Φυλλάδιο σεβαστῆς Γερόντισσας Χριστονύμφης . ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΜΑΚΡΗ

 Όταν βλέπεις μίαν αδελφή να διαφωνεί για μια εντολή, πού δίδεται, είναι απροσανατόλιστος και δεν έχει ουδεμία επιθυμία της Αγάπης του Θεού.

* * *

Το μοναστήρι δεν το κάνουν τα ντουβάρια, το κάνουν οι μοναχοί.

* * *

Οι πειρασμοί είναι μέχρι ό άνθρωπος να ταπεινωθεί, μετά εξαφανίζονται.

* * *

Όλη μας η ζωή είναι ουρανός. Κάθε αδελφός είναι ουρανός, εκείνο πού ελκύει τον άνθρωπον πρός τον ουρανό είναι η αυταπάρνησης.

* * *

Ό απλός και ταπεινός μοναχός χαίρεται την ζωήν του, ενώ ο εγωιστής ταλαιπωρείται.

* * *

Ό Πατήρ είναι η πηγή της υπακοής. Ο Υιός είναι ό Υιός της υπακοής, το Αγιον Πνεύμα είναι η εκπλήρωσις της υπακοής διά την σωτηρίαν των ανθρώπων.

Το ν’ απαλλαγείς του θελήματος σου είναι η καλύτερα αγρυπνία.

* * *

Πέραν της ευλογίας πρέπει να γνωρίζει η μοναχή ότι είναι εκτεθειμένη εις τας παγίδας του διαβόλου.

* * *

Ή ευλογία από ένα σημείων εκπέμπεται από το πρόσωπον της Γερόντισσας, δηλαδή εξ αυτής μανθάνει η μοναχή το θέλημα του Θεού με την τήρηση των θείων εντολών.

* * *

* * *

Χίλια μυαλά να έχεις μοναχή και αν νομίζεις ότι έχεις ορθήν γνώμην, κόλασιν έχεις, αν δεν έχεις την γνώμη της Ηγουμένης. Πήγα στο μοναστήρι να υποταχτώ, να βρω το θέλημα του Θεού. Που θα το βρω; Στήν Γερόντισσα.

* * *

Ή ευλογία δεν είναι άπλούστατον πράγμα, αλλά ουσιαστικόν. Χωρίς ευλογία κόλασιν αποκομίζεις. Όταν ό μοναχός κατανοήσει την υπακοήν, του γίνεται απόλαυσις.

* * *

 Πρέπει να γίνωμεν νεκροί του θελήματός μας.

Να σταματήσωμεν τάς κρίσεις διά τόν καθένα, παρά μόνον διά τόν εαυτόν μας. Όπου δέν υπάρχει αντίρρησις, δέν υπάρχουν εμπόδια.

* * *

Δέν έχομε καταλάβει ότι σύ είμαι εγώ. Τί νά κάνουμε κομποσχοίνια όταν έχομεν πει χίλια δύο λόγια διά τήν άδελφή, ή την αντιπαθούμε;

* * *

Ή καλογερική είναι οδός μαρτυρίας και μαρτυρίου και όχι οδός επαίνων και συγχαρητηρίων.

* * *

Χωρίς τον άγαθόν λογισμό έχομε χάσει το φως του Θεού.

* * *

Πάσχει ο αδελφός μας, λυπούμεθα κατάκαρδα, χαίρει ό αδελφός μας, συγχαίρομε και ημείς. Όταν υποχωρώ εις το θέλημα του αδελφού, δείχνω την Αγάπη μου, με το να γίνομαι δούλος του Κυρίου.

* * *

Την ψυχή του μοναχού πού ζει τον αγώνα του καθαρμού, πού έχει συνεχή μετάνοια και ζητάει τον Κύριον, την ρωτάει ό Κύριος: «Φιλεΐς με;» και ή φιλώσα ψυχή, πού ζει διά τον Κύριον, άπαντά: «Ναί, Κύριε, Σύ οίδας ότι φιλώ Σε». Πίπτω μέν κάθε στιγμή, άλλά «οΐδας και πάντα οΐδας ότι φιλώ Σε».

* * *

Ένας είναι ό έρως του μοναχού, πώς μέσα εις την ψυχήν του θα κατοικήσει ό ερωμένος Κύριος, σε όλα τα διαμερίσματα και θα άγαπήσωμεν τον συνάνθρωπόν μας. Ψυχή άγαπώσα τον Θεόν πραγματικά δεν μπορεί νά μην αγαπά τον συνάνθρωπόν του.

* * *

Να μη λέμε δεν ξέρω εάν σωθώ. Διατί δεν θα σωθώ; Θα σωθώ και θα παρασωθώ. Εις Σε άμαρτάνομεν και εις Σε μόνον έλπίζομεν.

* * *

Λίγη ευφροσύνη παρέχει ή μετάνοια; Λίγη ευφροσύνη παρέχει το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας; Όταν λέγομεν «έσφαλα», έρχεται τότε το έλεος του Θεού και μάς λούζει.

* * *

Ή Βασιλεία τού Θεού είναι άπόλαυσις αιώνιος, εύφροσύνη άφραστος πρός αυτό το πρόσωπον τού Χριστού.

* * *

Αφού Τού ανοίξεις την αυλαία, μετά σε αφήνει ν’ αγωνιστής. Ζητάς χάρη και έρχεται πειρασμός. Ό Θεός μάς θέλει άγωνιστάς και νικητάς τών ιδίων παθών.

* * *

Πώς θα άπαλλαγώμεν πολλών πειρασμών; Έάν δεν στρωθώμεν κάτω και δεν μάς μαστίσει ή άγάπη τού Θεού και νά εϊπωμεν ότι είμεθα αμαρτωλοί, δεν θα άπαλλαγώμεν από τα πάθη μας.

* * *

Έναν μοναχό, όταν ξεκινάει να μονάσει, τόν έλκύει ή αιώνιος ζωή. Αλλοίμονο αν ό μοναχός άποτύχει στήν άπόφασή του.

* * *

«Ή ζωή μας πολύ γρήγορα θα πέραση και γι’ αυτό ας προσπαθήσωμεν να έργασθώμεν γιά να μπορέσωμεν μέ καθαρά και πνευματικά φορέματα να είσέλθωμεν εις το ουράνιον Παλάτι της Βασιλείας του Χριστού και Νυμφίου των ψυχών ήμών».

* * *

«Έχετε πάντοτε την αδελφικήν άγάπην, την θερμήν προσευχήν, την άγίαν ύπακοήν και την αύταπάρνησιν πού είναι ή πραγματική αγία ζωή των μαρτύρων. Όταν ό Θεός μάς άξιώση να στολισθώμεν μέ αύτάς τάς άρετάς, θα έχωμεν έλευθέραν την είσοδον εις την έπουράνιον Βασιλείαν τού Χριστού».

* * *

«Ή προσοχή, ή μελέτη και ή προσευχή θα σου είναι τα πνευματικά όπλα, τα όποια θα έχεις εν καιρώ μάχης, όταν σου επιτίθεται ό διάβολος και εχθρός των ψυχών μας».

* * *

«Με ικανοποίησε το ότι μελετάτε με προσοχήν τούς νηπτικούς πατέρας της Εκκλησίας μας. Αφήσατε την ψυχήν σας με απλότητα να δεχθή τόν θησαυρόν πού προσφέρουν τ’ άγια αυτά κείμενα και προσπαθήσατε να τόν διαφυλάξετε με την αρετήν της ταπεινώσεως. Πολύ θα αίσθανθήτε την θείαν Χάριν, εάν και εις την μελέτην σας άκόμη σάς συνοδεύη ό άγιος φόβος».

* * *

«Δυστυχώς παραμορφώσαμε την Θεολογία, δεν την ζούμε εσωτερικά, γι’ αυτό και κατάντησε μια νεκρά επιστήμη, επαγγελματική. Ή Θεολογία μπορούμε να πούμε είναι εν μυστήριον πού τελείται εις ψυχάς πού προσφέρονται ολοκληρωτικά εις τόν Θεόν. Είναι βίωμα ιερόν. 

Τότε μόνον επιδρά και άντανακλά και έξωτερικώς. Πραγματικός θεολόγος είναι εκείνος ό όποιος έχει αποκτήσει την μυστικήν ένωσιν μετά του Κυρίου. Και ή ενωσις αυτή άποκτάται πρώτον βέβαια διά της θείας Χάριτος και δεύτερον αφού ό άνθρωπος έγκαταλείψει τα πάντα γιά την μωρίαν τού Σταυρού. Διά της άποταγής και υποταγής θα δυνηθή να μάθη την «έπιστήμην των έπιστημών», την μοναδικήν πολιτείαν, ή οποία «ξένα τινά και άρρητα αγαθά ήμΐν επαγγέλλεται, ά οφθαλμός ούκ είδε και ούς ούκ ήκουσε και επί καρδίαν άνθρώπου ούκ άνέβη». (Νικηφόρος Κάλλιστος, Φιλοκαλία, Τόμ. Δ).

* * *

Ή γαλήνη της αγγελικής ζωής μπορεί να μάς χειραγωγήση εις την καθαράν προσευχήν «την μητέρα των καλών, ή όποια ακονίζει τόν νουν, ακηδία εξορίζει, νεαρωτέραν την ψυχήν κατασκευάζει και όξύτερον και θερμότερον τόν νουν εις την κατά διάνοιαν εργασία απασχολείσαι ποιεί», κατά τόν Αγιον Θεόληπτον Φιλαδέλφειας». (Πάτμος 5 Δεκεμβρίου 1964).

* * *

 «Σχετικώς δέ με την τιμήν τού ράσου έλεγεν: “Το ράσο είναι ή σημαία της Εκκλησίας τού Χριστού μας, γι’ αυτό πρέπει πολύ να προσπαθούμε με την αγίαν κατά πάντα ζωήν μας να το τιμάμε εμείς πού το φοράμε, και τότε μόνο θα το τιμούν και θα το σέβωνται και όσοι δεν το φορούν”».

* * *

 «Είμεθα και ήμεΐς ένα “νυχάκι” εις το σώμα της Εκκλησίας».

* * *

«Είμαστε δέ και σάν αμπελουργοί, πού μάς έδωσε το αμπέλι Του, τώρα στους ύστερους καιρούς, να το φυλάγωμε και να το περιποιούμεθα. Γι’ αυτό, πρέπει να αίσθανώμεθα την εύθύνη, πού έχομε εμείς της Εκκλησίας οι άνθρωποι».

* * *

«Αγαπήσατε τόν Ενα και θα σάς αγαπούν και τα θηρία».

* * *

«Αγαπήσατε με όλην την καρδίαν σας τόν Νυμφίον σας Χριστόν και όλοι οι άνθρωποι θα σάς αγαπούν και θα σάς περιποιούνται».

* * *

«Όταν ύπάρχη ή φλόγα της άγάπης, ό,τι κακόν πλησιάζει το κατακαίει».

* * *

«Όταν ή καρδιά μας δεν έχει την άγάπην πρός τόν Χριστόν, δεν μπορούμε να κάνωμε τίποτε. Είμαστε σαν τα πλοία πού δεν έχουν καύσιμα στήν μηχανή τους».

* * *

«Σάς παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολή. Όσον μπορείτε να καλλιεργήσετε την άγάπην πρός το πρόσωπον τού Χριστού μας, σε τέτοιο σημείων, πού όταν θα προφέρετε το Όνομά Του, να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας. Ή καρδιά σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αύτός θα είναι ό Δάσκαλός σας, Αύτός θα είναι ό Οδηγός σας, ό Αδελφός σας, ό Πατέρας σας, ό Γέροντάς σας».

«Ό Απόστολος σήμερα μάς λέει, πώς είμαστε καλεσμένοι από τόν Θεόν. Ότι ό Θεός μάς κάλεσε και μόνοι μας δεν ήρθαμε. Αυτό μου κάνει εντύπωση, γιατί αυτό είναι πραγματικότης. Κάθε μια πού εΐν’ εδώ μέσα, αν ρίξη μια ματιά στό παρελθόν, θα δή καθαρά, πώς ό ίδιος ό Θεός την ώδήγησε με τα διάφορα μέσα ώς εδώ».

* * *

Δεν είναι μικρό πράγμα, να είσαστε τόσες έδώ και μάλιστα από τόσα διαφορετικά μέρη της χώρας μας. Είμαστε λοιπόν καλεσμένοι από τόν Θεόν κι αυτά πρέπει να τα σκεπτώμεθα γεμάτοι ευγνωμοσύνη, μα και συναίσθηση πολλή. Σαν οπαδοί τού Χριστού μας πρέπει πάντα να φοράμε το μεγάλο σήμα Του κι αυτό το σήμα είναι ή Αγάπη. Την αγάπη ας έχωμε στό πρόσωπο τού Χριστού μας, τόσο άναγκαία γιά τή ζωή της ψυχής μας, σαν την άναπνοή. Γιά τούτο οι Πατέρες και με τόν άσίγητο παλμό της καρδιάς τους έκραζαν πλημμυρισμένοι από Αγάπη το όνομα τού Ιησού μας.

* * *

Μα ή Αγάπη πρέπει ν’ απλώνεται και πρός τα δημιουργήματα τού Θεού μας, τα ζώα, τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και πρό παντός πρός το τελειότερο δημιούργημα τού Θεού τόν άνθρωπον, τόν άδελφόν μας τόν άνθρωπον.

* * *

Είμαστε λοιπόν οι καλεσμένοι τού Θεού, πού μέσα σε τούτη τή δύσκολη και πολυθόρυβη εποχή, ακούσαμε το κάλεσμά Του.

* * *

Εμείς δεν τού είπαμε «άγρόν ήγόρασα», αλλά τρέξαμε και ήρθαμε κοντά Του έδώ στο μοναστήρι.

Αυτό για τα χρόνια μας είναι κάτι το πολύ σπουδαίο. Λέγαν οι παλαιοί Πατέρες προφητικά, ακριβώς για την εποχή μας: Ότι στους ύστερους αμαρτωλούς καιρούς, εκείνοι πού θ’ αφήσουν τόν κόσμον και θα προσπαθούν να ζουν μια παρθενική και ενάρετη ζωή, θα έχουν τόν ίδιο μισθό με τούς Πατέρας της εποχής εκείνης, πού έκαναν τόσα ασκητικά και μαρτυρικά κατορθώματα. Γιατί, όταν δεις μερικά λουλουδάκια στη μέση τού χειμώνα με τούς βοριάδες και τα χιόνια, ας είναι και άτροφικά, σου κάνουν πιό πολύ εντύπωση και από εκείνα τα δροσάτα, πού βλέπεις την άνοιξη.

* * *

+ Λοιπόν ας έχωμε την σκέψη μας, πώς μάς κάλεσε ό ίδιος ό Θεός στήν πνευματική ζωή, ό όποιος σήμερα δεν μάς ζητά και πολλά πράγματα.

* * *

•*• Αγάπη ας προσπαθούμε ν’ άποκτήσουμε και μέσ’ από την Αγάπη ξεπετιέται και ή ταπείνωση και όλες οι αρετές. Και έτσι όταν προσπαθούμε να έχωμε την Αγάπη, θα χαίρεται ό Χριστός μας και πιο πολύ θα χαίρεται το αγαθό πνεύμα, ό Άγγελός μας, πού είχαμε την τιμή να λάβωμε από τόν Θεόν μας σαν φύλακα μαζί με τίς τόσες άλλες προστασίες Του».

* * *

Όσον ό άνθρωπος άγαπά τόν Θεόν, τόσον έχει άγάπην και για τούς άνθρώπους. Τούς άγαπά σαν εικόνας Θεού με σεβασμόν, λεπτότητα και αγιασμόν.

* * *

«Ό άνθρωπος πού άγαπά πνευματικώς, αισθάνεται προσευχόμενος, ότι εύρίσκεται εντός τού Θεού και τού αδελφού του. Επίσης λυπείτε, όταν δεν πορεύεται καλώς ό αδελφός του και προσεύχεται για την πρόοδόν του. Ούδέποτε άλλάσσει εκείνος πού έχει την χριστιανικήν Αγάπη».

* * *

Ή δύναμις της αγάπης εν συνδυασμώ με την προσευχήν, τα μέγιστα συμβάλλει εις την επιστροφήν τού άπομακρυνθέντος από τόν Θεόν και την σωτηρίαν της ψυχής του. Ιδού και εν προκειμένω, ή συμβουλή τού άγιου Γέροντος:

«Με την Αγάπη πρέπει να τόν συλλάβωμεν. Και θέλει Αγάπη πολλή. Όταν τόν συναντάτε, να τού παρουσιάζετε άγάπην πολλήν. Μεγάλη θλίψις γίνεται στον ούρανόν γι’ αυτόν τόν άνθρωπον και είναι φόβος να χαθή τελείως. Γι’ αυτό προσπαθήστε με Αγάπη και με σοβαρότητα να τόν φέρετε κοντά στον Χριστόν. Κάθε κίνησις πού δεν έχει προσευχή και Αγάπη δεν φέρει καλόν».

* * *

«Ή μόνη μου σκέψις είναι, παιδιά μου, πώς ν’ άποκτήσετε μεταξύ σας ενότητα και Αγάπη. Να αγαπάτε τόν Χριστόν. Και όταν τόν άγαπήσετε με όλη σας την δύναμη, θα έλθη να κατοικήση μέσα σας. Και εγώ τότε δεν θα σάς άγαπώ μόνον σαν πατέρας, αλλά και θα σάς σέβωμαι σαν κατοικητήρια τού Χριστού. Και όχι μόνον εγώ θα σάς σέβωμαι, αλλά και οι πιο κακοί άνθρωποι θα σάς σέβωνται, όταν μέσα σας είναι ό Θεός».

* * *

 «Όταν έχετε Αγάπη, παιδιά μου, θα σάς χαρίση άγιασμό ό Θεός της άγάπης, ό όποιος πάντα την χάριν Του την στέλνει εκεί πού υπάρχει Αγάπη και ομόνοια. Ή χάρις του Αγίου Πνεύματος να μάς δίνη δύναμη, φωτισμό, ταπείνωση και Αγάπη. Τότε το κοινόβιό μας θα γίνη προαύλιο του Παραδείσου».

* * *

Οι άγιοι βρήκαν την σκάλα του ουρανού. Μα εμείς δεν ξέρουμε να την βρούμε. Ή Αγάπη είναι ή σκάλα του ουρανού. Αγάπη στον Χριστό και τόν πλησίον. Στον Χριστόν με όλη την ψυχή και την καρδιά και στον πλησίον περισσότερη από ό,τι έχουμε στον εαυτό μας. Ή Αγάπη πρέπει να είναι ή μοναδική μας σκέψη, γιατί χωρίς αυτή όλα είναι νεκρά. Την Αγάπη εμείς έδώ στο κοινόβιο προ πάντων πρέπει να έχωμε και το μοναστήρι μας θα γίνη σαν τα παλιά μοναστήρια. Όταν έχωμε την τελείαν Αγάπη, θα βγάλομε και Αγίους».

* * *

«Δεν μπορείτε σείς να έκδικηθήτε με την Αγάπη έκείνους, πού σάς πειράζουν;» έλεγε. Ή καλύτερη έκδίκησις είναι ή Αγάπη. Όταν ένα χαρακτήρα θέλης να τόν μεταβάλης, ή δύναμις αυτή πού μεταποιεί είναι ή Αγάπη».

* * *

«Την Αγάπη την άκολουθεί ή ταπείνωση και ή υπακοή. Αυτά είναι τα κυριότερα γνωρίσματα του μοναχού. Άς παρακαλέσωμε τόν Θεόν, να μάς δώση Αγάπη, ταπείνωση και υπακοή -και πρόσθετε- αυτά να τα κρατήσετε για πάντα. Και τελειώνοντας: Ή Παναγιά να σάς βοηθή για να προχωρήτε στο τελειότερο, να σάς βλέπωμε και εμείς να χαιρώμεθα και να σάς παρακολουθούν οι Άγγελοι με Αγάπη».

* * *

«Με την βοήθειαν του Θεού έντός ολίγου είσερχόμεθα εις την Αγίαν Τεσσαρακοστήν και πρέπει κάτι να άποκτήσωμεν αύτάς τάς αγίας ήμέρας, ιδίως την ταπείνωσιν και την Αγάπη, δύο αρετές, πού και αύτός ό Θεός τίς κράτησε στήν επί γης ζωήν Του. Με την σημαίαν της ταπεινώσεως έγεννήθη και εις τόν λόφον του Γολγοθά επάνω εις τόν Σταυρόν Του, την σημαίαν της άγάπης είχε. Θα είμεθα ευτυχείς εάν έπιτύχωμεν εις αυτό το σημείων της ταπεινώσεως και αγάπης».

* * *

«Οι πνευματικοί σας αγώνες να φέρουν πάντα την σφραγίδα της ειλικρινούς αγάπης και ταπεινώσεως».

* * *

«Να άναζωπυρούμε μέσα μας τα χαρίσματα τού Θεού και ιδίως την Αγάπη. Εμείς πού βάλαμε το ράσο και είμαστε στρατιώτες τού Χριστού -κι αυτό το κηρύξαμε παντού, στον κόσμο, στη γή, στον ουρανό και οι δαίμονες το πήραν είδηση ακόμη, πώς δηλαδή είμαστε στρατιώτες τού Χριστού -πρέπει όλες τις αρετές να έχωμε, μα προ πάντων την Αγάπη. Και δείγμα της αγάπης μας στο Χριστό είναι ή Αγάπη στον πλησίον. Αγάπη δηλαδή, όπως εκείνη πού έχομε στον εαυτό μας, να έχωμε και στον αδελφό μας. Όταν πονά ό αδελφός μας, να πονούμε πιο πολύ εμείς. Όταν υποφέρει, να ύποφέρωμεν και όταν άγάλλεται, να άγαλλώμεθα. Αυτό είναι Αγάπη. Όταν δεν έχωμε Αγάπη και πάνω να πάμε στον ουρανό δεν θα γνωρίζη ό ένας τόν άλλο, μα θα είμαστε σαν ξένοι κι από τούς γνωστούς μας κι από τόν Θεό. Λοιπόν ό Θεός να μάς βοηθήση ν’ άποκτήσωμε άληθινή Αγάπη. Όταν βλέπουμε κάποιο σφάλμα στον αδελφό μας, πρέπει να έπικαλούμεθα πρώτα τόν Χριστό πού είναι κοντά μας κι ας μην τόν παίρνωμεν είδηση, να λέμε το “Κύριε Ιησού Χριστέ”, κι έπειτα να πλησιάζωμε τόν αδελφό με πολλήν αγάπην και ειρήνην και τότε δεν είναι ποτέ δυνατόν να έλθη σύγχυση».

* * *

 «Είναι θαυμάσιον πράγμα, όταν βλέπη κανείς να συνδέωνται πρόσωπα με την άγάπην τού Χριστού».

* * *

«Πόσον η Αγάπη τού Χριστού είναι θαυμασία! Αύτή θα ένωση τα πάντα και τόν κόσμον εις Παράδεισον θα μεταβάλη. Άς παρακαλέσωμεν τόν Χριστόν, να μάς δώση μέρος τι της αγάπης Του, διά να δυνηθώ- μεν να διέλθωμεν τόν τρικυμιώδη τούτον βίον και να φθάσωμεν εις τόν λιμένα της ειρήνης».

* * *

«Έγώ, παιδί μου, γεννήθηκα για ν’ άγαπώ. Δεν με μέλλει αν είναι Τούρκοι, αν είναι μαύροι, αν είναι άσπροι. Έγώ στο πρόσωπο τού κάθε άνθρώπου βλέπω την εικόνα τού Θεού. Και γι’ αύτή την εικόνα τού Θεού είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα».

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/10/blog-post_877.html 

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.gr