Τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας

 Β΄  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
12 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
Απόστολος: Εβρ. α´ 10- β  3
Ευαγγέλιον: Μάρκ. β´ 1 – 12
Ήχος: πλ. α΄ – Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας» 

Σωτηρία

Ποιός άραγε μας απειλεί; Από ποιόν κινδυνεύουμε; Ποιοί είναι οι κίνδυνοι εκείνοι που ο άνθρωπος θα πρέπη να φοβήται και συνεπώς να λαμβάνη μέτρα προστασίας για να σωθή; Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που μας προσφέρει σήμερα το Αποστολικό ανάγνωσμα, και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η προσεκτική και λεπτομερής ανάλυση που καλούμεθα να κάνουμε. Η σωτηρία μας … πάνω απ’ όλους και όλα. Όντως, έτσι πρέπει να σκεπτώμεθα και αντιστοίχως πρέπει να πράττωμεν. Το τηρούμε όμως;;;

Οι κίνδυνοι

Όταν μιλούμε για σωτηρία, φυσικά προϋποτίθεται ότι υπάρχουν και κάποιοι κίνδυνοι από τους οποίους και απειλούμεθα. Οι κίνδυνοι δε που μας απειλούν, είναι ορατοί και αόρατοι, σωματικοί και πνευματικοί. Όσο και αν θέλουν κάποιοι να παριστάνουν τους δυνατούς και τους ικανούς να μπορούν να αντιμετωπίζουν τον κάθε είδους κίνδυνο, δεν πρόκειται να μας πείσουν, αλλ’ ούτε καν να πείσουν και τον ίδιο τον εαυτό τους για την δήθεν ασφάλεια που θέλουν να νιώθουν.
Ένας από τους μικρούς κινδύνους, μπροστά στον οποίο ο κάθε άνθρωπος στέκει έμφοβος και έντρομος, είναι οι σωματικές ασθένειες. Ακόμα και όταν αυτές είναι οι συνήθεις και μικρές, ο άνθρωπος αισθάνεται εντελώς αδύνατος και ανίσχυρος μπροστά σ’ αυτές. Αναζητεί ιατρούς και φάρμακα, προκειμένου να μπορέση να «σταθή στα πόδια του», κατά το κοινώς λεγόμενον. Όταν δε η ασθένεια είναι από ᾽κείνες που η επιστήμη αδυνατεί ακόμη να «τιθασεύση», ο τρόμος και ο φόβος κυριεύουν τον ασθενή, και η αγωνία αλλά και η σωματική του αδυναμία τον καθιστούν ανίκανο ακόμη και για τις πιο απαραίτητες κινήσεις.
Θα μπορούσαμε δε να αναφέρουμε πλήθος παρομοίων μικρών κινδύνων που απειλούν τον άνθρωπο και τους οποίους παρακάμπτομε λόγω του περιορισμένου χώρου και χρόνου, ο οποίος μας προσφέρεται.

Η αξία της ψυχής

Ονομάσαμε όμως τους προαναφερθέντες κινδύνους, μικρούς, αφού υπάρχουν πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς και οι οποίοι απειλούν όχι πλέον το φθαρτό σώμα μας αλλά την αθάνατη και ατίμητη ψυχή μας. Δυστυχώς οι άνθρωποι σε πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν έχουν αξιολογήσει όπως και όσον θα έπρεπε την αξία της ψυχής τους. Παρ’ ότι ο Κύριος με πολύ σαφήνεια μας έχει μιλήσει για την αξία της αθάνατης ψυχής μας˙ παρ’ ότι γι’ αυτήν εθυσιάσθη επί του Σταυρού, ο άνθρωπος, δυστυχώς δε και ο χριστιανός εν πολλοίς, ελάχιστα ενδιαφέρεται γι’αυτήν. Η αμαρτία για τους πολλούς, ακόμη δε και η πλέον σοβαρή και θανάσιμη, δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και προσοχή, αλλά με  πολλή ελαφρότητα και επιπολαιότητα. Ενώ για τη σωτηρία του σώματος, ανησυχούμε και αγρυπνούμε και εξοδεύουμε τεράστια ποσά, για την αθάνατη ψυχή μας δεν κάνουμε ούτε καν τα στοιχειώδη.
Και όμως˙ γι’ αυτήν είπε ο Κύριος ότι αξίζει περισσότερον από όλον τον κόσμον˙ «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ΙΣΤ  26). Πόσον πιο έντονα θα έπρεπε να μας το είπη, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούμε και να ανησυχήσουμε; Ας σκεφθού­με όμως, για λίγο έστω, την αξία αυτής της αθάνατης ψυχής μας. Αυτή κατ’ουσίαν είναι ο άνθρωπος˙ αυτή ενεργεί (συνεργούντος του σώματος)˙ αυτή χαίρεται και θλίβεται αντιστοίχως˙ αυτή ομιλεί και αυτή σιωπά˙ αυτή αγιάζεται και αυτή αμαρτάνει και κολάζεται˙ αυτή δε εν τέλει θα κριθή από τον Θεόν ως ο βασικός ένοχος κατά την δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτή είναι η αθάνατος και ζώσα και όχι βεβαίως το σώμα, το φθαρτόν και πρόσκαιρον και θνητόν.
Συνεπώς, αν για τη σωτηρία του σώματος κάνωμε τα … πάντα, για την σωτηρία της ψυχής μας πόσα περισσότερα θα πρέπει να πράξωμε; Η ερώτηση που μας απευθύνει ο Απόστολος Παυ­λος, όπως καταλαβαίνουμε, είναι ρητορική. «Πως ημείς εκφευξώμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;» (Εβρ. Β  3). Γι’ αυτήν ακριβώς την σωτηρία αγωνίσθηκαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας˙ γι’ αυτήν εθυσίασαν ο,τιδήποτε κοσμικό και φθαρτό˙ γι’ αυτήν προτίμησαν σκληρούς και φρικτούς θανάτους˙ γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος˙ γι’ αυτήν τη δική μας σωτηρία εθυσιάσθη επί του Σταυρού˙ αυτήν μας υπέδειξε ως τον μοναδικόν στόχον που θα πρέπη να επιδιώκουμε˙ «ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. ΣΤ  33).

Τα ιερά Μυστήρια

Αυτή η σωτηρία είναι το πρώτον ζητούμενον. Γι’ αυτήν την σωτηρία ο Κύριος μας παρέδωσε τα άγιά Του μυστήρια. Γι’ αυτήν υπάρχει το μυστήριον του Βαπτίσματος, του ιερού Χρίσματος, της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας.
Η αμαρτία σε απομακρύνει από τον Θεόν. Τούτο το αισθάνεσαι και το καταλαβαίνεις. Δεν είναι όμως η κατάσταση αυτή αδιόρθωτη. Για την αμαρτία σου και την αμαρτία μου ο Θεός μας καταλαβαίνει και μας συμπονεί˙εκείνο όμως που δεν μπορεί να αποδεχθή ο Θεός, είναι, το να μπορής να επανορθώσης και να μην το κάνης. Εδώ ακριβώς ευρίσκεται η αμέλεια δια την σωτηρία μας. Δεν θα κριθούμε από τον Θεόν γιατί αμαρτήσαμε˙ αυτό είναι αναμενόμενο! Αυτό ο Κύριος το γνωρίζει και περί αυτού μας έχει κατ’ επανάληψιν ομιλήσει. Εκείνο για το οποίο θα κριθούμε και για το οποίο – ο Θεός φυλάξοι – θα κατακριθούμε, είναι το ότι ενώ είχαμε τα σωτήρια μυστήρια, δεν τα αξιοποιήσαμε.
Η εξομολόγηση υπάρχει και αλλοίμονον … αδιαφορούμε ! Προφασιζόμεθα «προφάσεις εν αμαρτίαις», προκειμένου να αποστασιοποιούμεθα απ’ αυτήν. Συμπεριφερόμεθα σαν τον ανόητο εκείνο, που ενώ υποφέρει από τους πόνους, δεν πηγαίνει εις τον ιατρόν, δεν αναζητεί θεραπευτικά φάρμακα, δε συζητά δια την θεραπείαν του, και περιμένει τον θάνατον.
Εκείνα τα δύο δηνάρια που ο Καλός εκείνος Σαμαρείτης, άφησε εις τον «πανδοχέα» – κατά την γνωστήν Παραβολήν –, τα οποία συμβολίζουν αυτά τα δύο σωτηριώδη μυστήρια της Μετανοίας και της Θείας Κοινωνίας, τα αφήνομε δυστυχώς ανεκμετάλλευτα αδιαφορώντες δια την σωτηρίαν μας. Ας αναλογισθούμε με σοβαρότητα και περίσκεψη ποίαν όντως σωτηρίαν αμελούμε!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου,
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr