Ποιά ἦταν ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ;

 Εδώ το προηγούμενο

Β.Ποιά ἦταν ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ; (89-92)

Α

ς δοῦμε τώρα κάποια στοιχεῖα ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μας. Εἴδαμε ποιά ἦταν ἡ ζωή τῶν ἄλλων ἱδρυτῶν θρησκειῶν. Αὐτοί ὅλοι ἔχουν πολλά φυσικά ἐλαττώματα, μεγάλωσαν καί ἔζησαν σέ παλάτια, μέ χλιδή, ἐξουσία, στρατό καί λεφτά.... κάποιοι ἀπό αὐτούς ἦταν ὑπουργοί, καί οἱ περισσότεροι εἶχαν μιά ζωή ἔκλυτη καί πολυγαμική....

Καί τώρα νά κάνουμε σύγκριση σέ τί;

Νά συγκρίνουμε ποιούς μέ Ποιόν;

Καί προβληματιζόμαστε μήπως δέν ἔχουμε τή σωστή πίστη!...

Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ (σελ.89-90)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὡς ἄνθρωπος γεννήθηκε στήν πιό παρηκμασμένη περίοδο τῆς ἱστορίας καί μεγάλωσε στήν πιό κακόφημη πόλη τῆς Παλαιστίνης, τή Ναζαρέτ. Ὡς ἄνθρωπος ἀνῆκε σ’ ἕνα ἀπό τά πιό μισητά ἔθνη τοῦ κόσμου. Ὁ προστάτης του Ἰωσήφ ἦταν ἕνας φτωχός ξυλουργός, καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐργαζόταν χειρωνακτικά μαζί του. Καί ζοῦσε ἐπί 30 χρόνια στή Γαλιλαία, μέσα στήν ἀφάνεια, τή φτώχεια, τήν ἁπλότητα. Δέν σπούδασε σέ σχολές οὔτε ἐπιδόθηκε σέ ἀνώτερες μελέτες. Οἱ συμπολίτες του τό ἤξεραν αὐτό πολύ καλά. Γι’ αὐτό ἀργότερα ἀποροῦσαν: «Πῶς οὗτος γράμματα οἷδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰω. ζ΄ 15). Πῶς Αὐτός γνωρίζει γράμματα χωρίς νά ἔχει σπουδάσει σέ κάποια σχολή; Μέχρι τά 30 χρόνια Του ἦταν ἕνας ἁπλός, ἄσημος καί ἄγνωστος ἐργάτης χωρίς καμία ἀνώτερη μόρφωση.

Καί ἔδρασε δημόσια μόνο 3 χρόνια!...

Οἱ ἄλλοι ἱδρυτές θρησκειῶν κήρυτταν ἐπί πολλά χρόνια, χρησιμοποιώντας ὅσα ἐγκόσμια μέσα μποροῦσαν: πολιτική ἐξουσία, χρήματα, στρατό, βία.

·        Ὁ Χριστός ὅμως δέν χρησιμοποίησε κανένα τέτοιο μέσο γιά νά διαδώσει τή διδασκαλία Του.

·        Μιλοῦσε γιά τήν κατάκτηση ὅλου τοῦ κόσμου, κι Αὐτός κήρυττε μόνο 3 χρόνια.

·        Μέσα στά 3 αὐτά χρόνια δέν ἔγραψε ἀπολύτως τίποτε ἀπό τή διδασκαλία Του.

·        Καί ποιούς εἶχε ὡς μαθητές Του;

Μήπως κάποιους ὑπουργούς, ραββίνους, φιλοσόφους, ἀξιωματούχους, γραμματεῖς; Μιά χούφτα ἀγράμαμτους ψαράδες, καί τούς καλοῦσε νά κηρύξουν τή διδιασκαλία Του σέ ὅλο τό κόσμο.

Πῶς λοιπόν μπόρεσε νά ἐξαπλωθεῖ τόσο γρήγορα ἡ διδασκαλία Του;

Ἡ τελειότητα τῆς ζωῆς Του (σελ.90-91)

Ὁ Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιος ἐνάρετος ἄνθρωπος, ὁ καλύτερος καί τελειότερος μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ ἀπολύτως ἀναμάρτητος. Ἡ ἀρετή Του εἶναι μοναδική. Στό πρόσωπό Του βλέπει κανείς τήν τέλεια ἁρμονία. Κανείς δέν μπορεῖ νά Τοῦ βρεῖ τήν παραμικρή ἔλλειψη ἤ τήν ἀπειροελάχιστη ὑπερβολή. Ἔχει ὅλες τίς ἀρετές στόν πλήρη καί τέλειο βαθμό. Ἔχει μιά θεϊκή μεγαλοπρέπεια ἀλλά καί μιά ἐκπληκτική πραότητα στά λόγια Του καί στή μορφή Του· μιά πραότητα ἐσωτερική, βαθιά, ἀληθινή. Συναναστρέφεται μέ γλυκύτητα καί μεγαλεῖο, μέ κύρος καί ταπεινοφροσύνη. Κι ἐνῶ κάνει τόσο ἐκπληκτικά θαύματα, εἶναι συγχρόνως προσιτός, ἀγαπητός, καταδεκτικός σέ ὅλους, ἕτοιμος νά ὑπηρετήσει τούς πάντες. Κι ὅταν μία καί μοναδική φορά κρατᾶ τό χέρι Του τό φραγγέλιο γιά νά διώξει τούς ἐμπόρους ἀπό τό Ναό, τό κάνει αὐτό χωρίς ἐμπάθεια ἤ παραφορά, ἀλλά μέ νηφαλιότητα καί ἱερή ἀγανάκτηση γιά τή βεβήλωση τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ (βλ.Ἰω. β΄14-17).

Ἡ ἀγάπη Του (σελ.91)

Ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ἔκφραση τῆς τελείας ἀγάπης. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ τέλεια κάθε ἄνθρωπο καί ζητᾶ ἀπό ὅλους νά Τόν ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο στόν κόσμο, ἀκόμη καί ἀπό τήν ἴδια τους τή ζωή. Ἀγαπᾶ τούς ἄσημους, τούς περιφρονημένους, τούς ἁμαρτωλούς μέ καλοσύνη καί σπλαχνικότητα. Δέν διστάζει νά συνανστραφεῖ μαζί τους, νά πάει στά σπίτια τους. Λυπᾶται γιά τό λαό Του πού τόν βλέπει ἀπορστάτευτο καί ἀποίμαντο. Συμμετέχει στίς θλίψεις του καί στή φτώχεια του, τρέχει νά βρεῖ κάθε βασανισμένο, νά θεραπεύσει τούς ἀρρώστους, νά παρηγορήσει τούς πονεμένους, νά προσφέρει τήν ἀγάπη Του· μία ἀγάπη ἔμπρακτη, πού φθάνει μέχρι τό θάνατο. 

Ἡ ταπείνωση καί ἡ ὑπομονή Του (σελ.91-92)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔχει μία ταπείνωση ἄφθαστη. Ποτέ δέν ἔδειξε τόν φανατισμό καί τήν οἴηση πού εἶχαν οἱ ἄλλοι ψευδομεσσίες  καί ἀρχηγοί θρησκειῶν. Ἀλλά ζεῖ μιά ζωή ἀφάνειας καί πτωχείας. Ἀποφεύγει τήν ἐπίδειξη καί τίς τιμές τοῦ λαοῦ. Κι ὅταν ὁ λαός ἔξαλλος ἀπό ἐνθουσιασμό θέλει νά Τόν ἀνακηρύξει βασιλιά, ὁ Κύριος φεύγει στίς ἐρημιές. Πολύ περισσότερο ὅμως ἡ ταπείνωσή Του ἀκτινοβολεῖ στίς τελευταῖες ὧρες τῆς ζωῆς Του. Στέκεται μέ βασιλική ἡρεμία μπροστά στούς ἐχθρούς Του, στούς ἡγεμόνες καί ἀρχιερεῖς. Οἱ ἐχθροί Του Τόν βασανίζουν, Τόν εἰρωνεύονται, Τόν κτυποῦν, Τόν φτύνουν, Τόν ἀτιμάζουν, Τόν σταυρώνουν, κι Αὐτός σιωπᾶ καί τούς συγχωρεῖ. Ἀντιμετωπίζει τό φρικτό μαρτύριο μέ ἕνα μεγαλεῖο πού ἐκπλήσσει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ὑπομονή Του αὐτή δέν ἦταν ἀποτέλεσμα φανατισμοῦ ἤ ἀναισθησίας, ἀλλά ἁγιότητας καί τελειότητας. 

Ἡ ἀναμαρτησία Του (σελ.92)

Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός τολμοῦσε νά ρωτᾶ τούς ἐχθρούς Του δημόσια. Ποιός ἀπό σᾶς μπορεῖ νά μέ ἐλέγξει ἔστω καί γιά μιά ἁμαρτία; «Τίς ἐξ ὑμῶς ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰω. η΄ 46). Καί τό ἔλεγε αὐτό μπροστά σέ ἑκατοντάδες Ἰουδαίους πού Τόν περιτριγύριζαν στήν Ἱερουσαλήμ. Ποιός μπορεῖ νά μέ ἐλέγξει γιά κάποια ἁμαρτία, ἔστω γιά μία; Ἄν εἶχε κάνει ἔστω καί τό παραμικρό ἁμάρτημα ὁ Χριστός μας, δέν θά Τοῦ τό ἔλεγαν οἱ Ἑβραῖοι; Δέν τόλμησε νά πεῖ κανείς τίποτε. Γιατί; Διότι ἤξεραν ὅτι ὁ Χριστός ἦταν ἄμεπτος. Τό καταλάβαιναν καί οἱ ἐχθροί Του ἀκόμη ἀναγνώριζαν τήν ἀθωότητα καί τό μεγαλεῖο Του: ἀκόμη καί ὁ Πιλάτος μέ τή γυναῖκα του καί ὁ ληστής καί ὁ ἑκατόνταρχος, καί οἱ σταυρωτές Του ἀκόμη καί ὁ Ἰούδας! ....

Μάριος Ν. Δομουχτσῆς

Σέ ποιόν Θεό νά πιστέψω;

  (σελ.89-91)

Ἔκδοση Πέμπτη

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑ 2013