Και όμως
εξακολουθούν να επιμένουν. «Δεν ευκαιρούμε. Δεν μας αφήνουν οι
δουλειές. Έχουμε οικογένεια, έχομε κοινωνικές υποχρεώσεις. Αγωνιζόμαστε μέρα
και νύκτα για τον επιούσιο. Η ζωή είναι δύσκολη. Έως ότου έλθει ο θάνατος
έχουμε καιρο».
Να αρχίσουμε
από την τελευταία πρόταση της δικαιολογίας. Αν επρόκειτο αυτοί που διατυπώνουν
αυτή τη δικαιολογία να ζήσουν χιλιάδες χρόνια στον κόσμο αυτό και αν η κρίση
γινόταν στο πολύ απώτερο μέλλον, και πάλι δεν θα είχαν δίκαιο να σκέπτονται και
να μιλούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Διότι
για την ημέρα εκείνη, η οποία θα θέσει τέρμα στην παρούσα ζωή και θα ανοίξει
μπροστά μας την αιωνιότητα, και αιώνες ολόκληρους εάν ετοιμαζόταν ο άνθρωπος,
δεν θα ήταν αρκετό. Αλλά εφόσον η ζωή μας είναι τόσο σύντομη και τα τεχνικά
μέσα τη διακόπτουν συχνά τόσο απρόοπτα, πως
μπορεί να σταθεί ένας τέτοιος λογισμός;
«Εως ότου
έλθει ο θάνατος έχουμε καιρό»!
Το σκέφθηκαν
καλά, αυτοί που διατυπώνουν αυτή τη δικαιολογία; Εδώ κρίνεται όχι μια περίοδος της ζωής
τους, ούτε επιτέλους η παρούσα ζωή. Εδώ κρίνεται η αιωνιότητα, το μέλλον τους
το ουράνιο, αυτή η σωτηρία τους. Και για τα αγαθά αυτά τα
πνευματικά, τα τόσο ανεκτίμητα, αξίζει ετοιμασία πολυχρόνια, επιμελής,
προσεκτική. Είναι το μόνο που έχει να κάνει ο λογικός άνθρωπος, για να μη χάσει
το παν. Διότι ο Θεός όρισε ημέρα, μεγάλη και φοβερή, κατά την οποία όλοι οι
άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους.
Πηγή: «Ο Νόμος του
Θεού και ο Άνθρωπος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας