Ισχυράν παράκλησιν έχωμεν οι καταφυγόντες κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος

Δ΄  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
Απόστολος: Εβρ. στ΄  13 – 20
Ευαγγέλιον: Μάρκ. θ´ 17 – 31
Ήχος: βαρύς.– Εωθινόν: Ζ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

« … ισχυράν παράκλησιν έχωμεν
οι καταφυγόντες κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος».
Η πορεία

Η ζωή μας επί της γης είναι μία πορεία˙ ένας δρόμος. Μία πορεία με αρχή και τέλος. Οι πάντες το γνωρίζουν και έχουν πεισθεί γι’ αυτό, ότι εις την παρούσαν ζωήν δι’ όλους υπάρχει μία γέννησις και ένας θάνατος. Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται εις τον παρόντα κόσμον, όσες προσδοκίες και αν έχη, όσα «όνειρα και αν ονειρεύεται», γνωρίζει ότι κάποια στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίση, θα αναχωρήση από τον παρόντα κόσμον. Τούτο, και ο πλέον δύσπιστος η ακόμη και άπιστος το έχει κατανοήσει.
Εις την πορείαν δε της παρούσης ζωής, είναι αυτονόητον ότι ο άνθρωπος, ακόμη και ο πλέον ισχυρός, είναι πολύ μικρός και αδύναμος. Όσον και αν φαίνεται ότι είναι δυνατός, πάντοτε τον διακατέχουν φόβοι ανησυχίαι και ανασφάλειαι. Όσον και αν τα πάντα συγκλίνουν δια το ότι τίποτε δεν τον απειλεί, η ιστορία μας διδάσκει ότι και οι πλέον ισχυροί, έζησαν με φόβους και αγωνίες και τελικώς επροδόθησαν από την δήθεν ασφάλεια που ένιωθαν. Ειδικά δε προ του θανάτου, ουδείς κατάφερε να μείνη ατάραχος και αδιάφορος.
Το ακόμη δε οδυνηρότερον, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εις τις δύσκολες ώρες των φόβων και ταραχών τους, αναζητούν στήριγμα και παρηγορία από εκεί που … δεν μπορούν να έχουν! Ζητούν βοήθεια από τους ανθρώπους του αμέσου οικογενειακού περιβάλλοντος, από φίλους και γνωστούς, από ιατρούς, η ακόμη και από τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα. Ζητούν βοήθεια, με μαγικούς τρόπους καταφεύγοντες εις αστρολόγους και χαρτορίχτρες.

Ο στηριγμός

Και όλα αυτά, ενώ δυστυχώς, υπάρχει και το κατάλληλον πρόσωπον αλλά και τα κατάλληλα μέσα. Και λέμε «δυστυχώς», όχι φυσικά δια την ύπαρξιν των μέσων ούτε βεβαίως δια τον Κύριον, τον Παντοδύναμον ιατρόν και θεραπευτήν. Δια την αδιαφορίαν των ανθρώπων, λέμε «δυστυχώς»˙ δια την εσκεμμένην άρνησίν των να προστρέξουν και να αναζητήσουν την ηρεμίαν των εις την γνησίαν πηγήν και εις τον αυθεντικόν ιατρόν. Εδώ ακριβώς έγκειται και η τραγικότητα του ανθρώπου. Να υπάρχη η θεραπεία και να την αρνούμεθα.
Δια τον πιστόν όμως και αγωνιστήν Χριστιανόν, τα πράγματα απλουστεύονται. Ο φόβος και η αγωνία υποχωρούν και η «παράκλησις» έρχεται συνοδοιπόρος εις την ζωήν του. «Παράκλησις» δε, σημαίνει, βεβαιότης, παρηγορία, δύναμις, και εν τέλει, χαρά δια την μετά θάνατον ζωήν. Ο χριστιανός έχει καταλάβει το νόημα της παρούσης ζωής και έχει συνειδητοποιήσει ότι, «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ΙΓ  14). Δεν τον τρομάζει ο θάνατος, αφού έχει την βεβαιότητα από τον Ίδιο τον Κύριο, ότι «ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Εβρ. Ε  24). Φόβος, γι’ αυτόν δεν υπάρχει, αφού η τελεία αγάπη του και εξάρτησίς του από τον Θεόν, «έξω βάλλει τον φόβον» (Α  Ἰωάν. Δ  18).
Κατ’ αυτόν τον τρόπον και με αυτήν την προσδοκίαν, αντιμετώπισαν τον θάνατον όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Και εκείνοι που έζησαν εις τας ερήμους ως ασκηταί, και εκείνοι που εθυσίασαν τους εαυτούς των ομολογούντες την πίστιν των εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, αλλά και όλοι οι λοιποί που εδόξασαν τον Θεόν είτε ως Απόστολοι, είτε ως Πατέρες της Εκκλησίας μας, είτε οι καθ’ οιονδήποτε τρόπον βιώσαντες εις τον παρόντα κόσμον και ζήσαντες με την πεποίθησιν και προσδοκίαν της μελλούσης ζωής και σωτηρίας.

«κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος»

Εις την ζωήν του πιστού και συνειδητού Χριστιανού, τα πάντα κινούνται με γνώμονα την «προκειμένην ελπίδα». Για να γίνουμε δε σαφέστεροι, η ελπίδα αυτή εδράζεται εις τον «όρκον» που έχει κάνει ο Θεός εις τον Ίδιον τον εαυτόν Του. Είναι η υπόσχεσις που έχει δώσει, εις όλους εκείνους που τον εμπιστεύονται, δια την κληρονομίαν των αιωνίων αγαθών.
Αυτός είναι ο στόχος και αυτή είναι η προσδοκία εκείνων που θεωρούν τα μέλλοντα αγαθά ως πραγματικά και η Πίστις των είναι όχι απλώς ελπίδα και προσμονή, αλλά «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. ΙΑ  1). Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού, πολλές φορές ο Κύριος παρενέβη στη ζωή των Αγίων, οφθαλμοφανώς και δι’ οραμάτων και δια ποικίλων άλλων τρόπων, και εβεβαίωσεν δια την μέλλουσαν δόξαν και Βασιλείαν!
Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος δεν μας βεβαιώνει, ότι «ηρπάγη εις τον Παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β  Κορινθ. ΙΒ  4)! Πως λοιπόν θα μπορούσαν αυτοί οι Άγιοι του Θεού, να παρακάμψουν και να αδιαφορήσουν τα ουράνια αυτά «σημεία» που τους έδειχνε ο φιλάνθρωπος Θεός και Δεσπότης; Πως θα ήτο δυνατόν να ολιγωρήσουν τόσοι Μάρτυρες της πίστεως, οι οποίοι, κατά την ώραν του μαρτυρίου των, ενεδυναμούντο από Αγίους Αγγέλους η άλλους Αγίους η και από Αυτόν ακόμη τον Κύριον; Πόσα, αλήθεια, θαύματα θα μπορούσαν να καταμετρηθούν, τα οποία συνέβησαν και εις αγίους και εναρέτους ανθρώπους, αλλά πολλάκις και εις αμαρτωλούς και ασεβείς, δια των οποίων ο Πανάγαθος Κύριός μας ηθέλησε να δυναμώση την πίστιν μας, αλλά και να μας βεβαιώση ότι κρατεί τας υποσχέσεις Του και ότι είναι «αδύνατον ψεύσασθαι Θεόν» (Εβρ. ΣΤ 18).

Η εκπλήρωσις της υποσχέσεως

Έτσι, ο άνθρωπος του Θεού, όχι μόνον δεν ανησυχεί δια την πορείαν του, και εις τον κόσμον τούτον και μετά θάνατον, αλλά αντιθέτως περιμένει και αγωνιά δια την πραγμάτωσιν των Θείων επαγγελιών και υποσχέσεων. Ζει με την χαράν της ανταποδώσεως κατά την ημέραν του Κυρίου «την μεγάλη και επιφανή» και θεωρεί τον θάνατον αφόβως, με χαράν και αγαλλίασιν˙ ευρίσκεται δε εις μίαν διαρκή εγρήγορσιν και προετοιμασίαν όπως επιτύχη των αιωνίων αγαθών «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Α  Κορ. Β  9).

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr