Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς
Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 25/1/2016
Τ.Θ. 73
63086 Καρυαὶ
Ἅγιον Ὄρος Ἄθω
Τῷ Μακαριωτάτῳ
Ἀρ. πρωτ. 61
Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν
καὶ πάσης Ἑλλάδος
κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι
Τῇ σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
εἰς τὰς ἕδρας των
Μακαριώτατε καὶ σεπτὲ Πρόεδρε τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καὶ σεπτοὶ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱεραρχίαν τῆς καθ΄ Ἑλλάδα Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,
Κλίνας τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀσπάζομαι τὰς χαριτοβρύτους χεῖρας πάντων Ὑμῶν, δι΄ ὧν διαπορθμεύεται ἡ θεία χάρις εἰς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἥτις ἐστιν προέκτασις τῆς Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων τοῦ Βυζαντίου.
Κατὰ τὸν ἐν ἁγίοις Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τὸν Παλαμᾶν:
«τὰ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν θεοφόρων Πατέρων νοήματα, πρόσφορος τροφὴ γίνεται ταῖς τῶν ἀκουόντων καὶ πειθομένων ψυχαῖς, τῶν δὲ πονηρῶν καὶ κακοδόξων τὰ στόματα ἰοῦ γέμει θανατηφόρου, καὶ ταῦτα τοῖς ἀπερισκέπτως ἀκούουσι θανατηφόρα γίνεται.
Φύγωμεν οὖν τὰς πατερικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους, ἀλλὰ παρ΄ ἑαυτῶν πειρωμένων εἰσάγειν τὰ ἐναντία… καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἢ φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως. ὁ μὲν ἐνδακὼν τὸ σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα… οἱ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσι αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τοὺς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καὶ προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τὰ εὐσεβῆ καὶ σωτήρια, ὡς συνᾴδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι». Γρηγ. Παλαμᾶ συγγράμματα, τ. στ, σελ. 370, ἐκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσ/κη 2015
Πάνσεπτοί μοι ἅγιοι Πατέρες,
ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου
καὶ καθ΄ ὁλην τὴν διάρκειαν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ὡς καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, καὶ τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ κράτους τῷ 1830, ὁ διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ μεταμορφωμένος Ἑλληνισμὸς συνεπορεύθη, ἐν συναλληλίᾳ, ὡς κράτος καὶ Ἐκκλησία.
Τὸ κράτος, εἴς τε τὴν νομοθεσίαν καὶ τὸν δημόσιον βίον, συνειργάζετο μὲ τὴν Ἐκκλησίαν δεικνῦον, μόνον τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν εἰς τὸ δόγμα, τὴν λατρείαν καὶ τὸ χριστιανικὸν ἦθος, ὡς τὸν μόνον ὑγιᾶ τρόπον ζωῆς. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ δόξα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ αἰτία ἐπιβιώσεώς του εἰς τὴν Ἱστορίαν.
Κατὰ τὴν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία, εἰς τὰ σχολεῖα ἐδίδασκε τὴν χριστιανικὴν Ὀρθοδοξίαν καί, οὐδέποτε, οὐδὲ αὐτοὶ οἱ στυγνοὶ Σουλτᾶνοι, διενοήθησαν νὰ ἐπιβάλουν, ὡς παράλληλον διδασκαλίαν εἰς τὰ χριστιανόπουλα, τὸν Μουσουλμανισμόν, «τὴν ἑτερότητα» τῆς ἐποχῆς.
Χάριν αὐτῆς τῆς κρυσταλλίνης λογικῆς, καὶ χάριν αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, συνεβίωσε καὶ ἐπέζησε τὸ γένος εἰς τοὺς στυγνοὺς αἰῶνας τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας.
Τὸ νέον Ἑλληνικὸν κράτος ἐθεμελίωσε τὴν ὕπαρξίν του εἰς «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ διὰ τῶν ἄρθρων 3, 16 καὶ 21 περιέβαλε μὲ Συνταγματικὸν κῦρος τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὸ ἀναλλοίωτον τῶν Γραφῶν, καὶ καθιέρωσε ἡ Παιδεία νὰ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ χριστιανικὸν ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ ἦθος, ὡς καὶ ἡ οἰκογένεια.
Τὰ πράγματα ἄλλαξαν ἄρδην, χωρὶς νὰ ἀλλάξῃ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, κυρίως μετὰ ἀπὸ τὴν διακυβέρνησιν τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ἐχθρικῶς διακείμενον πρὸς τὸν διαχρονικὸν πολιτισμὸν τῶν Ἑλλήνων τ. Πρωθυπουργόν, κ. Σημίτην. Ὁ κ. Σημίτης κατήργησε τὸν νόμον 1566/85 Παπανδρέου – Τρίτση, δι΄ οὗ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθωρίζετο νὰ διδάσκηται μὲ ἀμιγῶς ὀρθόδοξον περιεχόμενον.
Ἔκτοτε καταβάλλεται προσπάθεια κυρίως ἀλλοιώσεως τῆς παρεχομένης χριστιανικῆς ὀρθοδόξου παιδείας εἰς τὴν στοιχειώδη καὶ μέσην Παιδείαν, διὰ τῆς ἀλλαγῆς τῆς νομοθεσίας, καὶ μὲ ὄργανα συγχυσμένους «θεολόγους», κατευθυνομένους καὶ ἀπὸ τὴν «νέαν τάξιν πραγμάτων», ἥτις ἐπικρατεῖ παγκοσμίως καὶ εἰς τὴν Εὐρώπην, εἴς τε τὴν πολιτικήν, τὰ Πανεπιστήμια, τὴν Παιδείαν καὶ τὴν Θεολογίαν.
Τὸ χαρακτηριστικὸν αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ προσπάθεια μειώσεως τῆς χριστιανικῆς Ἀληθείας, ὡς τῆς μοναδικῆς Ἀληθείας, περὶ Θεοῦ, κόσμου καὶ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐξίσωσίς της μὲ τὰς δαιμονικὰς θρησκείας καὶ δημιουργίας ἐν τῇ πράξει «Πανθρησκείας», διότι ἔτσι φρονοῦν πεπλανημένως ὅτι θὰ φέρουν τὴν εἰρήνην εἰς τὸν κόσμον καὶ θὰ ἀποτρέψουν τὰς συγκρούσεις. Τὸ πεπλανημένον τοῦτο φρόνημα ἔχει δυστυχῶς ἐπηρεάσει Προκαθημένους καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τὰς σχέσεις των μὲ τοὺς ἑτεροδόξους χριστιανούς, καὶ τὰς λοιπὰς θρησκείας. Ἡ γραμμὴ αὕτη γίνεται ἀπόπειρα νὰ περιβληθῇ μὲ συνοδικὸν Πανορθόδοξον κῦρος καὶ νὰ παρουσιασθῇ, ὡς ἡ σύγχρονος μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν κόσμον.
Ἀναλυτικώτερον:
Ἔναντι αὐτῆς τῆς νέας θρησκευτικῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν θεολόγων τῆς πανθρησκείας ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν τὰ ἀκόλουθα:
Εἶναι ἡ ἀπαραχάρακτος Ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου αὐτοῖς, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ κηρυχθῇ εἰς πάντα τὰ ἔθνη.
Οἱ Ἀπόστολοι ἠγνόησαν τὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν, κατήγγειλαν αὐτάς, ὡς ἀπάτην τῶν δαιμόνων, καὶ ἐπεσφράγισαν τὸ κήρυγμά των μὲ τὸν θάνατον καὶ τὴν θυσίαν των.
Διαχρονικῶς ἡ ὀρθοδοξία ἔχει συνείδησιν, ὅτι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως, μὲ τὴν χάριν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐξικνουμένης μέχρι σήμερον, διὰ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καὶ τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας καὶ πίστεως, μὲ ἔγκυρα μυστήρια.
Ἐκτὸς αὐτῆς ὑπάρχουν μόνον αἱρέσεις καὶ σχίσματα, χωρὶς χάριν καὶ μυστήρια. Ὡσαύτως αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι συντηροῦν τὸν θάνατον, τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν διάβολον, καὶ ὁδηγοῦν εἰς τὴν αἰωνίαν ἀπώλειαν.
Μὲ αὐτὴν τὴν Θεολογίαν ζῇ, καὶ πορεύεται ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι, μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Μὲ αὐτὴν τὴν Θεολογίαν συμφρονεῖ καὶ πορεύεται ὁ διαχρονικὸς Ἁγιορειτικὸς Μοναχισμός, καθὼς καὶ αἱ λοιπαὶ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην ὀρθόδοξοι Ἱεραὶ Μοναί, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ οἱ ἔγγαμοι ἐν ταῖς πόλεσιν ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, μέλη ζῶντα τῆς Ἐκκλησίας, «τῆς ἐν Θεῷ Ἐκκλησίας» (πρβλ. Α΄ Κορινθ. 1,2)
Ἐντεῦθεν ἡ ὑπὸ τῶν πολιτικῶν τῆς Ἑλλάδος μετάλλαξις τῆς νομοθεσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους {ν. 4285/2014 (ὁ λεγόμενος ἀντιρατσιστικός), 4301/2014 (περὶ θρησκευτικῶν κοινοτήτων) καὶ 4356/2015 (σύμφωνον συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων)} διὰ τῶν τελευταίων ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων, πολεμίων τοῦ διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ μετάλλαξις τῆς νομοθεσίας χωρὶς σθεναρὰν ἀντίστασιν ἀπὸ πλευρᾶς διοικούσης Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, βαρύνει πρωτίστως τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἰερώνυμον, ἀλλὰ καὶ σύνολον τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθότι ἡ ἀντίδρασις ἦτο ἀνύπαρκτος ἢ ὑποτονική, ἐκτὸς μεμονωμένων Ἀρχιερατικῶν φωνῶν.
Οὐδέποτε τὰ τελευταῖα ἓξ ἔτη, συνεκλήθη Σύνοδος τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας ἀποκλειστικῶς, διὰ νὰ ἀρθρώσῃ ἡ Ἐκκλησία, ὁμόφωνον Συνοδικὴν φωνήν, ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἐκθεμελιώσεως τῶν πάντων εἰς τὸν δημόσιον βίον τῆς χώρας.
Οὕτως ὅμως ἐνεργῶν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος, χωρὶς νὰ συγκαλῆται ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία, διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν κρισίμων προβλημάτων, ὡς εἶναι ἡ διάζευξις τοῦ δημοσίου βίου τοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Χριστιανισμόν, καὶ ἡ μὴ ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς νεολαίας, ὡς ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα, δίδει τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι δὲν ἔχει αἴσθησιν τῶν εὐθυνῶν του, ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ποιεῖ κατάχρησιν τῆς Προεδρικῆς του θέσεως. Περιφρονεῖ τὸν ἱερώτατον θεσμὸν τῆς Συνοδικῆς Διοικήσεως, οὔσης εἰκόνος, «τοῦ Τριαδικοῦ καθώς», εἴς τε τὴν βουλὴν καὶ τὰς ἐνεργείας τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, καὶ μιμεῖται τὸν ἐκπεσόντα ἐκ τῆς Ἀληθείας Παπικὸν θεσμὸν διοικήσεως, θεσμὸν κατ΄ ἐξοχὴν ἀποτελοῦντα τὴν εἰδοποιὸν διαφοράν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ἡ εὐθύνη ἀτονίας συγκλήσεως κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, διὰ τὴν ἄρθρωσιν φωνῆς καὶ ἀντιδράσεως ἐναντίον τῆς ἐκθεμελιώσεως τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν καὶ τῆς διαλύσεως τοῦ κράτους βαρύνει ἐξ ἴσου καὶ ἅπαντας τοὺς ἁγίους Ἱεράρχας. Θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ ὁ λαὸς διὰ τὴν νάρκην καὶ ἀδιαφορίαν, ὡς καὶ τὴν μὴ συναίσθησιν τῶν ἱστορικῶν των εὐθυνῶν.
Ἀκόμη, Ἅγιοι Πατέρες, δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει, ὅτι ἡ ἔνταξις εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ τὸ εὐρὼ κατέστρεψε τὴν Ἑλλάδα;
Θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ, ὁ γινώσκων τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς σιωπῆς, ἐξ ὧν προδίδονται τὰ ἀτίμητα. Καὶ τὰ ἀτίμητα εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάς. Τὰ σημερινὰ ἀργύρια εἶναι τὰ ΕΣΠΑ τῆς Εὐρώπης.
Ἡ Εὐρώπη δίδει ψίχουλα καὶ παραλλήλως ληστεύει μὲ τὴν τοκογλυφίαν της τὸν λαόν μας.
Παρὰ ταῦτα ὁ Μακαριώτατος, ἐνῶ χιλιάδες αὐτοκτονοῦν, ἐκ τῆς μωρᾶς πολιτικῆς τῶν τελευταίων Κυβερνήσεων, ἔχει δηλώσει εἰς τὸ παρελθὸν καὶ ἐνώπιον τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὅτι ἡ συνεργασία του εἶναι ἀρίστη μὲ τὴν Κυβέρνησιν. (πρβλ. Ἱεραρχίαν 2013 τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου)
Συνήθως ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία συγκαλεῖται μόνον δι’ Ἀρχιερατικὰς ἐκλογάς.
Ἄιδεται ὑπὸ τῶν προδοτῶν πολιτικῶν, τοῦ διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ὅτι εἰς τὴν νέαν Συνταγματικὴν ἀναθεώρησιν, θὰ ἐξαλειφθοῦν τὰ ἄρθρα, ποὺ διακρατοῦν τὰς σχέσεις Ἐκκλησίας –Κράτους, διὰ δέκα ἑπτὰ αἰῶνας καὶ ὁ Μακαριώτατος περιμένει «τὸν ἐχθρόν», δίκην Τούρκων ἐρχομένων ἔμπροσθεν τῶν τειχῶν «τῆς Κων/πόλεως», ὡς ἐγένετο τῷ 1453 μ.Χ. Ἔπρεπε ὅμως νὰ εἶχε προνοηθῇ νὰ ἀπωθηθῇ ὁ ἐχθρὸς εἰς «τὸ Ματζικέρτ τῷ 1071 μ.Χ.» Διατί δὲν συγκαλεῖ τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ἀντισταθῇ; Τί λέγει εἰς τὰς κατ΄ ἰδίαν συναντήσεις του μετὰ τῶν πολιτικῶν; Δὲν πρέπει νὰ γνωρίζει καὶ ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία; Οἱ φρουροὶ προλαμβάνουν τὰς συμφοράς, δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἐρείπια.
Ὁ σημερινὸς ἐχθρὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι οὐχὶ οἱ Τοῦρκοι, ἀλλ΄ οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ αἱ πλανεμέναι «Εὐρωπαϊκαὶ ὁδηγίαι» των. Μὲ τοὺς Τούρκους ἀπωλέσαμεν τὸ κράτος καὶ τὴν ἀνεξαρτησίαν του, διετηρήσαμεν ὅμως ἀλώβητον τὸ Ἑλληνοχριστιανικὸν φρόνημα τοῦ Πολιτισμοῦ μας. Μὲ τοὺς Εὐρωπαίους ἐπωλήσαμεν τὸ Κράτος καὶ τὴν ἐθνικὴν κυριαρχίαν καὶ πωλοῦμεν χωρὶς ἀντίστασιν τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν μας. Τὰ ΕΣΠΑ χρηματοδοτοῦν τὸ πιλοτικὸν πρόγραμμα ἀλλαγῆς εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν
Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κατὰ καιροὺς ἔχει δηλώσει, ὅτι: «τὸ μάθημα πρέπει νὰ εἶναι «ὀρθοδόξου περιεχομένου, ὡς ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα, οἱ νόμοι, καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων». Ὅστις ὅμως παρακολουθεῖ προσεκτικῶς τὰς δηλώσεις αὐτοῦ (Ἱεραρχία ὀκ. 2013), ὁμιλία του ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ ἁγ. Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ καὶ ὁμιλίαν του, ἐν Ναυπάκτῳ τὴν 4ην Ὀκτ. 2015, – αἱ ὁποῖαι ὁμιλίαι εἰσὶν ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξοι καὶ ὀρθαί -, παρατηρεῖ, ὅτι αἱ διοικητικαὶ ἐνέργειαί του καὶ αἱ σχέσεις του, μὲ πρόσωπα κλειδιὰ εἰς τὸν δημόσιον βίον, Κυβερνήσεις καὶ πρόσωπα (Γιαγκάζογλου καὶ Καλαντζῆς) δὲν συνάδουν μὲ τὰ λεγόμενά του.
Ἡ στάσις του, ἀπέναντι ἐκείνων, ποὺ θέλουν τὸ μάθημα ὀρθόδοξον καὶ ἐκείνων, ποὺ τὸ θέλουν θρησκειολογικόν (καίτοι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ δικτυωμένοι μὲ τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν), εἶναι ἀμφιλεγομένη καὶ ἐπαμφοτερίζουσα, μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ θρησκειολόγων, ὡς καὶ μετὰ τῶν ἐκθεμελιωτῶν πολιτικῶν.
Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην χρονίζει καὶ ἡ ἐπίλυσις τοῦ ἀναφυέντος προβλήματος, ὡς μὴ ὤφελε, παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι τὸ Σύνταγμα, καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, εἰσὶν σαφέστατοι, καὶ ἐθνικῶς καὶ ὀρθοδόξως ὀρθαί, καὶ ἀναντίρρητοι.
Ἡ πρόσφατος ἐνασχόλησις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ τὸ θέμα καὶ ἡ ἀπόφασίς της, ὑπῆρξε μιὰ προσπάθεια τερματισμοῦ τῆς ἀβεβαιότητος, οὔσης ὅμως ἀνεπιτυχοῦς, παρὰ τὰς καλὰς προθέσεις τῶν μελῶν, ποὺ συγκροτοῦν τὴν σύνθεσιν τῆς παρούσης Συνοδικῆς Περιόδου.
Ἡ ἀκροτελεύτιος φράσις τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου : «….ἀλλὰ καὶ νὰ χρησιμοποιηθοῦν, ὡς ἐφαρμογὲς καὶ τὰ καλὰ στοιχεῖα τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν», ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειον πτέρναν, μὴ ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος. Τὰ καλὰ στοιχεῖα εἶναι ἀνύπαρκτα.
Ἀντὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, νὰ ζητήσῃ τὴν ἀποκάθαρσιν τῶν ὑφισταμένων σχολικῶν βιβλίων, πασῶν τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἀπὸ τὰ θρησκειολογικὰ στοιχεῖα, – εἰσαχθέντα ὑπὸ τῶν γνωστῶν ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων τῆς τελευταίας δεκαπενταετίας, ζητεῖ ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας νὰ εἰσαχθοῦν εἰς τὸ τέλος ἑκάστου βιβλίου πασῶν τῶν τάξεων τοῦ Σχολείου (Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Λυκείου), στοιχεῖα θρησκειολογικά, ἐπὶ πλέον κατὰ 20% , ἐπὶ τῆς ὕλης των.
Ἡ σωστὴ πρότασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θὰ ἦτο: «νὰ διδάσκεται ἀμιγῶς ὀρθοδόξως τὸ μάθημα εἰς ὅλας τὰς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Α΄ καὶ Β΄ Λυκείου, εἰς δὲ τὸ τέλος τῆς ὕλης τοῦ βιβλίου τῆς Γ΄ Λυκείου νὰ προστεθοῦν ὡρισμέναι σελίδες, πληροφοροῦσαι, τοὺς ὡρίμους πλέον μαθητάς, περὶ τῶν σημαντικωτέρων διδασκαλιῶν, τῶν συγχρόνων θρησκειῶν, καὶ τῆς διαφορᾶς αὐτῶν ἀπὸ τὴν χριστιανικὴν ὀρθοδοξίαν, ὡς καὶ διατί ἡ ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας, εἶναι μοναδική, καὶ ὑπερέχει τῶν «ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν παραδόσεων», οὖσα ἡ μόνη ἐξ Ἀποκαλύψεως φανέρωσις ἐν τῷ κόσμῳ, τοῦ ἑνός, μόνου Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρότασις αὕτη εἶναι κατὰ τὴν ἰσχύουσαν νομοθεσίαν ἐν Ἑλλάδι, ἡ μόνη νομικῶς ὀρθή.
Διότι κατὰ τὸ προοίμιον καὶ τὰς συνδεδυασμένας διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἄρθρ. 3 παρ. ἐδ. α΄ καὶ β΄καὶ ἄρθρ. 16, παρ. 2) καὶ τὴν παγίαν νομολογίαν τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων (Συμβούλιον Ἐπικρατείας 2176/1998, 3358/1995, 3353/1986 καὶ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων 116/2012, προκύπτει ἀβιάστως, ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, κατὰ τὸ ἰσχῦον Ἑλληνικὸν Δίκαιον, ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι ἀμιγῶς ὀρθόδοξον χριστιανικόν, μὴ ἐπιτρεπομένης οἱασδήποτε μετατροπῆς σὲ πολυθρησκευτικὸν καὶ πάντως ὁποιασδήποτε νοθεύσεώς του, μὲ ξένην πρὸς τὸ ἀμιγῶς ὀρθόδοξον περιεχόμενόν του.
Κατὰ τὰς ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων, τῆς παρακολουθήσεως τοῦ μαθήματος, ἐξαιροῦνται οἱ ἑτερόδοξοι καὶ ἀλλόθρησκοι.
Ἐάν, Ἅγιοι Πατέρες, τὸ μάθημα δὲν ὁμολογεῖ τὴν Ἀλήθειαν, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς τρόπον ζωῆς, εἰς τὰ παιδιά, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται;
Ἡ Ἀλήθεια εἶναι γνῶσις καὶ ζωή. Εἶναι μέθεξις τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν, εἶναι πρόγευσις τῆς θεώσεως.
Ἐὰν δὲν στηλιτεύωνται αἱ πλάναι τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν αἱρέσεων, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται τὸ μάθημα;
Εἶναι δυνατὸν ποτὲ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀρνηθῇ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ: «κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» Πόσους νέους ἔχει εἰς τὰ ἀνύπαρκτα κατηχητικὰ αὐτῆς. Οἱ νέοι 24 ὥρας εὑρίσκονται εἰς τὴν καφετέριαν. Θὰ λαλήσουν κουκουβάγιες εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ θὰ μεταβληθοῦν εἰς ἑστιατόρια, ὡς συμβαίνει εἰς τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην, ἐὰν ἐκδυτικισθῶμεν πνευματικῶς.
Διατί ὁ Μακαριώτατος ἀνέχεται νὰ ἔχῃ τὴν πρωτοβουλίαν τῶν ἐξελίξεων ἐπὶ τοῦ θέματος ἡ ὀλιγομελὴς ὁμάδα «καιρός» καὶ οὐχὶ οἱ ὑγιῶς ὀρθοδόξως σκεπτόμενοι θεολόγοι καὶ ἡ Ἐκκλησία;
Διατί ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνεται οὐραγὸς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ οὐχὶ δείκτης εἰς αὐτοὺς τῆς Ἀληθείας; Ἀρνεῖται τὰς προνομίας τοῦ Συντάγματος; Θὰ ἀνεχθῇ ὁ Μακαριώτατος καὶ ἡ Ἱεραρχία τὴν ἀπάλειψιν τῶν Συνταγματικῶν ἄρθρων τῶν προνομίων Αὐτῆς;
«Ἡ νέα τάξις πραγμάτων καὶ τὰ σύγχρονα παιδευτικὰ δεδομένα», ἀγνοεῖ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὅτι προσφάτως διωργάνωσαν εἰς Παπικὸν ναὸν τῆς Εὐρώπης κοινὰ γενέθλια Χριστοῦ καὶ Μωάμεθ ὑπὸ Beguniages (συγκρότημα ἀφιερωμένων γυναικῶν, ποὺ ζοῦν σὲ κοινότητα, χωρὶς ὅρκον ἀποσύρσεως ἀπὸ τὸν κόσμον καὶ δρώντων ἐν Ἀγγλίᾳ, Ὁλλανδίᾳ καὶ Βελγίῳ);
Εἶναι θεολογικὸν ῥεῦμα, κατὰ τὸν Ἅγιον Ναυπάκτου, τὰ τῶν θρησκειολόγων ἢ εἶναι πλάνη ἀνεπίτρεπτος δι΄ ὀρθοδόξους θεολόγους; Τοὺς τοιούτους ἀμετανοήτως φρονοῦντας οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, θὰ τοὺς εἶχον ἤδη ἀφορίσει καὶ ἀποκόψει ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς σεσηπότα μέλη.
Τὴν ἀκροτελεύτιον φράσιν τῆς προτάσεως τοῦ Ἁγίου Ναυπάκτου, χωρὶς τὴν ἀσφαλιστικὴν δικλεῖδα τελικοῦ ἐλέγχου ὑπὸ τῆς Ἰερᾶς Συνόδου τῶν βιβλίων, εἶναι δυνατὸν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ ἐμπιστεύηται εἰς ἄθεον ἡγεσίαν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ πλανεμένων συμβούλων τοῦ Ὑπουργοῦ, ὡς καὶ τοῦ πεπλανημένως σκεπτομένου καὶ δρῶντος Γενικοῦ Διευθυντοῦ Θρησκευμάτων, κ. Καλαντζή; Εἶναι δυνατὸν ποτὲ ὁ ποιμὴν νὰ ἐμπιστεύηται τὴν φύλαξιν τῶν προβάτων εἰς τοὺς λύκους;
Διὰ ταῦτα φρονῶ ταπεινῶς, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ ἐπανεξετασθῇ τὸ θέμα, παμμερῶς, καὶ μετὰ πολυμελοῦς Ἐπιτροπῆς, ὡς ἀπαιτεῖται, -διὰ τὴν ἐξαγωγὴν ὀρθῶν συμπερασμάτων εἰς δύσκολα καὶ ἀκανθώδη θέματα, κεφαλαιώδους σημασίας διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, συγκαλουμένης, ἐπὶ τούτῳ, διὰ νὰ ἀναλάβῃ τὰς εὐθύνας της ἔναντι Θεοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας.
Ἡ κήρυξις εἰς τὸν λαὸν μετανοίας καὶ προσευχῆς παραλλήλως δύναται νὰ ἀλλάξῃ τὰς ἐξελίξεις (πρβλ. Β΄ Μακκ., κεφ. 3, 1-40)
Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν ἐπικρατήσῃ ἡ πλάνη τῶν θρησκειολόγων εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν σχολείων, στοιχείωδους καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ἀποθέσωμεν ἅπαντες τὰ ὠμοφόρια καὶ ἐπιτραχήλια ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὡς στερούμενοι θάρρους καὶ πνευματικῆς ἀνδρείας, ἀνάξιοι τῶν καιρῶν καὶ τῶν κρισίμων περιστάσεων, ποὺ διέρχεται ἡ ἀνθρωπότης καὶ ἡ Ἑλλάδα.
Οἱ μάρτυρες καὶ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ Πατριάρχαι καὶ Ὁμολογηταί τῆς Τουρκοκρατίας θὰ εἶναι οἱ κατήγοροί μας εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου.
Εἶναι αἴτημα τῶν καιρῶν νὰ δείξωμεν εἰς τοὺς λαούς, τὴν Ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, οὐχὶ τὴν θρησκειολογίαν τῆς πολυπολιτισμικότητος, ὡς λανθασμένως φρονεῖ ὁ Ἅγιος Ναυπάκτου, Μητρ. Ἱερόθεος (ὅρα εἰσήγησιν), ὡς τὴν μόνην ἐλπίδα ὑπερβάσεως τῆς παρούσης, Ἑλληνικῆς καὶ Παγκοσμίου, πνευματικῆς κρίσεως.
Οἱ Ἀπόστολοι κατεφρόνησαν κινδύνων, ληστῶν, ποταμῶν, ἐθνῶν, θαλασσῶν, ψευδαδέλφων, ὁδοιποριῶν, ὕπνου, λιμοῦ, δίψης, τυράννων καὶ θανάτου (πρβλ. Β΄Κορινθ., κεφ. 11, 23-29), διὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιον.
Ἡμεῖς θὰ ὀλιγωρήσωμεν εἰς τὴν ἐπιμονὴν τῶν πλανεμένων τοῦ Διεθνοῦς κατεστημένου καὶ τῶν ἐνταῦθα ὀργάνων των, πολιτικῶν καὶ θεολόγων, καὶ θὰ ἐπιτρέψωμεν νὰ ἐξαφανισθῇ ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν κοιτῖδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας;
Ἡ Ἑλλὰς εἶναι προέκτασις καὶ ἐπιβίωσις τοῦ Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ.
Οἱ πλανεμένοι εἰς τὰς δαιμονικὰς λατρείας ἀλλόθρησκοι, ἦλθον εἰς τὴν Ἑλλάδα, κατευθυνόμενοι ἀπὸ τὴν δαιμονικὴν νέαν τάξιν πραγμάτων, καὶ ἡμεῖς, ἀντὶ νὰ τοὺς κηρύξωμεν τὸν Χριστόν, θὰ τοὺς ἐπαναπαύσωμεν εἰς τὰς πλάνας, ἀρνούμενοι τὴν ὀρθόδοξον ἀγωγὴν τῆς νεότητος καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ μας; Πῶς θὰ ἀντικρύσωμεν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς μάρτυρας;
Ἡ Ἐκκλησία διὰ τρεῖς αἰῶνας συνεκρούσθη «πνευματικῶς»μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴν αὐτοκρατορικὴν ἐξουσίαν, παρομοίαν εἰς δολιότητα καὶ πλανεμένα φρονήματα, μὲ τὴν σύγχρονον ἐξουσίαν, διαφέρουσαν μόνον ὡς πρὸς τὴν μέθοδον καὶ τὸν τρόπον τοῦ διωγμοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ ἡμεῖς θὰ ἀδιαφορήσωμεν;
Ὑπενθυμίζω ἐμαυτῷ καὶ τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ ὅτι: «ὁ Χριστὸς εἶναι βασιλεὺς τῆς δόξης ἐν τῷ Σταυρῷ». Ὅστις θέλει νὰ ἵσταται εἰς «τῦπον καὶ τόπον Χριστοῦ», νὰ μὴ ζητεῖ τὰς τιμὰς καὶ τὰς ψευδοδόξας τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου, μόνον δημοσίας κοσμικὰς σχέσεις μετὰ τῆς διεφθαρμένης σήμερον παγκοσμίως καὶ ἐν Ἑλλάδι, πνευματικῶς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ νὰ μιμηθῇ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σταυρωθῇ. Ἄλλως θὰ ἰσχύσῃ δι΄ ἡμᾶς ὁ φοβερὸς λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ, οὔτε ζεστός, ὄφελον ψυχρὸς ᾖς ἢ ζεστός, οὕτως, ὅτι χλιαρὸς εί καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. 3, 15-16)
Εὔχεσθε, Ἅγιοι Πατέρες, νὰ καταξιωθῶμεν ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι, νὰ εἴμεθα πάντοτε ὁμολογηταὶ καὶ μάρτυρες τῆς Ἀληθείας, καὶ τότε: «ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. 14, 8)
Περαίνων τὴν παροῦσαν ἐνώδυνον ἐπιστολήν μου διατυπώνω ἐν συνόψει τὰ κάτωθι:
Τοῦτο διαφαίνεται καὶ ἀπό:
Οἱ Εὐρωπαῖοι ἐπαγίδευσαν κατ΄ ἀρχὴν δεξιὰς κυβερνήσεις διὰ νὰ εἰσαγάγουν τὰ μνημόνια εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐχρησιμοποίησαν τὸν κ. Τσίπραν – ἀντιμνημονιακῶς φρονοῦντα καὶ λέγοντα, διὰ νὰ ἐξαπατήσῃ τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν κὰι τέλος ὁ κ. Τσίπρας ἔβαλε τὴν ταφόπετραν τῆς Ἑλλάδος ἐπικυρώσας τὰ μνημόνια, διὰ τρίτου μνημονίου ἐπαχθεστέρου τῶν πρώτων.
