Οἱ συνέπειες τῆς ἐγκαταστασής του. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Τώρα ὁ Γρηγόριος ἐμφανιζότανε παντοῦ, σ’ ὅλους τούς μεγάλους ναούς, καί φερότανε ὡς ἐπίσκοπος τῆς Κωνσταντινούπολης, μέ ὅλα του τά καθήκοντα καί τά δικαιώματα. Οἱ χρυσοποίκιλτες αἴθουσες τοῦ παλατιοῦ ἦσαν γι’ αὐτόν ὅπως πρίν, ἀνοιχτές. Ὁ αὐτοκράτορας καί τόν τιμοῦσε καί τόν ἐμπιστευότανε. Τώρα, λοιπόν, οἱ πολλοί χριστιανοί, ὁμάδες -ὁμάδες, κατά χιλιάδες, ἐπιστρέφανε στήν Ἐκκλησία. Ὅπου ἐμφανιζότανε νά κηρύξει καί νά διδάξει τριαδολογία, οἱ πρώην ἀρειανοί τόν χειροκροτούσανε καί δήλωναν ὅτι εἶναι κι αὐτοί μαζί του. Λές καί νωρίτερα δέν κήρυττε, λές καί δέν εἴχανε ἀκούσει γι’ αὐτόν καί τή διδασκαλία του.... Μέχρι τότε ξέρανε νά τόν πετροβολοῦν μόνο καί νά τόν γιουχαΐζουν. Μόλις ὅμως λουφάξανε οἱ σκληροπυρηνικοί ἀρχηγοί

τους καί μόλις εἴδανε ὅτι ὁ βασιλιάς πήγαινε ὁριστικά μέ τούς Ὀρθοδόξους, τότε ὅλοι τάχα βλέπανε τήν ἀλήθεια καθαρά.... Δέ θέλανε νά πᾶνε ἀντίθετα στό ρεῦμα, κόντρα στόν αὐτοκράτορα. Ἐπιμένανε μόνο οἱ πορωμένοι κι αὐτοί πού ἔχαναν ἐξουσία καί συμφέροντα.

Ἕνας λατίνος τῆς ἐποχῆς, συγγραφέας καί μεταφραστής Λόγων τοῦ Γρηγορίου στή λατινική, λέει ὅτι κάθε μέρα ὁ Γρηγόριος ἔφερνε στήν ὀρθή πίστη καί στήν Ἐκκλησία ἄπειρα πλήθη, πρώην ἀρειανούς. Ἔστω καί μέ τόν τρόπο αὐτό, οἱ ναοί γεμίζανε καί οἱ χριστιανοί διδάσκονταν τήν ὀρθή πίστη. Ἀποκοτούσανε τελικά –καί αὐτό ἔχει τή μεγάλη σημασία γιά τή σωτηρία- πραγματική σχέση μέ τό Θεό. Γιατί ὅποιος δέν πιστεύει ὀρθά, δέν ἔχει καί πραγματική σχέση μέ τό Θεό.

Τά κατάφεραν ὅμως οἱ ἄσπονδοι ἔχθροί του, μά καί μερικοί ἐπιπόλαιοι ὀρθόδοξοι. Στήν ὥρα τῆς νίκης ,σκόρπιζαν ἐναντίον του ἄθλιες κατηγορίες. Οἱ κάθε λογῆς αἱρετικοί τόν κατηγοροῦσαν ὡς φίλαρχο, ἐκδικητικό καί φιλόδοξο.

-Ἔβαλε τό βασιλιά –λέγανε- νά μᾶς διώξει ἀπό τούς ναούς, γιά νά κρατήσει χωρίς ἀντίσταση τό θρόνο.. ναί, αὐτός ὁ κακότροπος ἐπαρχιώτης, τό ἀνθρωπάκι αὐτό... νά κάνει ὅ,τι θέλει σάν ἀριχεπίσκοπος.... καί ποῦ; στήν πρωτεύουσα!

Τέτοια διαδίδανε στούς χριστιανούς ὅλους καί στούς ἄρχοντες. Μερικά φτάνανε καί στ’ αὐτιά τοῦ κακοντυμένου ἐπαρχιώτη! Καί δέν ἄντεχε τήν πίκρα. Γιατί ἐκτός ἀπό μεγάλος ἀσκητής καί θεολογός, ἤτανε καί γνήσιος ποιητής, δηλαδή πολύ εὐαίσθητος. Κλεινότανε στόν ἑαυτό του, καλοῦσε κεῖ τό Θεό καί τοῦ ’λεγε τόν πόνο του:

-Δέν ἀντέχω ἄλλω πιά! Οἱ ἀρρώστιες μέ γονάτισαν. Τό σῶμα μου ἄθλιο. Καί τώρα πού ξημέρωσε γιά τήν ἀλήθεια, τώρα πού ἡ ὀρθή πίστη περπατάει στήν Πόλη ἐλεύθερα, μέ πολεμᾶνε γιά φίλαρχο. Ποιόν; Ἐμέναν τόν ξένο, πού κεῖνο μόνο πού ἀγάπησα μέ ὅλη τήν καρδία εἶναι ἡ ἡσυχία, ἡ ἄσκηση στήν ἡσυχία. Κάμε τους, Χριστέ μου, νά καταλάβουνε ὅτι δέ μ’ ἐνδιαφέρουνε οἱ θρόνοι. Ἄν τούς ἤθελα θά ’χα ἐνθρονιστεῖ ἐκείνη τήν ἡμέρα στούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Ἐκεῖ ἀγωνίστηκα νά τούς πείσω, γιά νά μήν ἔνθρονιστῶ· καί τώρα νά μοῦ λένε ὅτι αὐτά πού κάνω εἶναι γιά νά κρατήσω τό θρόνο!

Λιώνω, Χριστέ μου, στήν ἀπογοήτευση, λύνονται τά μέλη τοῦ σώματός μου... σφίξε τά γόνατά μου, σέ ἱκετεύω, δέν ἀντέχω ἄλλο! Σ’ ἐμπιστεύτηκα πολύ, Χριστέ μου , καί εἶπα ναί γιά ὅλα τοῦτα. Νόμισα ὅτι μέ τή βοήθειά σου θά τά καταφέρω. Δέ βοήθησες ὅσο περίμενα, δέν τά κατάφερα καί γώ. Θά ’πρεπε νά ’χω φύγει ἀπό τήν Πόλη. Εἶμαι λίγος. Ἴσως νά ’τανε κι ἐγωισμός μου, νά περιμένω σάν σίγουρη τή πολλή σου βοήθεια. Δέν τά κατάφερα, λύγισα. Ὅμως βοήθα μέ νά σηκωθῶ, νά σταθῶ ὄρθιος, αὔριο πρέπει νά ’μαι ἕτοιμος, ἄλλα μέ περιμένουν....

Εἶχε καί τούς ἐπιπόλαιους ὀρθοδόξους. Κι αὐτούς μέ τό κοσμικό φρόνημα. Γυρίζανε καί λέγανε τοῦ κόσμου τίς ἀνοησίες. Ὅτι ὁ ἐπίσκοπός τους δέν ἔχει ἐπισημότητα. Ὅτι, ἐνῶ τό παλάτι εἶχε τίς πόρτες ὀθράνοιχτες, γιά τό Γρηγόριο, αὐτός δέν πήγαινε ἤ πήγαινε σπάνια. Ὅτι ἔπρεπε νά πηγαίνει συχνά, νά κανονίζει ὅλα τά θέματα τῶν ὀρθοδόξων πολιτῶν καί νά τιμωρεῖ τούς αἱρετικούς. Ὅτι δέν ντυνότανε ἀκριβά καί ἀνάλογα μέ τό ἀξίωμά του. Ὅτι ἀρνήθηκε νά ἐνθρονιστεῖ.

Τί νά πεῖ καί τί νά σκεφτεῖ γιά τούς ἀφελεῖς αὐτούς, ἀφοῦ δέν εἴχανε κανένα βάθος. Ἄλλωστε, μήπως μόνο αὐτοί σκέφτονταν ἔτσι; Ἐτοῦτοι ἁπλῶς ξεστόμιζανε τή σκέψη τους, οἱ πολλοί συγκρατιόντουσαν. Δηλαδή ὅπως πάντα, ἔτσι καί τώρα: τή μεγαλωσύνη τοῦ μεγάλου οἱ πολλοί τήν ἀνέχονται, οἱ λίγοι τή δέχονται κι ἐλάχιστοι τήν καταλαβαίνουν.

 

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

(σελ.236-238)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

 

εδώ το προηγούμενο