Ὑπερκόπωση τόν ἀναγκάζει ν’ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Πόλη. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Οἱ δυνάμεις του τόν ἐγκαταλείπανε. Πολύ περισσότερο πού δέν ἐλάττωνε τήν ἄσκηση καί τήν νηστεία. Οἱ γιατροί τόν ἀναγκάσανε νά φύγει ἀπό τήν Πόλη, ν’ ἀφήσει γιά λίγο τό ποιμαντικό ἔργο. Τίς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Σεπτέμβρη. Δέκα μέρες ἤ δεκαπέντε. Ἔμεινε φιλοξενούμενος ἔξω ἀπό τήν Πόλη, σέ σπίτι τῆς μεγάλης του ξαδέλφης Θεοδοσίας. Ἤτανε αὐτή πού τόν φιλοξενοῦσε καί στήν πόλη.

Τήν ἠρεμία καί τήν ξεκούραση τήν χρειαζότανε πολύ. Καί τήν βρῆκε.  Κανείς δέν τόν ἐνοχλοῦσε τίς ἡμέρες αὐτές. Ἔνιωθε πραγματική μακαριότητα στήν ἡσυχία του.

Οἱ καλές ἡμέρες ὅμως περνοῦν γρήγορα. Ὁ Σεπτέμβρης τελείωνε. Ὁ καιρός, ἤρεμος, γλυκός. Οὔτε κρύο, οὔτε ζέστη. Καί

μπῆκε ὁ Ὀκτώβρης. Ὁ Γρηγόριος, ἀποκομμένος ἀπό τόν κόσμο, εἶχε αὐτολησμονηθεῖ. Τήν προσευχή του μόνο καί τίς μετάνοιες. Οὔτε κἄν διάβαζε. Δέν ἤξερε οὔτε πόσες ἔχει ὁ μήνας.

Στί δύο τοῦ Ὀκτώβρη, τό πρωί, ἀξημέρωτα, μόλις τελείωνε τήν προσευχή, ἕνα τυχαῖο γεγονός τοῦ θύμησε τή μεγάλη γιορτή τῆς ἡμέρας. Ξημέρωνε τοῦ ἱερομάρτυρα Κυπριανοῦ. Μόλις τό συνειδητοποίησε ντράπηκε.

-Τέτοια μέρα –σκέφτηκε-νά μήν εἶμαι στήν Ἀναστασία! Θά μαζευτεῖ ὁ κόσμος....ποιός θά μιλήσει γιά τόν Κυρπιανό, τό μεγάλο ποιμένα τῆς Καρχηδόνας; Τί λέω; ποιμένας ὅλης τῆς Ἀφρικῆς  ἦταν καί ὅλης τῆς Δύσης. Μέχρι σ’ ἐμᾶς ἐδῶ ἔφτανε ἡ φροντίδα του. Τόσο μεγάλος.... Ἔγινε κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ὁλόκληρης στόν προηγούμενο αἰώνα. Ὅλοι αὐτόν ἀκούγανε κι αὐτόν προσέχανε τότε στά χρόνια πού δροῦσε.

Μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου ζήτησε νά γυρίσει τήν Πόλη. Μ’ ἕνα μουλάρι πού τό βίαζε νά περπατήσει γρήγορα. Ἔφτασε στά τείχη, πού ἔχτισε ὁ Μέγας Κωνσταντίνος. Μπῆκε στή Μεγάλη μέση, στό μεγάλο δρόμο πού ἔφτανε στήν ἀγορά τοῦ Κωνσταντίνου. Πρίν φθάσει ἐκεῖ, ἔκανε μικρή παράκαμψη καί μπῆκε στόν περίβολο τοῦ ἀρχοντικοῦ τοῦ Ἀβλαβίου. Γρήγορα ξεπέζεψε, ἔδωσε τό ζῶο καί τράβηξε γιά τό ναό, τήν Ἀναστασία.

Δέν εἴχανε τελειώσει. Λειτουργοῦσε κάποιος ἱερέας. Τουλάχιστον προλάβαινε νά κηρύξει. Δέν εἶχε ὅμως ἑτοιμαστεῖ. Δέν εἶχε διαβάσει γιά τόν Κυπριανό. Μόνο εἶχε ἀκούσει. Ἀλλά εἶχε ἀκούσει καί γιά τόν ἅγιο Κυπριανό στή Συρία, τό μάγο πού ἔγινε χριστιανός καί μαρτύρησε.

Στή βιασύνη του ὁ Γρηγόριος καί ἀπό ἄγνοια μπέρδεψε τά γεγονότα τῶν δύο Κυπριανῶν. Τά λίγα πού ἤξερε γιά τό μάγο τῆς Συρίας τ’ ἀπέδωσε στό μεγάλο Πατέρα καί δάσκαλο τῆς Καρχηδόνας. Μά καί γι’ αὐτόν ἤξερε μόνο ὅτι μαρτύρησε, ὅτι ἔγραψε πολλά κι ἔγινε στήν Ἐκκλησία Διδάσκαλος οἰκουμενικός καί πολυσέβαστος.

Περισσότερο ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ Γρηγόριος μίλησε γιά τό μαρτύριο. Κάθε χριστιανός πρέπει νά ἀγωνίζεται γιά τίς ἀρετές, ἔχοντας πρότυπο τήν ἀγωνιστικότητα τῶν μαρτύρων.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ἐξομολογήθηκε στό ἐκκλησίασμα κάτι ἀπό τά πλούσια βιώματά του. Τούς εἶπε πόση μακαριότητα ἔνιωσε στήν ἡσυχία πού βρέθηκε. Ἀλλά καί πόσο τούς νοστάλγησε ὅλους.

-Ἡ ἀπουσία λίγων ἡμερῶν, ἔγινε ἀφορμή, τούς εἶπε, νά καταλάβω πόσο σᾶς ἀγαπῶ. Κι αὐτό μέ συγκινεῖ ἀκόμα περισσότερο, γιατί ξέρω πώς καί σεῖς μέ ἀγαπᾶτε.

Ζήτησε βέβαια συγγνώμη ἀπό τόν ἅγιο Κυρπιανό, πού δέν ἤτανε ἀποβραδύς στή γιορτή του, ἀπό τόν ἑσπερινό. Κάλεσε ὅλους νά τιμήσουνε μαζί τόν ἅγιο καί ὅλοι παραξενευτήκανε ὅταν τούς ἐξηγοῦσε:

-Ὅταν φέρνω στή μνήμη μου καί θαυμάζω τό ἔργο καί τό μαρτύριο τοῦ Κυπριανοῦ, πλημμυρίζω ἀπό ἄρρητη εὐχαρίστηση. Μέ πιάνει ἐνθουσιασμός γιά τόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς... Εἶναι στιγμές πού –δέν ξέρω πῶς- νιώθω κι ἐγώ σάν τόν Κυπριανό. Μοῦ φαίνεται ὅτι παίρνω κι ἐγώ μέρος στούς ἀγῶνες του.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

(σελ.181-183)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

θα βρείτε τα προηγούμενα εδώ