Εὔχομαι νὰ μὴ πέσῃ εἰς τὴν ἰδίαν παγῖδα ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία, ἀπατωμένη ἀπὸ τὸν ὕστατον ἑλιγμὸν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ χρησιμοποιήσῃ τὸν ἁγ. Ναυπάκτου, διὰ νὰ περάσῃ ἡ Ἀρχιεπισκοπικὴ σύμπλευσίς του μετὰ τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου, Δ/ντοῦ τοῦ περιοδικοῦ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ».
Ὡσαύτως εἶναι ἔμπνευσις τῶν διεφθαρμένων καὶ πλανεμένων Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καὶ «Ὁδηγιῶν».
Ὁ διάβολος εἶναι τεχνίτης˙ ἀλλάζει τρόπους διωγμοῦ, καταλλήλους πρὸς τὰ σύγχρονα δεδομένα. Εἶναι ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀγνοεῖ τὰ θεῖα δικαιώματα, ἀγνοεῖ καὶ τὰ πραγματικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ζητεῖ τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου.
Ἡ προτεραιότης εἰς τὰ πετρέλαια τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς καὶ ὁ πόλεμος δι΄ αὐτὰ (πρβλ. Συρίαν) ἐξάπτουν τὸ μῖσος τῶν τζιχαντιστῶν, περισσότερον ἀπὸ τὰ θρησκευτικά των φρονήματα.
Διατί οἱ ἡμέτεροι ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι δὲν τὰ λέγουν αὐτὰ εἰς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Γῆς, μόνον ἐπιδίδονται εἰς συμπροσευχὰς καὶ Διαλόγους, τύπου Ρώμης καὶ Ἀσίζης; Τὸ πόσον ἔφερον τὴν ἐν Θεῷ ἑνότητα καὶ εἰρήνην οἱ διάλογοι καὶ αἱ συμπροσευχαὶ αὗται, τὸ βλέπομεν σήμερον. Οὐδαμῶς.
Καὶ 6. Οἱ θρησκειολόγοι ὁμιλοῦν διὰ γνῶσιν τῶν θρησκειῶν καὶ σεβασμὸν τῆς ἀπάτης των.
Ὁμοίως ἡ νέα τάξις πραγμάτων, λέει τὰ ἴδια καὶ νομοθετεῖ τὸν ἄνομον βίον, (πορνείας, ἀρσενοκοιτίας) καὶ τὰς πλάνας τῶν δαιμόνων.
Εἴδατε πουθενὰ οἱ θρησκειολόγοι νὰ τὰ καταδικάζουν, ἅγιε Ναυπάκτου καὶ Μακαριώτατε, εἰς τὰ πιλοτικὰ προγράμματά των; Οὐδαμοῦ.
Προσέτι γνωρίζω ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν θεολόγων, ποὺ διδάσκουν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν, συζοῦν μὲ τὰς φιλενάδας των, ἀστεφάνωτοι, χωρὶς γάμον, ἀποκτοῦν παιδιὰ καὶ διδάσκουν εἰς τὰ σχολεῖα τῆς περιοχῆς των Θεολογίαν. Τί Θεολογία εἶναι αὐτή; Ἀπησχόλησε ποτὲ τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὴν Ἱ. Σύνοδον; Τί πρότυπον καὶ παράδειγμα δίδουν εἰς τὰ παιδιά; «Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται; Ἐὰν τὸ φῶς γένηται σκότος, τὸ σκότος πόσον;» Εἶναι μόνον γνῶσις ἡ Θεολογία ἢ εἶναι καὶ πρᾶξις καὶ τρόπος ζωῆς;
Ποῦ εἶσαι ἅγιε Γρηγόριε Θεολόγε, διὰ νὰ κλαύσῃς αὐτοὺς ποὺ κακῶς οἰκειοποιοῦνται τὸν τίτλον «Θεολόγος»; «Οὐ παντός, ὦ οὗτοι, τὸ περὶ Θεοῦ φιλοσοφεῖν, οὐ παντός…οὐ πάντων μέν, ὅτι τῶν ἐξῃτασμένων καὶ διαβεβηκότων ἐν θεωρίᾳ, καὶ πρὸ τούτων καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα κεκαθαρμένων ἢ καθαιρομένων… Μὴ καθαρῷ γὰρ ἅπτεσθαι καθαροῦ τυχὸν οὐδὲ ἀσφαλές, ὥσπερ οὐδὲ ὄψις σαθρὰ ἡλιακῆς ἀκτῖνος…οἶον γράμμασιν πονηροῖς ἀναμειγνύντων κάλλει γραμμάτων ἢ βορβόρῳ μύρων εὐωδίαν. Δεῖ γὰρ τῷ ὄντι σχολάσαι καὶ γνῶναι Θεόν.» (ΒΕΠΕΣ τομ. 59, σ. 214)
Καὶ τὰ δαιμόνια γνωρίζουν, ἀλλὰ δὲν πράττουν. Οἱ Θρησκειολόγοι ἐνδιαφέρονται διὰ τὴν γνῶσιν μόνον, ὄχι διὰ τὴν πρᾶξιν.
Ὁ Κύριος ὅμως λέγει: «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Καὶ ὁ Ἀπόστολος: «ἡ πίστις ἄνευ ἔργων, νεκρά ἐστιν».
Λυποῦμαι ποὺ ἐγενόμην δυσάρεστος, ἀλλ΄ «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί».
Ἐὰν λοιπόν, ἅγιοι Πατέρες, ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχησις τῆς Ἀληθείας, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸν τρόπον ζωῆς, ἂς λείψῃ ἀπὸ τὰ Σχολεῖα. Εἴμεθα τότε γιὰ κλάμματα.
Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενος τὰς Ὑμετέρας εὐχὰς καὶ εὐλογίας, διατελῶ βαθυσεβάστως, ἀσπαζόμενος τὴν Ὑμετέραν τιμίαν Δεξιάν.
Ἱερομόναχος Δαμασκηνός
ἐν τῷ ἡσυχαστηρίῳ τοῦ Φιλαδέλφου.
Λόγῳ τοῦ πανορθοδόξου ἐνδιαφέροντος τοῦ θέματος
κοινοποιεῖται:
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι
τῷ πανσεβάστῳ ἡμῶν Πατρὶ καὶ Δεσπότῃ
εἰς Κωνσταντινούπολιν
κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΩι
εἰς Ἀλεξάνδρειαν
κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΩι
εἰς Ἱεροσόλυμα
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΩι
εἰς Λευκωσίαν
ΚΥΠΡΟΥ
Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 25/1/2016
Τ.Θ. 73
63086 Καρυαὶ
Ἅγιον Ὄρος Ἄθω
Τῷ Μακαριωτάτῳ
Ἀρ. πρωτ. 61
Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν
καὶ πάσης Ἑλλάδος
κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι
Τῇ σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
εἰς τὰς ἕδρας των
| Θέμα: «Εἰσήγησις τῆς ΔΙΣ εἰς Ὑπουργὸν Παιδείας διὰ τὸ μάθημα ὀρθοδόξου διαπαιδα-γωγήσεως τῆς νεολαίας ὡς καὶ εἰς τὰς θρησκείας.
σχετικὴ μὲ τὰς ὑπ΄ ἀρ. α) 39/15.8.2013 β) 41/20.10.2013 γ) 43/12.12.2013 καὶ δ) 45/15.8.2014 ἡμετέρας πρὸς τὴν Σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος |
«Τῶν πονηρῶν καὶ κακοδόξων τὰ στόματα ἰοῦ γέμει θανατηφόρου, οὗ μιγνυμένου τοῖς ῥήμασι τῆς ζωῆς θανατηφόρα καὶ ταῦτα τοῖς ἀπερισκέπτως ἀκούουσι γίνεται». Γρηγόριος Παλαμᾶς |
Μακαριώτατε καὶ σεπτὲ Πρόεδρε τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καὶ σεπτοὶ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱεραρχίαν τῆς καθ΄ Ἑλλάδα Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,
Κλίνας τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀσπάζομαι τὰς χαριτοβρύτους χεῖρας πάντων Ὑμῶν, δι΄ ὧν διαπορθμεύεται ἡ θεία χάρις εἰς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἥτις ἐστιν προέκτασις τῆς Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων τοῦ Βυζαντίου.
Κατὰ τὸν ἐν ἁγίοις Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τὸν Παλαμᾶν:
«τὰ ἐν ταῖς καρδίαις τῶν θεοφόρων Πατέρων νοήματα, πρόσφορος τροφὴ γίνεται ταῖς τῶν ἀκουόντων καὶ πειθομένων ψυχαῖς, τῶν δὲ πονηρῶν καὶ κακοδόξων τὰ στόματα ἰοῦ γέμει θανατηφόρου, καὶ ταῦτα τοῖς ἀπερισκέπτως ἀκούουσι θανατηφόρα γίνεται.
Φύγωμεν οὖν τὰς πατερικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους, ἀλλὰ παρ΄ ἑαυτῶν πειρωμένων εἰσάγειν τὰ ἐναντία… καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἢ φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως. ὁ μὲν ἐνδακὼν τὸ σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα… οἱ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσι αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τοὺς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καὶ προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τὰ εὐσεβῆ καὶ σωτήρια, ὡς συνᾴδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι». Γρηγ. Παλαμᾶ συγγράμματα, τ. στ, σελ. 370, ἐκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσ/κη 2015
Πάνσεπτοί μοι ἅγιοι Πατέρες,
ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου
καὶ καθ΄ ὁλην τὴν διάρκειαν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ὡς καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, καὶ τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ κράτους τῷ 1830, ὁ διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ μεταμορφωμένος Ἑλληνισμὸς συνεπορεύθη, ἐν συναλληλίᾳ, ὡς κράτος καὶ Ἐκκλησία.
Τὸ κράτος, εἴς τε τὴν νομοθεσίαν καὶ τὸν δημόσιον βίον, συνειργάζετο μὲ τὴν Ἐκκλησίαν δεικνῦον, μόνον τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν εἰς τὸ δόγμα, τὴν λατρείαν καὶ τὸ χριστιανικὸν ἦθος, ὡς τὸν μόνον ὑγιᾶ τρόπον ζωῆς. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ δόξα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ αἰτία ἐπιβιώσεώς του εἰς τὴν Ἱστορίαν.
Κατὰ τὴν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία, εἰς τὰ σχολεῖα ἐδίδασκε τὴν χριστιανικὴν Ὀρθοδοξίαν καί, οὐδέποτε, οὐδὲ αὐτοὶ οἱ στυγνοὶ Σουλτᾶνοι, διενοήθησαν νὰ ἐπιβάλουν, ὡς παράλληλον διδασκαλίαν εἰς τὰ χριστιανόπουλα, τὸν Μουσουλμανισμόν, «τὴν ἑτερότητα» τῆς ἐποχῆς.
Χάριν αὐτῆς τῆς κρυσταλλίνης λογικῆς, καὶ χάριν αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, συνεβίωσε καὶ ἐπέζησε τὸ γένος εἰς τοὺς στυγνοὺς αἰῶνας τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας.
Τὸ νέον Ἑλληνικὸν κράτος ἐθεμελίωσε τὴν ὕπαρξίν του εἰς «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ διὰ τῶν ἄρθρων 3, 16 καὶ 21 περιέβαλε μὲ Συνταγματικὸν κῦρος τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὸ ἀναλλοίωτον τῶν Γραφῶν, καὶ καθιέρωσε ἡ Παιδεία νὰ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ χριστιανικὸν ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ ἦθος, ὡς καὶ ἡ οἰκογένεια.
Τὰ πράγματα ἄλλαξαν ἄρδην, χωρὶς νὰ ἀλλάξῃ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, κυρίως μετὰ ἀπὸ τὴν διακυβέρνησιν τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ἐχθρικῶς διακείμενον πρὸς τὸν διαχρονικὸν πολιτισμὸν τῶν Ἑλλήνων τ. Πρωθυπουργόν, κ. Σημίτην. Ὁ κ. Σημίτης κατήργησε τὸν νόμον 1566/85 Παπανδρέου – Τρίτση, δι΄ οὗ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθωρίζετο νὰ διδάσκηται μὲ ἀμιγῶς ὀρθόδοξον περιεχόμενον.
Ἔκτοτε καταβάλλεται προσπάθεια κυρίως ἀλλοιώσεως τῆς παρεχομένης χριστιανικῆς ὀρθοδόξου παιδείας εἰς τὴν στοιχειώδη καὶ μέσην Παιδείαν, διὰ τῆς ἀλλαγῆς τῆς νομοθεσίας, καὶ μὲ ὄργανα συγχυσμένους «θεολόγους», κατευθυνομένους καὶ ἀπὸ τὴν «νέαν τάξιν πραγμάτων», ἥτις ἐπικρατεῖ παγκοσμίως καὶ εἰς τὴν Εὐρώπην, εἴς τε τὴν πολιτικήν, τὰ Πανεπιστήμια, τὴν Παιδείαν καὶ τὴν Θεολογίαν.
Τὸ χαρακτηριστικὸν αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ προσπάθεια μειώσεως τῆς χριστιανικῆς Ἀληθείας, ὡς τῆς μοναδικῆς Ἀληθείας, περὶ Θεοῦ, κόσμου καὶ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐξίσωσίς της μὲ τὰς δαιμονικὰς θρησκείας καὶ δημιουργίας ἐν τῇ πράξει «Πανθρησκείας», διότι ἔτσι φρονοῦν πεπλανημένως ὅτι θὰ φέρουν τὴν εἰρήνην εἰς τὸν κόσμον καὶ θὰ ἀποτρέψουν τὰς συγκρούσεις. Τὸ πεπλανημένον τοῦτο φρόνημα ἔχει δυστυχῶς ἐπηρεάσει Προκαθημένους καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τὰς σχέσεις των μὲ τοὺς ἑτεροδόξους χριστιανούς, καὶ τὰς λοιπὰς θρησκείας. Ἡ γραμμὴ αὕτη γίνεται ἀπόπειρα νὰ περιβληθῇ μὲ συνοδικὸν Πανορθόδοξον κῦρος καὶ νὰ παρουσιασθῇ, ὡς ἡ σύγχρονος μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν κόσμον.
Ἀναλυτικώτερον:
Ἔναντι αὐτῆς τῆς νέας θρησκευτικῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν θεολόγων τῆς πανθρησκείας ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν τὰ ἀκόλουθα:
- Ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ πίστις δὲν εἶναι μία ἀνθρωπίνη παράδοσις, ὡς αἱ ἄλλαι θρησκευτικαὶ παραδόσεις.
Εἶναι ἡ ἀπαραχάρακτος Ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου αὐτοῖς, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ κηρυχθῇ εἰς πάντα τὰ ἔθνη.
Οἱ Ἀπόστολοι ἠγνόησαν τὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν, κατήγγειλαν αὐτάς, ὡς ἀπάτην τῶν δαιμόνων, καὶ ἐπεσφράγισαν τὸ κήρυγμά των μὲ τὸν θάνατον καὶ τὴν θυσίαν των.
Διαχρονικῶς ἡ ὀρθοδοξία ἔχει συνείδησιν, ὅτι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως, μὲ τὴν χάριν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐξικνουμένης μέχρι σήμερον, διὰ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καὶ τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας καὶ πίστεως, μὲ ἔγκυρα μυστήρια.
Ἐκτὸς αὐτῆς ὑπάρχουν μόνον αἱρέσεις καὶ σχίσματα, χωρὶς χάριν καὶ μυστήρια. Ὡσαύτως αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι συντηροῦν τὸν θάνατον, τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν διάβολον, καὶ ὁδηγοῦν εἰς τὴν αἰωνίαν ἀπώλειαν.
Μὲ αὐτὴν τὴν Θεολογίαν ζῇ, καὶ πορεύεται ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι, μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Μὲ αὐτὴν τὴν Θεολογίαν συμφρονεῖ καὶ πορεύεται ὁ διαχρονικὸς Ἁγιορειτικὸς Μοναχισμός, καθὼς καὶ αἱ λοιπαὶ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην ὀρθόδοξοι Ἱεραὶ Μοναί, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ οἱ ἔγγαμοι ἐν ταῖς πόλεσιν ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, μέλη ζῶντα τῆς Ἐκκλησίας, «τῆς ἐν Θεῷ Ἐκκλησίας» (πρβλ. Α΄ Κορινθ. 1,2)
- Ἡ νέα τάξις πραγμάτων, τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, ἀπορρίψασα τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν καὶ κατευθυνομένη ὑπὸ τῶν σκοτεινῶν στοῶν τῆς Ἑβραϊκῆς Μασσωνίας, ἀντικαθιστᾷ τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει..» μὲ τὴν πλανεμένην σύγχρονον φιλοσοφίαν τοῦ παρόντος βίου: «σεβασμὸς εἰς τὴν ἑτερότητα».
Ἐντεῦθεν ἡ ὑπὸ τῶν πολιτικῶν τῆς Ἑλλάδος μετάλλαξις τῆς νομοθεσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους {ν. 4285/2014 (ὁ λεγόμενος ἀντιρατσιστικός), 4301/2014 (περὶ θρησκευτικῶν κοινοτήτων) καὶ 4356/2015 (σύμφωνον συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων)} διὰ τῶν τελευταίων ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων, πολεμίων τοῦ διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ μετάλλαξις τῆς νομοθεσίας χωρὶς σθεναρὰν ἀντίστασιν ἀπὸ πλευρᾶς διοικούσης Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, βαρύνει πρωτίστως τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἰερώνυμον, ἀλλὰ καὶ σύνολον τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθότι ἡ ἀντίδρασις ἦτο ἀνύπαρκτος ἢ ὑποτονική, ἐκτὸς μεμονωμένων Ἀρχιερατικῶν φωνῶν.
Οὐδέποτε τὰ τελευταῖα ἓξ ἔτη, συνεκλήθη Σύνοδος τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας ἀποκλειστικῶς, διὰ νὰ ἀρθρώσῃ ἡ Ἐκκλησία, ὁμόφωνον Συνοδικὴν φωνήν, ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἐκθεμελιώσεως τῶν πάντων εἰς τὸν δημόσιον βίον τῆς χώρας.
Οὕτως ὅμως ἐνεργῶν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος, χωρὶς νὰ συγκαλῆται ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία, διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν κρισίμων προβλημάτων, ὡς εἶναι ἡ διάζευξις τοῦ δημοσίου βίου τοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Χριστιανισμόν, καὶ ἡ μὴ ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς νεολαίας, ὡς ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα, δίδει τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι δὲν ἔχει αἴσθησιν τῶν εὐθυνῶν του, ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ποιεῖ κατάχρησιν τῆς Προεδρικῆς του θέσεως. Περιφρονεῖ τὸν ἱερώτατον θεσμὸν τῆς Συνοδικῆς Διοικήσεως, οὔσης εἰκόνος, «τοῦ Τριαδικοῦ καθώς», εἴς τε τὴν βουλὴν καὶ τὰς ἐνεργείας τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, καὶ μιμεῖται τὸν ἐκπεσόντα ἐκ τῆς Ἀληθείας Παπικὸν θεσμὸν διοικήσεως, θεσμὸν κατ΄ ἐξοχὴν ἀποτελοῦντα τὴν εἰδοποιὸν διαφοράν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ἡ εὐθύνη ἀτονίας συγκλήσεως κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, διὰ τὴν ἄρθρωσιν φωνῆς καὶ ἀντιδράσεως ἐναντίον τῆς ἐκθεμελιώσεως τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν καὶ τῆς διαλύσεως τοῦ κράτους βαρύνει ἐξ ἴσου καὶ ἅπαντας τοὺς ἁγίους Ἱεράρχας. Θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ ὁ λαὸς διὰ τὴν νάρκην καὶ ἀδιαφορίαν, ὡς καὶ τὴν μὴ συναίσθησιν τῶν ἱστορικῶν των εὐθυνῶν.
Ἀκόμη, Ἅγιοι Πατέρες, δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει, ὅτι ἡ ἔνταξις εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ τὸ εὐρὼ κατέστρεψε τὴν Ἑλλάδα;
Θαυμάζει καὶ ἀπορεῖ, ὁ γινώσκων τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς σιωπῆς, ἐξ ὧν προδίδονται τὰ ἀτίμητα. Καὶ τὰ ἀτίμητα εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἑλλάς. Τὰ σημερινὰ ἀργύρια εἶναι τὰ ΕΣΠΑ τῆς Εὐρώπης.
Ἡ Εὐρώπη δίδει ψίχουλα καὶ παραλλήλως ληστεύει μὲ τὴν τοκογλυφίαν της τὸν λαόν μας.
Παρὰ ταῦτα ὁ Μακαριώτατος, ἐνῶ χιλιάδες αὐτοκτονοῦν, ἐκ τῆς μωρᾶς πολιτικῆς τῶν τελευταίων Κυβερνήσεων, ἔχει δηλώσει εἰς τὸ παρελθὸν καὶ ἐνώπιον τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὅτι ἡ συνεργασία του εἶναι ἀρίστη μὲ τὴν Κυβέρνησιν. (πρβλ. Ἱεραρχίαν 2013 τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου)
Συνήθως ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία συγκαλεῖται μόνον δι’ Ἀρχιερατικὰς ἐκλογάς.
Ἄιδεται ὑπὸ τῶν προδοτῶν πολιτικῶν, τοῦ διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ὅτι εἰς τὴν νέαν Συνταγματικὴν ἀναθεώρησιν, θὰ ἐξαλειφθοῦν τὰ ἄρθρα, ποὺ διακρατοῦν τὰς σχέσεις Ἐκκλησίας –Κράτους, διὰ δέκα ἑπτὰ αἰῶνας καὶ ὁ Μακαριώτατος περιμένει «τὸν ἐχθρόν», δίκην Τούρκων ἐρχομένων ἔμπροσθεν τῶν τειχῶν «τῆς Κων/πόλεως», ὡς ἐγένετο τῷ 1453 μ.Χ. Ἔπρεπε ὅμως νὰ εἶχε προνοηθῇ νὰ ἀπωθηθῇ ὁ ἐχθρὸς εἰς «τὸ Ματζικέρτ τῷ 1071 μ.Χ.» Διατί δὲν συγκαλεῖ τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ἀντισταθῇ; Τί λέγει εἰς τὰς κατ΄ ἰδίαν συναντήσεις του μετὰ τῶν πολιτικῶν; Δὲν πρέπει νὰ γνωρίζει καὶ ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία; Οἱ φρουροὶ προλαμβάνουν τὰς συμφοράς, δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἐρείπια.
Ὁ σημερινὸς ἐχθρὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι οὐχὶ οἱ Τοῦρκοι, ἀλλ΄ οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ αἱ πλανεμέναι «Εὐρωπαϊκαὶ ὁδηγίαι» των. Μὲ τοὺς Τούρκους ἀπωλέσαμεν τὸ κράτος καὶ τὴν ἀνεξαρτησίαν του, διετηρήσαμεν ὅμως ἀλώβητον τὸ Ἑλληνοχριστιανικὸν φρόνημα τοῦ Πολιτισμοῦ μας. Μὲ τοὺς Εὐρωπαίους ἐπωλήσαμεν τὸ Κράτος καὶ τὴν ἐθνικὴν κυριαρχίαν καὶ πωλοῦμεν χωρὶς ἀντίστασιν τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν μας. Τὰ ΕΣΠΑ χρηματοδοτοῦν τὸ πιλοτικὸν πρόγραμμα ἀλλαγῆς εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν
- Ἐκ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων προωθεῖται καὶ ἡ διδασκαλία τῶν θρησκειῶν εἰς τὰ ἐκπαιδευτήρια τῆς Ἑλλάδος, ὑπὸ μικρᾶς ὁμάδος τῶν ἐν Ἑλλάδι Θεολόγων «ΚΑΙΡΟΣ», οἱ ὁποῖοι φαίνεται, ὅτι τυγχάνουν τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου, ὡς διαφαίνεται ἐκ τῆς στενῆς συνεργασίας των.
Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κατὰ καιροὺς ἔχει δηλώσει, ὅτι: «τὸ μάθημα πρέπει νὰ εἶναι «ὀρθοδόξου περιεχομένου, ὡς ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα, οἱ νόμοι, καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων». Ὅστις ὅμως παρακολουθεῖ προσεκτικῶς τὰς δηλώσεις αὐτοῦ (Ἱεραρχία ὀκ. 2013), ὁμιλία του ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ ἁγ. Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ καὶ ὁμιλίαν του, ἐν Ναυπάκτῳ τὴν 4ην Ὀκτ. 2015, – αἱ ὁποῖαι ὁμιλίαι εἰσὶν ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξοι καὶ ὀρθαί -, παρατηρεῖ, ὅτι αἱ διοικητικαὶ ἐνέργειαί του καὶ αἱ σχέσεις του, μὲ πρόσωπα κλειδιὰ εἰς τὸν δημόσιον βίον, Κυβερνήσεις καὶ πρόσωπα (Γιαγκάζογλου καὶ Καλαντζῆς) δὲν συνάδουν μὲ τὰ λεγόμενά του.
Ἡ στάσις του, ἀπέναντι ἐκείνων, ποὺ θέλουν τὸ μάθημα ὀρθόδοξον καὶ ἐκείνων, ποὺ τὸ θέλουν θρησκειολογικόν (καίτοι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ δικτυωμένοι μὲ τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν), εἶναι ἀμφιλεγομένη καὶ ἐπαμφοτερίζουσα, μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ θρησκειολόγων, ὡς καὶ μετὰ τῶν ἐκθεμελιωτῶν πολιτικῶν.
Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην χρονίζει καὶ ἡ ἐπίλυσις τοῦ ἀναφυέντος προβλήματος, ὡς μὴ ὤφελε, παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι τὸ Σύνταγμα, καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, εἰσὶν σαφέστατοι, καὶ ἐθνικῶς καὶ ὀρθοδόξως ὀρθαί, καὶ ἀναντίρρητοι.
Ἡ πρόσφατος ἐνασχόλησις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ τὸ θέμα καὶ ἡ ἀπόφασίς της, ὑπῆρξε μιὰ προσπάθεια τερματισμοῦ τῆς ἀβεβαιότητος, οὔσης ὅμως ἀνεπιτυχοῦς, παρὰ τὰς καλὰς προθέσεις τῶν μελῶν, ποὺ συγκροτοῦν τὴν σύνθεσιν τῆς παρούσης Συνοδικῆς Περιόδου.
Ἡ ἀκροτελεύτιος φράσις τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου : «….ἀλλὰ καὶ νὰ χρησιμοποιηθοῦν, ὡς ἐφαρμογὲς καὶ τὰ καλὰ στοιχεῖα τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν», ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειον πτέρναν, μὴ ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος. Τὰ καλὰ στοιχεῖα εἶναι ἀνύπαρκτα.
Ἀντὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, νὰ ζητήσῃ τὴν ἀποκάθαρσιν τῶν ὑφισταμένων σχολικῶν βιβλίων, πασῶν τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἀπὸ τὰ θρησκειολογικὰ στοιχεῖα, – εἰσαχθέντα ὑπὸ τῶν γνωστῶν ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων τῆς τελευταίας δεκαπενταετίας, ζητεῖ ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας νὰ εἰσαχθοῦν εἰς τὸ τέλος ἑκάστου βιβλίου πασῶν τῶν τάξεων τοῦ Σχολείου (Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Λυκείου), στοιχεῖα θρησκειολογικά, ἐπὶ πλέον κατὰ 20% , ἐπὶ τῆς ὕλης των.
Ἡ σωστὴ πρότασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θὰ ἦτο: «νὰ διδάσκεται ἀμιγῶς ὀρθοδόξως τὸ μάθημα εἰς ὅλας τὰς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Α΄ καὶ Β΄ Λυκείου, εἰς δὲ τὸ τέλος τῆς ὕλης τοῦ βιβλίου τῆς Γ΄ Λυκείου νὰ προστεθοῦν ὡρισμέναι σελίδες, πληροφοροῦσαι, τοὺς ὡρίμους πλέον μαθητάς, περὶ τῶν σημαντικωτέρων διδασκαλιῶν, τῶν συγχρόνων θρησκειῶν, καὶ τῆς διαφορᾶς αὐτῶν ἀπὸ τὴν χριστιανικὴν ὀρθοδοξίαν, ὡς καὶ διατί ἡ ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας, εἶναι μοναδική, καὶ ὑπερέχει τῶν «ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν παραδόσεων», οὖσα ἡ μόνη ἐξ Ἀποκαλύψεως φανέρωσις ἐν τῷ κόσμῳ, τοῦ ἑνός, μόνου Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρότασις αὕτη εἶναι κατὰ τὴν ἰσχύουσαν νομοθεσίαν ἐν Ἑλλάδι, ἡ μόνη νομικῶς ὀρθή.
Διότι κατὰ τὸ προοίμιον καὶ τὰς συνδεδυασμένας διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἄρθρ. 3 παρ. ἐδ. α΄ καὶ β΄καὶ ἄρθρ. 16, παρ. 2) καὶ τὴν παγίαν νομολογίαν τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων (Συμβούλιον Ἐπικρατείας 2176/1998, 3358/1995, 3353/1986 καὶ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων 116/2012, προκύπτει ἀβιάστως, ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, κατὰ τὸ ἰσχῦον Ἑλληνικὸν Δίκαιον, ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι ἀμιγῶς ὀρθόδοξον χριστιανικόν, μὴ ἐπιτρεπομένης οἱασδήποτε μετατροπῆς σὲ πολυθρησκευτικὸν καὶ πάντως ὁποιασδήποτε νοθεύσεώς του, μὲ ξένην πρὸς τὸ ἀμιγῶς ὀρθόδοξον περιεχόμενόν του.
Κατὰ τὰς ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων, τῆς παρακολουθήσεως τοῦ μαθήματος, ἐξαιροῦνται οἱ ἑτερόδοξοι καὶ ἀλλόθρησκοι.
Ἐάν, Ἅγιοι Πατέρες, τὸ μάθημα δὲν ὁμολογεῖ τὴν Ἀλήθειαν, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς τρόπον ζωῆς, εἰς τὰ παιδιά, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται;
Ἡ Ἀλήθεια εἶναι γνῶσις καὶ ζωή. Εἶναι μέθεξις τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν, εἶναι πρόγευσις τῆς θεώσεως.
Ἐὰν δὲν στηλιτεύωνται αἱ πλάναι τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν αἱρέσεων, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται τὸ μάθημα;
Εἶναι δυνατὸν ποτὲ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀρνηθῇ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ: «κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» Πόσους νέους ἔχει εἰς τὰ ἀνύπαρκτα κατηχητικὰ αὐτῆς. Οἱ νέοι 24 ὥρας εὑρίσκονται εἰς τὴν καφετέριαν. Θὰ λαλήσουν κουκουβάγιες εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ θὰ μεταβληθοῦν εἰς ἑστιατόρια, ὡς συμβαίνει εἰς τὴν Δυτικὴν Εὐρώπην, ἐὰν ἐκδυτικισθῶμεν πνευματικῶς.
Διατί ὁ Μακαριώτατος ἀνέχεται νὰ ἔχῃ τὴν πρωτοβουλίαν τῶν ἐξελίξεων ἐπὶ τοῦ θέματος ἡ ὀλιγομελὴς ὁμάδα «καιρός» καὶ οὐχὶ οἱ ὑγιῶς ὀρθοδόξως σκεπτόμενοι θεολόγοι καὶ ἡ Ἐκκλησία;
Διατί ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνεται οὐραγὸς τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ οὐχὶ δείκτης εἰς αὐτοὺς τῆς Ἀληθείας; Ἀρνεῖται τὰς προνομίας τοῦ Συντάγματος; Θὰ ἀνεχθῇ ὁ Μακαριώτατος καὶ ἡ Ἱεραρχία τὴν ἀπάλειψιν τῶν Συνταγματικῶν ἄρθρων τῶν προνομίων Αὐτῆς;
«Ἡ νέα τάξις πραγμάτων καὶ τὰ σύγχρονα παιδευτικὰ δεδομένα», ἀγνοεῖ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὅτι προσφάτως διωργάνωσαν εἰς Παπικὸν ναὸν τῆς Εὐρώπης κοινὰ γενέθλια Χριστοῦ καὶ Μωάμεθ ὑπὸ Beguniages (συγκρότημα ἀφιερωμένων γυναικῶν, ποὺ ζοῦν σὲ κοινότητα, χωρὶς ὅρκον ἀποσύρσεως ἀπὸ τὸν κόσμον καὶ δρώντων ἐν Ἀγγλίᾳ, Ὁλλανδίᾳ καὶ Βελγίῳ);
Εἶναι θεολογικὸν ῥεῦμα, κατὰ τὸν Ἅγιον Ναυπάκτου, τὰ τῶν θρησκειολόγων ἢ εἶναι πλάνη ἀνεπίτρεπτος δι΄ ὀρθοδόξους θεολόγους; Τοὺς τοιούτους ἀμετανοήτως φρονοῦντας οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, θὰ τοὺς εἶχον ἤδη ἀφορίσει καὶ ἀποκόψει ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς σεσηπότα μέλη.
Τὴν ἀκροτελεύτιον φράσιν τῆς προτάσεως τοῦ Ἁγίου Ναυπάκτου, χωρὶς τὴν ἀσφαλιστικὴν δικλεῖδα τελικοῦ ἐλέγχου ὑπὸ τῆς Ἰερᾶς Συνόδου τῶν βιβλίων, εἶναι δυνατὸν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ ἐμπιστεύηται εἰς ἄθεον ἡγεσίαν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ πλανεμένων συμβούλων τοῦ Ὑπουργοῦ, ὡς καὶ τοῦ πεπλανημένως σκεπτομένου καὶ δρῶντος Γενικοῦ Διευθυντοῦ Θρησκευμάτων, κ. Καλαντζή; Εἶναι δυνατὸν ποτὲ ὁ ποιμὴν νὰ ἐμπιστεύηται τὴν φύλαξιν τῶν προβάτων εἰς τοὺς λύκους;
Διὰ ταῦτα φρονῶ ταπεινῶς, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ ἐπανεξετασθῇ τὸ θέμα, παμμερῶς, καὶ μετὰ πολυμελοῦς Ἐπιτροπῆς, ὡς ἀπαιτεῖται, -διὰ τὴν ἐξαγωγὴν ὀρθῶν συμπερασμάτων εἰς δύσκολα καὶ ἀκανθώδη θέματα, κεφαλαιώδους σημασίας διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, συγκαλουμένης, ἐπὶ τούτῳ, διὰ νὰ ἀναλάβῃ τὰς εὐθύνας της ἔναντι Θεοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας.
Ἡ κήρυξις εἰς τὸν λαὸν μετανοίας καὶ προσευχῆς παραλλήλως δύναται νὰ ἀλλάξῃ τὰς ἐξελίξεις (πρβλ. Β΄ Μακκ., κεφ. 3, 1-40)
Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν ἐπικρατήσῃ ἡ πλάνη τῶν θρησκειολόγων εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν σχολείων, στοιχείωδους καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ἀποθέσωμεν ἅπαντες τὰ ὠμοφόρια καὶ ἐπιτραχήλια ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὡς στερούμενοι θάρρους καὶ πνευματικῆς ἀνδρείας, ἀνάξιοι τῶν καιρῶν καὶ τῶν κρισίμων περιστάσεων, ποὺ διέρχεται ἡ ἀνθρωπότης καὶ ἡ Ἑλλάδα.
Οἱ μάρτυρες καὶ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ Πατριάρχαι καὶ Ὁμολογηταί τῆς Τουρκοκρατίας θὰ εἶναι οἱ κατήγοροί μας εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου.
Εἶναι αἴτημα τῶν καιρῶν νὰ δείξωμεν εἰς τοὺς λαούς, τὴν Ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, οὐχὶ τὴν θρησκειολογίαν τῆς πολυπολιτισμικότητος, ὡς λανθασμένως φρονεῖ ὁ Ἅγιος Ναυπάκτου, Μητρ. Ἱερόθεος (ὅρα εἰσήγησιν), ὡς τὴν μόνην ἐλπίδα ὑπερβάσεως τῆς παρούσης, Ἑλληνικῆς καὶ Παγκοσμίου, πνευματικῆς κρίσεως.
Οἱ Ἀπόστολοι κατεφρόνησαν κινδύνων, ληστῶν, ποταμῶν, ἐθνῶν, θαλασσῶν, ψευδαδέλφων, ὁδοιποριῶν, ὕπνου, λιμοῦ, δίψης, τυράννων καὶ θανάτου (πρβλ. Β΄Κορινθ., κεφ. 11, 23-29), διὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιον.
Ἡμεῖς θὰ ὀλιγωρήσωμεν εἰς τὴν ἐπιμονὴν τῶν πλανεμένων τοῦ Διεθνοῦς κατεστημένου καὶ τῶν ἐνταῦθα ὀργάνων των, πολιτικῶν καὶ θεολόγων, καὶ θὰ ἐπιτρέψωμεν νὰ ἐξαφανισθῇ ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν κοιτῖδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας;
Ἡ Ἑλλὰς εἶναι προέκτασις καὶ ἐπιβίωσις τοῦ Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ.
Οἱ πλανεμένοι εἰς τὰς δαιμονικὰς λατρείας ἀλλόθρησκοι, ἦλθον εἰς τὴν Ἑλλάδα, κατευθυνόμενοι ἀπὸ τὴν δαιμονικὴν νέαν τάξιν πραγμάτων, καὶ ἡμεῖς, ἀντὶ νὰ τοὺς κηρύξωμεν τὸν Χριστόν, θὰ τοὺς ἐπαναπαύσωμεν εἰς τὰς πλάνας, ἀρνούμενοι τὴν ὀρθόδοξον ἀγωγὴν τῆς νεότητος καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ μας; Πῶς θὰ ἀντικρύσωμεν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς μάρτυρας;
Ἡ Ἐκκλησία διὰ τρεῖς αἰῶνας συνεκρούσθη «πνευματικῶς»μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴν αὐτοκρατορικὴν ἐξουσίαν, παρομοίαν εἰς δολιότητα καὶ πλανεμένα φρονήματα, μὲ τὴν σύγχρονον ἐξουσίαν, διαφέρουσαν μόνον ὡς πρὸς τὴν μέθοδον καὶ τὸν τρόπον τοῦ διωγμοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ ἡμεῖς θὰ ἀδιαφορήσωμεν;
Ὑπενθυμίζω ἐμαυτῷ καὶ τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ ὅτι: «ὁ Χριστὸς εἶναι βασιλεὺς τῆς δόξης ἐν τῷ Σταυρῷ». Ὅστις θέλει νὰ ἵσταται εἰς «τῦπον καὶ τόπον Χριστοῦ», νὰ μὴ ζητεῖ τὰς τιμὰς καὶ τὰς ψευδοδόξας τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου, μόνον δημοσίας κοσμικὰς σχέσεις μετὰ τῆς διεφθαρμένης σήμερον παγκοσμίως καὶ ἐν Ἑλλάδι, πνευματικῶς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ νὰ μιμηθῇ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σταυρωθῇ. Ἄλλως θὰ ἰσχύσῃ δι΄ ἡμᾶς ὁ φοβερὸς λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ, οὔτε ζεστός, ὄφελον ψυχρὸς ᾖς ἢ ζεστός, οὕτως, ὅτι χλιαρὸς εί καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. 3, 15-16)
Εὔχεσθε, Ἅγιοι Πατέρες, νὰ καταξιωθῶμεν ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι, νὰ εἴμεθα πάντοτε ὁμολογηταὶ καὶ μάρτυρες τῆς Ἀληθείας, καὶ τότε: «ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. 14, 8)
Περαίνων τὴν παροῦσαν ἐνώδυνον ἐπιστολήν μου διατυπώνω ἐν συνόψει τὰ κάτωθι:
- Εἶναι ἀνάγκη νὰ διαβουλευθῇ ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία, καὶ νὰ ἀποφασίσῃ διὰ τὸ περιεχόμενον τοῦ μαθήματος, ὄχι ἁπλῶς νὰ ἀκούσῃ τὴν εἰσήγησιν -ἐνημέρωσιν τοῦ ἁγ. Ναυπάκτου. Ἡ εἰσήγησις τοῦ ἁγ. Ναυπάκτου, ὑποψιάζομαι, εἶναι χειραγωγημένη ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, διὰ συγκερασμὸν τῶν διϊσταμένων ἀπόψεων ΠΕΘ. – Θρησκειολόγων, ὡς τὰς ἀπετύπωσαν οἱ θρησκειολόγοι εἰς τὴν ἱστοσελίδα των «ΑΜΕΝ». Οἱ ἅγιοι δὲν συνεβίβαζον τὴν Ἀλήθειαν μὲ τὴν πλάνην. Δὲν εἶχον φίλους πλανεμένους, χάριν ψευδοῦς ἑνότητος.
Τοῦτο διαφαίνεται καὶ ἀπό:
- Τὰς ἐνεργείας τοῦ Μακαριωτάτου τὰ τελευταῖα τέσσερα χρόνια, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἀνακῦψαν πρόβλημα (ἀνάθεσις διαβουλεύσεως μὲ τὸ Ὑπουργεῖον εἰς τοὺς τὰ θρησκειολόγων φρονοῦντας ἁγίους Ἀλεξανδρουπόλεως καὶ Μεσσσηνίας, διαδοχικῶς καὶ ἑτεροχρόνως) καὶ ἐν συνεχείᾳ κοινὴ σύσκεψις εἰς τὴν ΔΙΣ Σύνοδον, τῶν θρησκειολόγων καὶ ΠΕΘ, καὶ μετὰ ταῦτα, ἀφοῦ ἠκούσθη εἰς τοὺς Συνοδικοὺς ἡ εἰσήγησις τοῦ ἁγ. Ναυπάκτου, (μὴ θρησκειολογικῶς φρονοῦντος, ἀλλ΄ ἐλλιπῶς καὶ πλημμελῶς ἐξετάσαντος καὶ μονομερῶς θεωρήσαντος τὸ πρόβλημα, λόγῳ μὴ συμμετοχῆς εἰς τὴν Ἐπιτροπὴν καὶ ἄλλων Ἀρχιερέων, ὡς π.χ. τοῦ ἁγ. Θεσσαλονίκης ἤ τοῦ ἁγ. Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μὴ θρησκειολογικὰς ἀλλ΄ ὀρθὰς ἀπόψεις), ἔσχε ὡς ἀποτέλεσμα ἐξαγωγὴν προτάσεως μὴ ὀρθῆς, χειραγωγημένης πιθανώτατα ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον.
Οἱ Εὐρωπαῖοι ἐπαγίδευσαν κατ΄ ἀρχὴν δεξιὰς κυβερνήσεις διὰ νὰ εἰσαγάγουν τὰ μνημόνια εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐχρησιμοποίησαν τὸν κ. Τσίπραν – ἀντιμνημονιακῶς φρονοῦντα καὶ λέγοντα, διὰ νὰ ἐξαπατήσῃ τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν κὰι τέλος ὁ κ. Τσίπρας ἔβαλε τὴν ταφόπετραν τῆς Ἑλλάδος ἐπικυρώσας τὰ μνημόνια, διὰ τρίτου μνημονίου ἐπαχθεστέρου τῶν πρώτων.
Εὔχομαι νὰ μὴ πέσῃ εἰς τὴν ἰδίαν παγῖδα ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία, ἀπατωμένη ἀπὸ τὸν ὕστατον ἑλιγμὸν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ χρησιμοποιήσῃ τὸν ἁγ. Ναυπάκτου, διὰ νὰ περάσῃ ἡ Ἀρχιεπισκοπικὴ σύμπλευσίς του μετὰ τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου, Δ/ντοῦ τοῦ περιοδικοῦ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ».
- Ἡ ἄποψις «σεβασμὸς εἰς τὴν ἑτερότητα», ἡ «σημαία» τῶν θρησκειολόγων θεολόγων καὶ Ἀρχιερέων, σημαίνει κατάργησιν τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…» , διαιώνισιν τῆς λατρείας τῶν δαιμόνων ὑπὸ τῶν ἀλλοθρήσκων, ἄρνησιν τῶν κινδύνων, ποὺ συνεπάγεται τὸ κήρυγμα καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγ. Ἀποστόλων καὶ τῶν μαρτύρων ἀπὸ τοὺς διώκτας αὐτοκράτορας καὶ μή. Ἡ ἱεραποστολὴ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃ εἰς τὴν χώραν μας εἰς τοὺς λαθρομετανάστας καὶ τὴν ἀρνούμεθα.
Ὡσαύτως εἶναι ἔμπνευσις τῶν διεφθαρμένων καὶ πλανεμένων Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν καὶ «Ὁδηγιῶν».
Ὁ διάβολος εἶναι τεχνίτης˙ ἀλλάζει τρόπους διωγμοῦ, καταλλήλους πρὸς τὰ σύγχρονα δεδομένα. Εἶναι ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀγνοεῖ τὰ θεῖα δικαιώματα, ἀγνοεῖ καὶ τὰ πραγματικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ζητεῖ τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου.
- Τὸ μικρόβιον τῆς πλάνης τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν ἀμετανοήτων Φαρισαίων – Ἑβραίων, ἔχει ἐπηρεάσει ὁλόκληρον τὸν Δυτικὸν Πολιτισμόν, εἰς φιλοσοφίαν, πολιτικὴν οἰκονομίαν, παιδείαν καὶ Πανεπιστήμια, ὡς καὶ τὰς δυτικὰς θεολογικὰς Σχολάς.
- Τὴν εἰρήνην εἰς τὸν κόσμον, θὰ φέρῃ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας του, ὡς τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος.
Ἡ προτεραιότης εἰς τὰ πετρέλαια τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς καὶ ὁ πόλεμος δι΄ αὐτὰ (πρβλ. Συρίαν) ἐξάπτουν τὸ μῖσος τῶν τζιχαντιστῶν, περισσότερον ἀπὸ τὰ θρησκευτικά των φρονήματα.
Διατί οἱ ἡμέτεροι ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι δὲν τὰ λέγουν αὐτὰ εἰς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Γῆς, μόνον ἐπιδίδονται εἰς συμπροσευχὰς καὶ Διαλόγους, τύπου Ρώμης καὶ Ἀσίζης; Τὸ πόσον ἔφερον τὴν ἐν Θεῷ ἑνότητα καὶ εἰρήνην οἱ διάλογοι καὶ αἱ συμπροσευχαὶ αὗται, τὸ βλέπομεν σήμερον. Οὐδαμῶς.
Καὶ 6. Οἱ θρησκειολόγοι ὁμιλοῦν διὰ γνῶσιν τῶν θρησκειῶν καὶ σεβασμὸν τῆς ἀπάτης των.
Ὁμοίως ἡ νέα τάξις πραγμάτων, λέει τὰ ἴδια καὶ νομοθετεῖ τὸν ἄνομον βίον, (πορνείας, ἀρσενοκοιτίας) καὶ τὰς πλάνας τῶν δαιμόνων.
Εἴδατε πουθενὰ οἱ θρησκειολόγοι νὰ τὰ καταδικάζουν, ἅγιε Ναυπάκτου καὶ Μακαριώτατε, εἰς τὰ πιλοτικὰ προγράμματά των; Οὐδαμοῦ.
Προσέτι γνωρίζω ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν θεολόγων, ποὺ διδάσκουν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν, συζοῦν μὲ τὰς φιλενάδας των, ἀστεφάνωτοι, χωρὶς γάμον, ἀποκτοῦν παιδιὰ καὶ διδάσκουν εἰς τὰ σχολεῖα τῆς περιοχῆς των Θεολογίαν. Τί Θεολογία εἶναι αὐτή; Ἀπησχόλησε ποτὲ τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὴν Ἱ. Σύνοδον; Τί πρότυπον καὶ παράδειγμα δίδουν εἰς τὰ παιδιά; «Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται; Ἐὰν τὸ φῶς γένηται σκότος, τὸ σκότος πόσον;» Εἶναι μόνον γνῶσις ἡ Θεολογία ἢ εἶναι καὶ πρᾶξις καὶ τρόπος ζωῆς;
Ποῦ εἶσαι ἅγιε Γρηγόριε Θεολόγε, διὰ νὰ κλαύσῃς αὐτοὺς ποὺ κακῶς οἰκειοποιοῦνται τὸν τίτλον «Θεολόγος»; «Οὐ παντός, ὦ οὗτοι, τὸ περὶ Θεοῦ φιλοσοφεῖν, οὐ παντός…οὐ πάντων μέν, ὅτι τῶν ἐξῃτασμένων καὶ διαβεβηκότων ἐν θεωρίᾳ, καὶ πρὸ τούτων καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα κεκαθαρμένων ἢ καθαιρομένων… Μὴ καθαρῷ γὰρ ἅπτεσθαι καθαροῦ τυχὸν οὐδὲ ἀσφαλές, ὥσπερ οὐδὲ ὄψις σαθρὰ ἡλιακῆς ἀκτῖνος…οἶον γράμμασιν πονηροῖς ἀναμειγνύντων κάλλει γραμμάτων ἢ βορβόρῳ μύρων εὐωδίαν. Δεῖ γὰρ τῷ ὄντι σχολάσαι καὶ γνῶναι Θεόν.» (ΒΕΠΕΣ τομ. 59, σ. 214)
Καὶ τὰ δαιμόνια γνωρίζουν, ἀλλὰ δὲν πράττουν. Οἱ Θρησκειολόγοι ἐνδιαφέρονται διὰ τὴν γνῶσιν μόνον, ὄχι διὰ τὴν πρᾶξιν.
Ὁ Κύριος ὅμως λέγει: «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Καὶ ὁ Ἀπόστολος: «ἡ πίστις ἄνευ ἔργων, νεκρά ἐστιν».
Λυποῦμαι ποὺ ἐγενόμην δυσάρεστος, ἀλλ΄ «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί».
Ἐὰν λοιπόν, ἅγιοι Πατέρες, ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχησις τῆς Ἀληθείας, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα καὶ τὸν τρόπον ζωῆς, ἂς λείψῃ ἀπὸ τὰ Σχολεῖα. Εἴμεθα τότε γιὰ κλάμματα.
Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενος τὰς Ὑμετέρας εὐχὰς καὶ εὐλογίας, διατελῶ βαθυσεβάστως, ἀσπαζόμενος τὴν Ὑμετέραν τιμίαν Δεξιάν.
Ἱερομόναχος Δαμασκηνός
ἐν τῷ ἡσυχαστηρίῳ τοῦ Φιλαδέλφου.
Λόγῳ τοῦ πανορθοδόξου ἐνδιαφέροντος τοῦ θέματος
κοινοποιεῖται:
- Τῇ Αύτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι
τῷ πανσεβάστῳ ἡμῶν Πατρὶ καὶ Δεσπότῃ
εἰς Κωνσταντινούπολιν
- Τῷ Μακαριωτάτῳ Πάπᾳ
κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΩι
εἰς Ἀλεξάνδρειαν
- Τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ
κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΩι
εἰς Ἱεροσόλυμα
- Τῷ Μακαριωτάτῳ
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΩι
εἰς Λευκωσίαν
ΚΥΠΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας