνεπώς επιτρέπονται υπό του Θεού εις τον άνθρωπον, όπως παιδαγωγήσωσιν αυτόν και δια της υπομονής αυτού, αναδειχθή άξιος της Ουρανίου Βασιλείας.

Η δια της υπομονής, δοκιμασία

Η δοκιμασία παραπέμπει τον αναγνώστην εις γνωστάς καταστάσεις της ζωής ταύτης. Πολλάκις δοκιμαζόμεθα προκειμένου να κερδίσωμεν μίαν θέσιν, ένα βραβείον, επιτυχίαν εις εξετάσεις, χρήματα και πολλά άλλα. Εις τα περιπτώσεις δε αυτάς, ευχαρίστως υποβάλλομεν τον εαυτόν μας εις τας δοκιμασίας ταύτας. Δια τον εγωϊσμόν μας δε, πολλάκις, επιδιώκομεν ακόμη περισσοτέρας, όπως αναδειχθή η «αξία» ημών! Δια φθαρτάς και αναξίας απολαύσεις, δηλαδή, αδιαμαρτυρήτως δεχόμεθα τας δοκιμασίας. Δια τα άφθαρτα και αιώνια αγαθά του Παραδείσου, δεν θα ήξιζεν άραγε να δοκιμασθώμεν ακόμη περισσότερον;
Όταν επαρουσιάζοντο εις τον σύγχρονον Άγιον π. Παΐσιον, κάποιοι δυστυχούντες θλιβόμενοι, τους υπεδείκνυε να χαίρονται, ακόμη και όταν το βάρος της θλίψεως εφαίνετο … ασήκωτον! «Σε δοκιμάζει ο Θεός» τους έλεγε και προσέθετε, «να ήξερες τι στεφάνι σε περιμένει εις την άλλην ζωήν …»!

Δοκιμασία και ελπίς

Εκείνος που δέχεται τας δοκιμασίας, – είναι αυτονόητον τούτο – ελπίζει και προσδοκά! Μόνον δι’ αυτού του σκεπτικού, χαίρει και δέχεται τας δοκιμασίας ο αγωνιστής. «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας, εν δεξιά τε του θρόνου του Θεού κεκάθικεν. (Εβρ. ΙΒ  2). Εις τας υποσχέσεις του Κυρίου μας και εις το παράδειγμά Του αποβλέποντες αλλά και ελπίζοντες, μετά χαράς «τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». Και ως καταλήγει ο λόγος του Αποστόλου, «η ελπίς ου καταισχύνει».
Ταύτην την ελπίδα έχοντες, ας δεχθώμεν μετά χαράς και υπομονής τας θλίψεις, τας οποίας επιτρέπει ο Κύριος εις ημάς, και δι’ αυτών δοκιμαζόμενοι, να επιτύχωμεν των επηγγελμένων αγαθών της απολαύσεως. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr