«και απολείται ο ασθενών αδελφός… δι’ ον Χριστός απέθανεν»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Α´ Κορ. η´ 8 – θ΄  2
Ευαγγέλιον: Μτθ. κε´ 31 – 46
Ήχος: β – Εωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«και απολείται ο ασθενών αδελφός…
δι’ ον Χριστός απέθανεν»

Τι είναι ο άνθρωπος;

Διαβάζοντας τα πάρα πάνω λόγια του Αποστόλου Παύλου, αισθάνομαι ότι το πρώτο ερώτημα που γεννάται μέσα μας, είναι: «Τι είναι επί τέλους ο άνθρωπος;». Ο ίδιος ο (κοσμικός) άνθρωπος θα
απαντήση ότι ο άνθρωπος είναι το βιολογικό εκείνο ον, με τις συγκεκριμένες διαστάσεις και το συγκεκριμένο βάρος, με την ενστικτώδη λογική και το λόγο, και του οποίου η αξία έγκειται στο πόσο … παράγει και στο πόσο … κοστίζει! Ίσως τα λόγια αυτά θεωρηθούν από κάποιους υπερβολικά˙ όμως η πραγματικότητα είμαι βέβαιος ότι θα μας πείση.
Όταν ένας άνθρωπος έρχεται στη ζωή, εκείνο που ενδιαφέρει τους άλλους ανθρώπους, είναι να είναι υγιής και αρτιμελής. Να είναι, στη συνέχεια, παραγωγικός στην κοινωνία και στην οικογένειά του και όταν γεράση και αδυνατή να προσφέρη και να παράγη, να περιθωριοποιείται και να επιταχύνουμε το θάνατό του. Μία λογική, δηλαδή, όχι πολύ διαφορετική από εκείνη των αρχαίων Σπαρτιατών.
Όσο κι’ αν ακούγωνται τα λόγια αυτά, σκληρά και μακάβρια, μία ειλικρινής θεώρηση θα μας πείση. Γιατί αυξήθηκαν και συν­εχώς αυξάνονται τόσον τα εγκλήματα των εκτρώσεων; Ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους με τον πλέον στυγνό τρόπο, επειδή ίσως γεννηθούν με σωματικά προβλήματα, η, ίσως επειδή θα μας δημιουργήσουν πολλά έξοδα και θα μας … κοστίζουν! Γιατί γεμίζουν τα γηροκομεία και τα άσυλα και τα «περήφανα γηρατειά» πεθαίνουν μακριά από τη στοργή και την αγάπη των δικών τους ανθρώπων; Γιατί προωθείται και θέλουν να ψηφισθή η ευθανασία; Αυτός δεν είναι άραγε ο τρόπος σκέψης ακόμη και των αυτοαποκαλούμενων χριστιανών; «Μπορείς;, παράγεις;, … σε θέλουμε ! Δεν μπορείς; Θα μας είσαι βάρος; Δεν έχεις θέση κοντά μας!». Ναι, δυστυχώς αυτή είναι η αξία του ανθρώπου για τον ίδιο τον άνθρωπο!

«ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω»

Ας δούμε όμως τώρα, πως αξιολογεί τον άνθρωπο, ο Απόστολος των εθνών. Ανησυχεί και φροντίζει, ώστε να μη κάνη κάτι το ελάχιστο, που ο οποιοσδήποτε … άλλος, θα σκανδαλισθή. Μας εκπλήσσει δε και το ότι τον … άλλο τον ονομάζει … αδελφόν του! Πόσο διαφορετική και ανώτερη η αξιολόγηση αυτή του ανθρώπου! Δεν τον βλέπει σαν όγκο η σαν βάρος, δεν ανησυχεί αν παράγη η αν κοστίζη, αλλά τον νιώθει αδελφόν του και φοβά­ται μήπως γίνη ο ίδιος αιτία να αμαρτήση ο αδελφός του και εμποδίση τη σωτηρία του.
Ποιός να μη θαυμάση και να μη συγκινηθή από μια τέτοια αγάπη! Μια αγάπη χωρίς εθνοφυλετικές διακρίσεις, χωρίς ρατσιστικές διαθέσεις, χωρίς κερδοσκοπικές επιδιώξεις! Μια αγάπη με απώτερο σκοπό την ψυχική σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια παραδείσια ζωή του. Αγάπη, ασύγκριτα ανώτερη, από αυτή των κατά σάρκα γονέων και των κατά σάρκα τέκνων και συγγενών. Αγάπη, όπως ο ίδιος ο θείος Παύλος την περιγράφει εκεί στο ΙΓ  κεφάλαιο της Α  πρὸς Κορινθίους επιστολής του: «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται (δεν συμπεριφέρεται με εγωϊσμό), ου φυσιούται (δεν φέρεται με αλαζονεία), ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται (δεν θυμώνει), ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει (σκεπάζει τα λάθη του άλλου), πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» (Α  Κορινθ. ΙΓ  4-8).
Ποιός ακόμη θα ανησυχούσε, «ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω»; Σε μια εποχή άκρως ατομικιστική, που πέραν του εαυτού μας, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον, παρά στυγνή εκμετάλλευση του … άλλου, ο λόγος αυτός είναι ιδιαίτερα κροτώδης για όλους· «και απολείται ο ασθενών αδελφός» !!! Μια ανησυχία που θάλεγε κανείς πως μόνο στα παραμύθια θα μπορούσε να περιγραφή και μόνο γραφίδες σοφών και φιλοσόφων θα αποτολμού­σαν να περιγράψουν. Ακόμη και σε πνευματικούς ανθρώπους η και σε αυτούς τους «ποιμένες», πόσο αισθανόμαστε πολλές φορές την απουσία μιας τέτοιας αγάπης, η έστω και λίγο … λιγώτερης! «και απωλείται ο ασθενών αδελφός» !!! Ω, άγιε Παύλε, πρέσβευε, να έχουμε αυτή την άγια ευαισθησία και αγάπη, εμείς κυρίως, οι ποιμένες του 21ου αιώνος.

«δι’ ον Χριστός απέθανεν»

Αλλά αν απορούμε για το μέγεθος της αγάπης που έχει ο Απόστολος Παύλος για τον κάθε άνθρωπο, ο λόγος τον οποίον προσ­θέτει είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικός. «Δι’ ον Χριστός απέθανεν». Αυτός λοιπόν είναι ο άνθρωπος! Αυτός, χάριν του οποίου ο Ίδιος ο Θεός απέθανε. Μέσα στο σύμπαν, ποσοτικά αυτός ο άνθρωπος, είναι κάτι πάρα πάνω από το … μηδέν. Όμως, όταν χάριν αυτού του ανθρώπου, ο Άπειρος Θεός δέχεται εκουσίως τον πλέον οδυνηρόν και ατιμωτικόν θάνατον, αντιλαμβάνεται ο καθένας την ασύλληπτη αξία του ανθρώπου.
Ο μέγας Προφητάναξ Δαυίδ έκπληκτος μπροστά στο μεγαλείο αυτής της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, αναφωνεί: «Τι εστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού; η υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν; Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ’ αγγέλους˙ δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου. Πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού,» (Ψαλμ. Η  5-7).
Αυτός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος!!! Αυτόν τον άνθρωπο, μακάρι να βλέπαμε και να αξιολογούσαμε όλοι μας. Και όταν μας χαμογελάη αλλά και όταν μας πικραίνη. Και όταν τον έχουμε ανάγκη, αλλά και όταν αισθανώμαστε ότι μας γίνεται βάρος. Και τον συγγενή, αλλά και τον οιονδήποτε άγνωστόν μας. Και τον πλούσιο και τον πτωχό. Και το δυνατό και τον αδύναμο. Και τον «επώνυμο», αλλά και τον «ανώνυμο»! Έτσι όπως τον αξιολογεί ο ίδιος ο Θεός!
Τότε ο άνθρωπος θα πάψη να αισθάνεται θηρίον απέναντι στον συνάνθρωπό του και τότε η κοινωνία μας θα ομορφύνη και θα γίνη όντως ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr