Ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
4 IOYNIΟΥ 2017
Απόστολος: Πράξ. βά  1-11
Ευαγγέλιον: Ιωάν. ζ´ 37-52, η΄  12
 Εωθινόν: Πεντηκοστής
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«ακούομεν λαλούντων αυτών
ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;»
Η υπόσχεσις

Ο Κύριος, κατά την διάρκεια της, μετά των μαθητών Του, πολιτείας, τους είχε προείπει ότι μετά την Ανάληψίν Του θα τους έστελνε τον Παράκλητον˙ «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. εάν γαρ εγώ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς• εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς• και ελθών εκεί­νος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως» (Ιωάν. ΙΣΤ  7-8). Συμφώνως δε με τα προηγηθέντα λόγια, ο Κύριος καθησυχάζει τους μαθητάς Του, οι οποί­οι ανησυχούν ακούοντες ότι ο Κύριος πρόκειται κάποια στιγμή να τους αφήση και να φύγη. Πλησίον του Χριστού αισθάνονται παρηγορίαν και ασφάλειαν. Νιώθουν την αγάπην Του συνδυαζομένην μετά της παρουσίας Του.
Όμως τα λόγια αυτά του Κυρίου τους ανακουφίζουν. Και όταν ο Κύριος ανελήφθη εις τους Ουρανούς ενώπιον των μαθητών Του και εκάθισεν εκ δεξιών του Πατρός, το ιερόν κείμενον τονίζει˙ «Και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης» (Λουκ. ΚΔ  52). Ενώ, λογικώς, θα επερίμενε κάποιος να έχουν θλίψιν εις την καρδίαν των εξ αιτίας του αποχωρισμού των από του Κυρίου, μας εκπλήσσει το ιερόν κείμενον, τονίζον ότι, επιστρέφουν εις τα Ιεροσόλυμα «μετά χαράς μεγάλης».

Η εκπλήρωσις της υποσχέσεως

Συμφώνως προς την υπόσχεσιν του Διδασκάλου των υπάγουν εις το υπερώον και έχοντες μετ’ αυτών και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, αναμένουν την εκπλήρωσιν της υποσχέσεως. Όντως, συμπληρουμένων των πεντήκοντα ημερών από της Αναστάσεως του Κυρίου, «εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι• και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ  ἕνα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι.» (Πραξ. Β  2-4). Με αυτόν τον πολύ απλούν τρόπον περιγράφει η Αγία Γραφή το γεγονός αυτό της επιφοιτήσεως του Παναγίου Πνεύματος.
Αυτό καθ’ αυτό, βεβαίως, το γεγονός τούτο, είναι συγκλονιστικόν. Όμως τα επακολουθήσαντα γεγονότα είναι ακόμη περισσότερον καταπληκτικά αφού γίνονται περισσότερον αισθητά εις τον κόσμον, ο οποίος ευρίσκεται την ημέραν εκείνην εις τα Ιεροσόλυμα. Βλέπουν άπαντες τους μαθητάς του Χριστού να ομιλούν με τρόπον μοναδικόν και θαυμαστόν. Οι μαθηταί, οι οποίοι έως εκείνην την στιγμήν, είχον στοιχειώδεις έως ανυπάρκτους γραμματικάς γνώσεις, ομιλούν «ετέραις γλώσσαις» κατά τον φωτισμόν του Παναγίου Πνεύματος. Εις την Ιερουσαλήμ ευρίσκονται τας ημέρας εκείνας, «Παρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Ποντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες» (Πραξ. Β  9-11), και όλως περιέργως, αντιλαμβάνονται τα λόγια των Αγίων Αποστόλων! Όλοι απορούν, πως είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει και που βλέπουν οι πάντες. Η γλώσσα του Παναγίου Πνεύματος να είναι αντιληπτή και κατανοητή από όλους!
Τούτο δε συμβαίνει, διότι αυτή είναι η αποστολή του Παναγίου Πνεύματος. Πρώτον μεν, να φωτισθούν οι Θείοι Απόστολοι, δια να κηρύξουν εις πάντα τα έθνη˙ δεύτερον δε, δια να φθάση και ακουσθή ο Λόγος του Θεού από όλους τους ανθρώπους κάθε γένους και κάθε φυλής˙ τρίτον όμως και ίσως σπουδαιότερον, δια να αποδεχθούν οι άνθρωποι, κάθε φυλής και κάθε γένους αλλά και κάθε εποχής, τον σωτήριον λόγον της χάριτος του Κυρίου. Ήδη η σωτηρία του κόσμου, ήρχισε με την έλευσιν του Κυρίου Ιησού Χριστού (Μεσσίου), συνεχίζει δε με την έλευσιν του Παρακλήτου (Αγίου Πνεύματος) αλλά και την εξάπλωσιν του Θείου Λόγου υπό των Αποστόλων και των διαδόχων αυτών.

Η ανταπόκρισις και λύτρωσις

Με τον τίτλον «ανταπόκρισις», θέλομεν να ερευνήσωμεν, κατά πόσον οι άνθρωποι ανταπεκρίθησαν εις την Ουρανίαν αυτήν προσπάθειαν δια την σωτηρίαν των. Προ της ελεύσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και προ της επελεύσεως του Παναγίου Πνεύματος, θα ετολμούσαμεν να είπωμεν ότι οι άνθρωποι, είχον κάθε δικαιολογίαν δια τας αποστασίας των. Ο Παράδεισος ήτο κεκλεισμένος, ο νόμος του Θεού υπήρχε μεν, αλλά ο πεπτωκός άνθρωπος δεν ηδύνατο να τον εφαρμόση εις την τελειότητά του, δια να σωθή.
Τώρα πλέον, ο Παράδεισος ηνοίχθη δια της Αναστάσεως του Κυρίου μας˙ αι αμαρτίαι των ανθρώπων επληρώθησαν επί του Σταυρού και το «κατηραμένον χειρόγραφον» των αμαρτιών ημών, εσχίσθη δια του θεορρύτου αίματος εις τον Γολγοθά˙ το Πνεύμα το Άγιον κατήλθε και δια των ιερών Μυστηρίων είναι εις την ημετέραν διάθεσιν˙ Η σωτηρία ημών, είναι πλέον προσωπική υπόθεσις ενός εκάστου. Αι αμαρτίαι ημών, όσον μεγάλαι και φοβεραί και αν είναι η φαντάζουν εις τους οφθαλμούς ημών, θεωρούνται «εύκολος υπόθεσις» δια τον αμαρτάνοντα, όταν ούτος αποφασίζη την εν μετανοία επιστροφήν εις τον Σωτήρα Χριστόν.
Ο φοβερός και απαίσιος δαίμων, ο, προ Χριστού, πανίσχυρος και σχεδόν ανίκητος, τώρα δε πλέον, δια της Παντοδυνάμου Χάριτος του Αναστάντος, ευκόλως νικάται και υποχωρεί και εκδιώκεται υπ’ εκείνων των μισούντων αυτόν. Τέλος, ο θάνατος, ο οποί­ος προ του Χριστού, θεωρείται ως ο «παμφάγος Άδης» και απειλεί τους πάντας, δικαίους τε και αδίκους, τώρα γίνεται «παίγνιον» εις τας χείρας των ανθρώπων του Θεού. Ούτοι χαίρουσιν εις το άκουσμά του˙ εμπαίζουσι την «δύναμίν» του˙ προκαλούν αλλά και παρακαλούν αυτόν όπως επιταχύνουν και επιτύχουν την μετά του Κυρίου και Θεού, ένωσιν.
Ας ανταποκριθώμεν και ημείς εις την Θείαν ταύτην κλήσιν και ας ζήσωμεν την ζωήν αυτήν της Χάριτος, δια να επιτύχωμεν των αιωνίων αγαθών. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr