Είναι
θαυμαστό να βλέπεις πάνω στη βρωμιά της σύγχρονης κοινωνίας να ανθίζουν και να
μοσχοβολούν σαν ευωδιαστά λουλούδια οι αγνοί νέοι μας.
Πόσο θα
ήθελαν μερικοί να μην υπήρχαν τέτοιοι νέοι!
Άλλωστε
προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υπάρχουν αγνοί νέοι και νέες στην εποχή μας.
Κι όμως
υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σπανίζουν, ναι, δεν έχουν όμως εξαφανισθεί. Τους
γνωρίζει ο Θεός και οι Πνευματικοί.
Κάποτε ο
Προφήτης Ηλίας εξέφρασε στο Θεό ένα παράπονο: Κύριε, είπε, τους Προφήτες Σου
εσκότωσαν και έμεινα μόνος. Και του απαντά ο Θεός. Δεν είσαι μόνος Ηλία. Επτά
χιλιάδες δεν έκλιναν γόνυ στον Βαάλ. Ο Ηλίας αισθανόταν μόνος, όμως υπήρχαν
άλλοι επτά χιλιάδες πιστοί που τους γνώριζε ο Θεός. Και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες νέοι που δεν έκλιναν γόνυ στον σύγχρονο
Βαάλ της ανηθικότητας. Τους γνωρίζει ο Θεός. Αγωνίζονται με τη βοήθεια του Θεού
να μείνουν αγνοί και καθαροί μέχρι τη στιγμή του ευλογημένου γάμου των.
Δύο παιδιά
του Θεού, ένας νέος και μια νέα, αγνοί μέχρι εκείνη την ώρα του γάμου,
ενώνονται εκούσια. Με αλληλοσεβασμό και υπομονή ζουν μέχρι ο Χριστός να τους
ενώσει «εις σάρκα μίαν» και να μείνουν ενωμένοι εν Χριστώ Ιησού.
Όταν ο νέος,
η νέα μπουν με ειλικρίνεια ολοκληρωτική και με συνέπεια στον χριστιανικό κανόνα
ζωής, τότε… τότε η νίκη στην πάλη της σάρκας είναι δυνατή.
Τότε μόνο
αναδεικνύονται νικητές!
Ο αγνός νέος
είναι ο αληθινός ήρωας! Είναι ο πραγματικός αντιστασιακός!
Το να αμαρτάνεις
πορνεύοντας είναι εύκολο. Το να μην πορνεύεις είναι δύσκολο, ιδιαιτέρα σήμερα.
Και ποιος είναι ο ήρωας; Εκείνος που κατορθώνει τα εύκολα ή τα δύσκολα; Εκείνος
που αντιστέκεται στην αμαρτία ή αυτός που παρασύρεται από την αμαρτία;
Εκείνος που
εφαρμόζει το Θείο νόμο, ή εκείνος που τον περιφρονεί; Ασφαλώς ήρωας είναι
εκείνος που αντιστέκεται στην αμαρτία, που νικά τα πάθη και την ηδονή. Αυτός
που εφαρμόζει το νόμο του Θεού.
Το όχι είναι
μια μικρή λέξη. Πόση όμως δύναμη χρειάζεται γι’ αυτή! Υπάρχουν λοιπόν και
σήμερα αγνοί νέοι και νέες. Το γνωρίζουν άλλωστε και αυτοί που δεν θέλουν να
υπάρχουν αγνά νειάτα. Γι’ αυτό έχουν οργανώσει μια σατανική εκστρατεία για να
παρασύρουν τους νέους στην ακόλαστη ζωή! (Αλήθεια! Επαληθεύονται σήμερα τα
πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών των Εβραίων που μεθοδεύουν τη διαφθορά της
Ορθοδόξου νεολαίας).
Χρειάζεται
λοιπόν και από την πλευρά της Εκκλησίας μια εκστρατεία διαφώτισης, ώστε να
προφυλαχθούν οι νέοι και νέες μας αγνοί και αμόλυντοι και για την μετάνοια και
επιστροφή όσων έχουν παρασυρθεί.
Είναι ανάγκη
να αποκτήσουν οι νέοι την βεβαιότητα και
την βιωματική εμπειρία, ότι η δύναμη του Χριστού και η μυστηριακή ζωή της
Εκκλησίας δίνουν στους νέους δύναμη για να βγουν στο τέλος νικητές και να
επαναλαμβάνουν με τον Παύλο: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ.
4, 13).
Γράφει ο π.
Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:
«Οι πιστοί
νέοι και νέες επειδή γνωρίζουν ότι οι προ του γάμου σχέσεις είναι αμαρτία,
αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού και κατορθώνουν, όχι όλοι βεβαίως, να φθάσουν
αγνοί στο γάμο και να λάβουν αξίως τους «στεφάνους».
Αν όμως τους
πείσουμε ότι δεν αποτελούν αμαρτία οι προγαμιαίες σχέσεις, τότε είναι φυσικό να
παύσουν τον αγώνα αυτόν που είναι σκληρός και επίπονος. Οπότε τι θα συμβεί;
Ό,τι
συμβαίνει και σήμερα με τους νέους που έχουν προγαμιαίες σχέσεις. Είναι γνωστό
πως αυτοί, πλην εξαιρέσεων, προσέχουν στις σχέσεις τους αυτές να αποφεύγουν
«ανεπιθύμητες παρενέργειες». Είναι όμως επίσης γνωστό, ότι ο τρόπος
«αντισύλληψης» δεν είναι απόλυτα 100% ασφαλής και ένα ποσοστό από τις σχέσεις
αυτές καταλήγει σε σύλληψη.
Τι γίνεται
στις περιπτώσεις αυτές; Πως αντιμετωπίζεται το θέμα; Η πείρα της ζωής λέει, ότι
τρεις λύσεις έχει να επιλέξει ο νέος και η νέα.
1)
Να επισπεύσουν το γάμο τους, ώστε το βρέφος να γεννηθεί
«πρόωρα», όχι όμως ως εξώγαμο.
2)
Όταν ο γάμος δεν γίνει (γιατί αρνείται ο νέος να
αναλάβει τις ευθύνες του) και η νέα δεν δεχθεί να φονεύσει το έμβρυο, γεννάται
εξώγαμο παιδί, οπότε ενδέχεται να αρχίσουν δικαστικοί αγώνες για αναγνώριση του
παιδιού. Ή άλλοτε η νέα μεταβαίνει σε άλλο μέρος μέχρι να γεννήσει το παιδί,
οπότε το δίνει για υιοθεσία.
3)
Αν δεν συμβούν τα ανωτέρω τότε γίνεται η άμβλωση, δηλ.
ο σφαγιασμός ενός αθώου πλάσματος. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μεγάλο
ποσοστό με όλες τις συνέπειες που ακολουθούν σωματικές και ψυχικές.
Και ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί; Όσοι
διδάσκουν στους νέους, ότι οι προγαμιαίες σχέσεις δεν αποτελούν αμαρτία και
έτσι διαστρεβλώνουν την έννοια του Μυστηρίου του γάμου.
Μεγάλη λοιπόν
είναι η ευθύνη όλων αυτών που με κάθε τρόπο παρασύρουν τους νέους να συνάψουν
προγαμιαίες σχέσεις».
(Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «Έφηβοι και
προγαμιαίες σχέσεις», σελ. 46-49)
Γεράσιμος Μηνάς. Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό υπόλοιπο, καλοκαίρι, εύχομαι.
Κάποτε, υπήρχε το έθιμο, να βγάζουν στο μπαλκόνι, το σεντόνι, μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, ώστε να μαθαίνουν όλοι, αν η νύφη ήταν παρθένα ή όχι. Αναγκάζοντας προφανώς, ακόμη και όσα ζευγάρια περίμεναν ως τον γάμο, για να συνευρεθούν ερωτικά, να γίνουν ρεζίλι, με μια τέτοια κίνηση. Που καταπατεί κάθε δικαίωμα αξιοπρέπειας.
Οι περισσότεροι σήμερα, θα πουν: μόνο με τα προγαμιαία, γλυτώνονται οι δυσάρεστες εκπλήξεις, αναφερόμενοι εννοείται, στις επιδόσεις του άντρα. Μόνο που το 99 τοις εκατό των ανθρώπων, δεν κάνουν σχέση, με σκοπό τον γάμο. Απλά, υπέκυψαν στις προσταγές των ορμονών τους, ψάχνοντας για ερωτικό σύντροφο, ανεξάρτητα -ιδιαίτερα οι νέοι- γίνονται ρεζίλι στους γείτονες: οι οποίοι βλέπουν τι συμβαίνει, απορώντας, αν αυτά τα άτομα έχουν γονείς, τους οποίους, επίσης, ρεζιλεύουν, αλλάζοντας συντρόφους, σαν τα πουκάμισα.
Όποιος ή όποια, έχει υποκύψει στα πάθη της σάρκας, δεν είναι, ήρεμος άνθρωπος. Στο νου, κυκλοφορεί μόνο, η απαίτηση προς συνεύρεση. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο: να διαβάσει ένα βιβλίο, να μάθει να σέβεται τις ώρες κοινής ησυχίας, να είναι υπεύθυνο άτομο πατώντας στο έδαφος και όχι ονειροπατώντας.
Το χειρότερο που μπορεί να δει, κανείς, είναι, γυναίκες που επιλέγουν για γάμο, άντρα που έχει πάει με ιερόδουλες, έστω κι αν εκείνος, δεν το είπε, ποτέ. Σήμερα θεωρείται δεδομένο. Τις μεταδιδόμενες αρρώστιες, τις ξεχνάνε. Το ότι ο άντρας, μαθαίνει από νωρίς να θεωρεί έτσι, ελεγχόμενη την γυναίκα και να μην της δίνει, σημασία, επίσης, καμία γυναίκα, έστω κι αν δεν βλέπει την σχέση να το πηγαίνει προς γάμο, δεν το υπολογίζει. Τα διαζύγια συμβαίνουν, επειδή από την αρχή, δεν υπήρξε, ποτέ, ουσιώδης, πνευματική, επικοινωνία.
Γενικά, σήμερα, ακόμη και η ευγένεια, μπορεί να παρεξηγηθεί ως ενδιαφέρον, από το αντίθετο φύλο. Προσωπικά, ήταν μια κοπέλα σε ένα κατάστημα, που όταν με εξυπηρετούσε, ήταν πάντα ευγενική, κι απ' όσα σχόλια έκανα, περί των υπηρεσιών της εταιρείας, έκρινε πως κάπου διέφερα από όλο τον συφερτό, των περισσοτέρων αντρικών, προσωπικοτήτων. Μια μέρα, λοιπόν, με είπε: αγαπημένε. Φυσικά, μια τέτοια λέξη, δεν θα την ξεστόμιζε κάποια, παρόλη την γενικά, ανθρώπινη και καλοπροαίρετη, διάθεση της, να εξυπηρετήσει, όπως είναι και τα εργασιακά της, καθήκοντα. Επίσης, παρατήρησα, πως μες το ίδιο πνεύμα, θεωρούσε φυσικό, να αγγίζει το μπράτσο κάποιου άντρα συναδέλφου, ο οποίος εξυπηρετούσε άλλους πελάτες: όμως εκείνος αρνιόταν το άγγιγμα της. Το παρουσιαστικό της κοπέλας, τυπικό και συμπαθητικό, αλλά ως εκεί. Μπορώ να πω, πως για κάποιο χρονικό διάστημα, με προβλημμάτισε το ότι με είπε: αγαπημένε, αποφασίζοντας να μην επισκεφτώ ξανά, τον χώρο, εκείνο. Θεωρώ, πως οι νέοι, ειδικά, σήμερα, έχουν ανάγκη το άγγιγμα, είτε, επειδή, τους καλόμαθαν οι γονείς τους να τα αγκαλιάζουν, είτε επειδή δεν είχαν ποτέ, δεχτεί, αγκαλιά απ' όσους, όφειλαν να προσφέρουν.
Προσωπικά, είμαι πάντα έτοιμος να ..πληρώσω.. το τίμημα της μη επιλογής, προγαμιαίων, επειδή κάτι πρέπει να σεβαστώ, σε αυτόν τον κόσμο: το σώμα μου. Ζώντας αναμεταξύ ανθρώπων που είναι δούλοι του σεξ και δήθεν ελεύθερες προσωπικότητες, ως ενήλικοι. Ειδικά, οι γυναίκες, που δέχονται να μειώσουν τα προσωπικά τους, στάνταρ, νοημοσύνης και αυτοσεβασμού, επιλέγοντας όποιον να 'ναι, άντρα, προκειμένου να μην είναι μόνες, ώστε να γλυτώσουν την κοινωνική κατακραυγή, περί μοναχικότητας.
Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα, γι' αυτό και αποφεύγω, όπως ο οξαποδώ το λιβάνι, άτομα που θεωρούν φυσιολογική την ανηθικότητα, την αγένεια, την αναισθησία και την έλλειψη ανθρωπιάς.
Ευχαριστώ.
Με σεβασμό, Γεράσιμος Μηνάς. Αθήνα.