Και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
14 ΜΑΪΟΥ 2017
Απόστολος: Πράξ. ια΄  19 – 30
Ευαγγέλιον: Ιωάν. δ´ 5 – 42
Ήχος: δ΄ .- Εωθινόν: Ζ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
«και παρεκάλει πάντας τη προθέσει
της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω»
Μία θαυμασία πραγματικότης

Απεσταλμένος από την Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων ο, εκ των εβδομήκοντα Αποστόλων, Απόστολος Βαρνάβας, έρχεται εις Αντιόχειαν, δια να διαπιστώση την πίστιν αλλά και πνευματικήν πρόοδον των Ιουδαίων που ευρίσκοντο εκεί και είχον πιστεύσει εις τον Ιησούν. Όντως, τα όσα ευχάριστα δια την πίστιν των είχον ακουσθή, ήσαν αληθή. Σύμφωνα δε με το ιερόν κείμενον, «Και ην χειρ Κυρίου μετ  αὐτῶν, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κυριον …» (Πραξ. ΙΑ  21). Ο Απόστολος Βαρνάβας βλέπων την ενάρετον ζωήν και τον ζήλον εκείνων των χριστιανών, τους συνιστά να μένουν αφοσιωμένοι και προσκολλημένοι εις την χάριν του Κυρίου με όλην την διάθεσιν της καρδίας των.
Αυτήν την σύστασιν θα προσπαθήσωμεν να κατανοήσωμεν εις την σημερινήν μας μικράν ομιλίαν, διότι θεωρούμεν ότι αποτελεί απαραίτητον σύστασιν και δια τον σημερινόν άνθρωπον και δη τον χριστιανόν.

Η πικρά σημερινή πραγματικότης

Η ανωτέρω σύστασις του Αποστόλου Βαρνάβα, ακούεται εις την ακοήν του συγχρόνου ανθρώπου, μάλλον ως ουτοπία παρά ως σοβαρά υπόδειξις. Τούτο δε, διότι είναι γνωστή η αποστασία του σημερινού ανθρώπου από τον Θεόν. Ακόμη και οι λεγόμενοι χριστιανοί δε διαφέρουν και πάρα πολύ από τους μακράν της Εκκλησίας ανθρώπους. Η πίστις ωλιγόστευσεν η και ηφανίσθη. Ο Κύριος, δια μεν τους λεγομένους χριστιανούς, είναι, «τυπικώς» υπάρχων και εν πολλοίς ανεπιθύμητος, δια δε τους αδιαφόρους, είναι ανύπαρκτος και υβριζόμενος και βλασφημούμενος. Ελάχιστοι δε, είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν από καρδίας και συνειδητώς εις τον Θεόν και χαίρουν και συγκινούνται εις το άκουσμα του Παναγίου Ονόματός Του. Ο καθείς ευκόλως διαπιστώνει ότι εις την εποχήν μας εκπληρούνται τα όσα ο Ίδιος ο Κύριος προεφήτευσε˙ «βλέπετε μη τις υμάς πλανήση … και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου … και δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών. ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται.» (Ματθ. ΚΔ  4-14).
Διατί όμως εφθάσαμεν εις την άκραν αυτήν αποστασίαν; Απαντήσεις εις το προκείμενον ερώτημα, πολλαί δύνανται να δοθούν˙ πολλούς υπευθύνους δια την αθλίαν αυτήν κατάστασιν θα ηδυνάμεθα να υποδείξωμεν˙ καθώς και πάρα πολλάς δικαιολογίας θα προεβάλομεν εις μίαν προσπάθειαν να απορρίψωμεν την οιανδήποτε ευθύνην ημών δια την κατάπτωσιν ταύτην. Δεν προτιθέμεθα όμως να προβώμεν εις μίαν τοιαύτην προσπάθειαν, ούτε ακόμη περισσότερον να επιρρίψωμεν «λίθους αναθέματος» εναντίον ουδενός. Εκείνο το οποίον επιθυμούμεν να επιτύχωμεν μέσω των ολίγων τούτων γραμμών, είναι να δείξωμεν ότι υπάρχει πάντοτε λύσις και διόρθωσις δια κάθε κακόν, το οποίον επικρατεί και ουδεμία κατάστασις δεν είναι μη αναστρέψιμος.

Υπάρχει άραγε περιθώριον βελτιώσεως;

Όταν κάποιος διαπιστώνη ότι η υγεία του έχει πρόβλημα, αναζητεί την θεραπείαν του. Ακόμη και όταν η ασθένειά του θεωρείται μη αναστρέψιμος –κατά την άποψιν της ιατρικής επιστήμης- θεωρεί ότι κάποια ελπίς θα υπάρχη, και δια τούτο διανύει τεραστίας αποστάσεις, φθάνει εις τας εσχατιάς της υφηλίου, διαθέτει κάθε κινητόν και ακίνητον περιουσιακόν του στοιχείον, προκειμένου να ίδη την υγείαν του να βελτιούται.
Όταν, επίσης, κάποιος διακρίνη πρόβλημα εις την επιχείρησίν του η βλέπη να επέρχεται εις αυτόν πτώχευσις οικονομική, αναζητεί τρόπον η τρόπους, προκειμένου να δυνηθή να επιβιώση και να διεξέλθη κατά το δυνατόν επιτυχώς τον αναμενόμενον «κλύδωνα». Ακόμη και αν οι τρόποι αυτοί είναι ταπεινωτικοί δι’ αυτόν, θα τους εκμεταλλευθή προκειμένου να επιβιώση και να αντισταθή εις την καταστροφήν του.
Θεωρούμεν ότι τα ανωτέρω παραδείγματα αλλά και άλλα ενδεικτικότερα, τα οποία παραλείπομεν δια την στενότητα του χώρου, είναι άκρως ενδεικτικά και δίδουν την απάντησιν εις το ερώτημα που ετέθη. Πόσον όμως σημαντικόν δι’ημάς είναι η σωτηρία της ψυχής μας; Αν δια την υγείαν του σώματός μας είμεθα έτοιμοι να προβώμεν εις κάθε θυσίαν και κάθε δαπάνην, πόσον περισσότερα θα πρέπη να διαθέτωμεν δι’ αυτήν την ψυχήν, «υπέρ ης Χριστός απέθανεν»; Όταν ο Κύριός μας, θέλων να δείξη την αξίαν αυτής της ψυχής λέγει, «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; (Ματθ. ΙΣΤ  26) τότε τα πράγματα απλουστεύονται.

«προσμένειν τω Κυρίω»

Αν επιστρέψωμεν εις τον Κύριον, όλα θα βελτιωθούν! Αν μένουμε πάντοτε εξαρτημένοι από την χάριν Του και εκείνο που λέγομεν εις την Κυριακήν προσευχήν – «ελθέτω η βασιλεία σου• γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης•» (Ματθ. ΣΤ  10) – όντως το πιστεύομεν, τότε τα πάντα επανορθούνται και το προδιαγραφόμενον δυσοίωνον μέλλον, αντικαθίσταται από τας πλέον αισιοδόξους προοπτικάς! Εάν αποφασίσωμεν να επανακάμψωμεν εις την αγάπην και την προστασίαν του Θεού, τίποτα δεν δύναται να μας απειλήση και να μας κλονίση, αλλά ο Κύριος δύναται να επιλύση το κάθε πρόβλημα, το οποίον θα δημιουργή­ται! Αυτός είπε, «μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε• ουχί η ψυχή πλείόν εστι της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. ΣΤ  25). Αυτός ζήτησε και ζητεί να είμεθα κοντά Του χωρίς την παραμικράν υλικήν βοήθειαν, υποσχόμενος ότι, «ου μη σε ανώ, ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω» (Εβρ. ΙΓ  5). Δυστυχώς, κάποιοι μας έπεισαν ότι ο θεός είναι το χρήμα και η ύλη και τοιουτοτρόπως μας απεμάκρυναν από την εμπιστοσύνην μας προς τον Θεόν. Εκείνοι όμως, οι οποίοι συνεχίζουν να εμμένουν, πιστεύοντες εις την Θείαν μέριμναν, ούτε διεψεύσθησαν αλλ’ ούτε και πρόκειται να διαψευσθούν.

Πορεία ζωής

Η παρούσα ζωή είναι μικρά και παροδική. Είναι το «πέρασμα» δια να φθάσωμεν εις την αιωνίαν ζωήν. Το να κερδίσωμεν αυτήν την μικράν και προσωρινήν, είναι ουτοπικόν και ανούσιον, αφού ο θάνατος θα μας απογοητεύη πάντοτε. Το να πορευώμεθα όμως, επιθυμούντες και επιδιώκοντες την αιωνίαν, είναι εκείνο το ουσιώδες, δια του οποίου και θα επιτύχωμεν˙ Είθε να κατανοήσωμεν την αξίαν της μετά του Κυρίου προσμονής και επιτύχωμεν εκείνο το λειτουργικόν, «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr