«… πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, … καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;»

Ε’  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017
Απόστολος: Εβρ. θ΄  11 – 14
Ευαγγέλιον: Μάρκ. ι´ 32 – 45
Ήχος: πλ. δ΄ .– Εωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«… πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού,
… καθαριεί την συνείδησιν
υμών από νεκρών έργων
εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;»
Η συνείδησις

Περί συνειδήσεως ο λόγος εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα. Πιο συγκεκριμένα δε, η κάθαρσις της συνειδήσεως. Τι είναι όμως η συνείδησις; Την αναφέρομεν πολλάκις εις τας καθημερινάς ομιλίας και συζητήσεις μας, αλλά πιθανόν να μη γνωρίζωμεν επαρκώς τι είναι ακριβώς. Κατά τον θείον Χρυσόστομον, η συνείδησις είναι το αδέκαστον εκείνο δικαστήριον το οποίον «εντέθεικεν ημίν ο Θεός … ουδέποτε διαφθειρόμενον» (Προς Εβραίους, ΚΔ  ΕΠΕ 25,156-158. PG 61,167). Είναι «ο αόρατος εκείνος δικαστής» ο οποίος είναι πάντοτε σύμφωνος προς τον Θείον Νόμον και δεν κάνει ποτέ λάθος. Είναι εκείνος που μας επαινεί, όταν είμεθα νομοταγείς απέναντι εις τον νόμον του Θεού και αντιθέτως, διαμαρτύρεται και μας ελέγχει, όταν παραβαίνωμεν τας Θείας εντολάς. Είναι ο αλάνθαστος συνήγορος της αρετής και ο σφοδρός κατήγορος της αμαρτίας. Μπορεί ο άνθρωπος να αδιαφορή εις τας διαμαρτυρίας της συνειδήσεώς του, δεν μπορεί όμως να την φιμώση και να την υποχρεώση να σιωπήση.

Ο Θείος Νόμος

Πως όμως η συνείδησις μπορεί να γνωρίζη επακριβώς τον Θει­ον Νόμον; Είναι αυτονόητον ότι αι γνώσεις της συνειδήσεως είναι περιορισμέναι. Τούτο επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι ο κάθε ένας έχει ανάγκην μαθήσεως. Προς τούτο ο Θεός ήλθεν εις τον κόσμον, όπως διδάξη, κηρύξη, θαυματουργήση. Προς τούτο, επίσης έδωκεν εντολήν εις τους μαθητάς του όπως φέρουν την Θείαν διδασκαλίαν εις τα έθνη, «διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν˙» (Ματθ. ΚΗ  20). Δια τον λόγον τούτον, πάντοτε η Αγία μας Εκκλησία, ενεργούσε αλλά και ενεργεί εις τους πιστούς, δια της διδασκαλίας των Θείων λόγων.
Συνεπώς, η συνείδησις του Χριστιανού, και θείαν προέλευσιν έχει αλλά και αγιάζεται περαιτέρω με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας. Ο θείος Απόστολος Παύλος, θέλοντας να μας δείξη το αλάνθαστον της συνειδήσεως, λέγει εις τους Ρωμαίους, ότι ακόμη και εκείνοι οι λαοί που δεν γνώρισαν τον νόμον του Θεού, θα κριθούν από τον Κριτήν κατά την διαβεβαίωσιν της συνειδήσεώς των˙ «όταν γαρ έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς εισι νόμος, οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων η και απολογουμένων» (Ρωμ. Β  14-15).

