Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Π

ροσευχόταν πάλι μιά μέρα, ὅταν ὁ νοῦς του πῆγε στό θάνατό του καί στήν ἀναχώρησή του γιά τήν ἄλλη ζωή. Κι ἐνῶ συλλογιζόταν ἐκείνη τή μεγάλη καί φοβερή ὥρα, ἔπεσε σέ ἔκσταση.

Βλέπει τότε μιά μεγάλη θάλασσα, ὅπου κολυμποῦσαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι. Ὅλοι ἔδειχναν πώς ἀγωνίζονταν νά φτάσουν σέ κάποια ἀκτή, πού βρισκόταν ἀπέναντι, ἀρκετά μακριά. Μερικοί ὅμως, καθώς κολυμποῦσαν, σήκωναν στούς ὤμους τους τεράστια φορτία –πέτρες, λάσπη, ξύλα, στάχτη, μπακίρι, χρυσάφι..., ὅλα τά ὑλικά τοῦ κόσμου. Οἱ πιό πολλοί ἀπ’ αὐτούς- ἀλίμονο! –πνίγονταν κάτω ἀπ’ τό βάρος τοῦ φορτίου

τους. Ἄλλοι πάλι σήκωναν μικρά φορτία, κολυμπώντας ὅμως μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Κι ἐνῶ οἱ ταλαίπωροι βούλιαζαν, πρόσθεταν συνέχεια βάρος στό φορτίο τους, ὥσπου πνίγονταν κι αὐτοί!

Ἡ θάλασσα ἦταν φουρτουνιασμένη. Κι ὁλόγυρά της βασίλευε σκοτάδι πηχτό. Παγωτά καί φόβος παντοῦ.

Ἀρκετοί κολυμβητές δέν εἶχαν φορτία. Ὁρισμένοι προχωροῦσαν σταθερά πρός τήν ἀκτή, περνώντας ἄνετα μέσ’ ἀπό τά κύματα. Ἄλλοι ὅμως, ἐκεῖ πού κολυμποῦσαν, ἔκαναν ξαφνικά ἕνα μακροβούτι, καί χάνονταν γιά πάντα μέσα στή θανάσιμη ἀγκαλιά τοῦ βυθοῦ.

Μερικοί περπατοῦσαν πάνω στό νερό σάν σέ στέρεο ἔδαφος. Μά τό πιό θαυμαστό ἦταν, ὅτι κάποιοι εἶχαν φωτεινά φτερά. Μ’ αὐτά πετοῦσαν πα΄νω ἀπό τή θάλασσα κι ἔφταναν γοργά στήν ἀκτή.

Ἀπ’ αὐτούς πού κολυμποῦσαν, οἱ περισσότεροι σταματοῦσαν πότε- πότε, γιατί, καθώς φαίνεται, κουράζονταν. Πολλοί, ἐνῶ κινδύνευαν νά πνιγοῦν ἀπό τό βάρος τοῦ φορτίου τους, μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Ἀντίθετα, κάποιοι βαρυφορτωμένοι, θέλοντας νά σωθοῦν, τά πετοῦσαν λίγα-λίγα ἀπό πάνω τους, καί ξαλαφρωμένοι κολυμποῦσαν γρήγορα πρός τήν ἀκτή. Ὅσα ὅμως πετοῦσαν ἐκεῖνοι, τά μάζευαν ἄλλοι, πού ἔρχονταν ἀπό πίσω.

Θλιβερό θέαμα..... Ἕνας ἔσπρωχνε τόν μπροστινό του. Ἄλλος ἔπνιγε τό διπλανό του. Καί οἱ περισσότεροι, ἐνῶ εἶχαν τή δυνατότητα νά μποῦν σέ πλοῖα, προτιμοῦσαν νά θαλασσοπνίγονται σφιχταγκαλιασμένοι μέ τά φορτία τους...

Μέ βαρειά τήν καρδιά παρακολουθοῦσε ὁ ἄγιος τό ὅραμα.

-Τί θέλουν νά ποῦν ἄραγε ὅλα τοῦτα; μουρμούρισε.

Καί ἄκουσε φωνή, πού τοῦ ἐξήγησε:

-Θάλασσα εἶναι ὁ κόσμος. Καί κολυμβητές οἱ ἄνθρωποι, Τό πέρασμα ἀπό τήν μιάν ἀκτή στήν ἄλλη σημαίνει τήν παρούσα ζωή. Καί οἱ διάφοροι τρόποι τοῦ περάσματος φανερώνουν τό πόσο εἶναι κάθε ἄνθρωπος δεμένος μέ τήν ὕλη καί μές τίς βιοτικές μέριμνες. Ὅποιος λοιπόν θέλει νά φτάσει μέ ἀσφάλεια στήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄς ξέρει πώς πρέπει νά πετάξει ἀπό πάνω του κάθε μάταιο φορτίο καί ν’ ἀναγεννηθεῖ πνευματικά. Ἀλλιῶς, ἄν προσπαθήσει νά περάσει τή θάλασσα τῆς ζωῆς αὐτῆς φορτωμένος μέ τήν ὕλη καί τή ματαιότητα, ἀργά ἤ γρήγορα θά βρεθεῖ στό βυθό τοῦ ἅδη...

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

    (σελ.273-275)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

δειτε το προηγούμενο εδώ