Το Αίμα του Χριστού

Αλάνθαστος λοιπόν η συνείδησις, κατά τον ιερόν Χρυσόστομον. Όμως, όταν ο άνθρωπος αμαρτάνη μολύνει την ψυχήν του αλλά και την συνείδησίν του. Κατά συνέπειαν, όπως η ψυχή μας έχει ανάγκην διαρκούς καθάρσεως, έτσι και η συνείδησις οφείλει να ευρίσκεται πάντοτε εις αρίστην και τελείαν κατάστασιν. Ο χριστιανός είναι ο αρμόδιος δια την περιποίησιν της συν­ειδήσεώς του˙ με κάθε τρόπον, κάθε λόγον και λογισμόν, με κάθε κίνησιν και ενέργειάν του.
Εκείνο όμως, το πρώτον και απαραίτητον στοιχείον δια τον αγιασμόν της συνειδήσεως, είναι «το αίμα του Χριστού», κατά τον λόγον της σημερινής περικοπής. Ο Απόστολος Παύλος, βλέποντας τους Εβραίους προσκεκολλημένους εις τας θυσίας των ζώων, τας οποίας ώριζεν ο νόμος του Μωϋσέως ως απαραιτήτους δια την κάθαρσιν της συνειδήσεως, συγκρίνει αλλά και υποδεικνύει ως πολύ ανώτερον και πολύ αποτελεσματικώτερον το αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το οποίον έρρευσεν επί του Σταυρού, δια τον αγιασμόν ημών. Άλλωστε δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον εθυσιάσθη ο Κύριος επί του Σταυρού. Δια να δυνηθή δε ο άνθρωπος να υπερπηδά τα εμπόδια της αμαρτίας, αλλά και να θεραπεύεται από τας καθημερινάς πνευματικάς του πτώσεις, ο Κύριός μας παρέδωσεν εις την Εκκλησίαν το Πανάγιον Σώμά Του και το Ζωήρρυτον Αίμα Του εις συνεχή θυσίαν και εις καθημερινήν βρώσιν και πόσιν από ημάς. «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. ΚΒ  19), είπεν εις τους μαθητάς Του.
Επομένως, ο κάθε άνθρωπος, έχει ανά πάσαν στιγμήν εις την διάθεσίν του, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου, ζωής και σωτηρίας» (Ευχή καθαγιασμού, Λειτουργίας Μεγ. Βασιλείου).

Το Μυστήριον της Μετανοίας και Εξομολογήσεως

Εδώ όμως θα πρέπη να προσέξωμεν εκείνο το οποίον μας υπογραμμίζει ο θείος Απόστολος Παύλος και το οποίον έχει κεφαλαιώδη σημασίαν δι’ όλους ημάς, οι οποίοι θέλομεν να μετέχωμεν της κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου μας. «ώστε ος αν εσθίη τον άρτον τούτον η πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και αίματος του Κυρίου. δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω•ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί». (Α  Κορινθ. ΙΑ  27-30). Καλόν και άγιον είναι να επιθυμούμε και να νοσταλγούμε την μετάληψιν του Πανακηράτου Σώματος και του Ζωηρρύτου Αίματος του Χριστού μας. Όμως, η μετοχή αυτή θα πρέπη να γίνεται κατόπιν ιδιαιτέρας προετοιμασίας. Σύμφωνα δε με το προαναφερθέν λόγιον του Αποστόλου, η απρόσεκτος και επιπολαία προσέγγισις και μετάληψις των Ουρανίων τούτων Δώρων, θα επιφέρη αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που θα επιθυμούσαμε.
Αυτή δε η προετοιμασία κυρίως συνίσταται, εις την, απαραιτήτως προηγουμένην μετοχήν μας εις το Μυστήριον της Ιεράς Εξομολογήσεως. Εκεί ο Χριστιανός καθαίρεται και αγιάζεται και λαμβάνει την συγχώρησιν των αμαρτημάτων του. Εκεί αξιούται να γίνη κοινωνός των ουρανίων μυστηρίων και «σύσσωμος και συν­αιμος» του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εκεί και μόνον εκεί, με την συγχώρησιν των αμαρτιών μας, το Πανάχραντον Σώμα και το Ζωοποιόν Αίμα γίνονται τα αγιαστικά εκείνα δώρα, τα οποία φέρουν τον άνθρωπον εις κατάστασιν θεώσεως και τελειότητος «εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι».

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr