Ἡ βίωση τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρας

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

«Ἐπειδή λοιπόν, ἔπρεπε ὁ καλός ποιμένας  νά δώσει τήν ψυχή του γιά χάρη τῶν προβάτων του, ὥστε μέ τόν ἴδιο τόν θάνατό του νά καταλύσει τόν θάνατο, τότε γίνεται καί γίνεται καί τά δύο. Ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας μας γιά τήν ἀνθρώπινη φύση, καί ἱερέας καί ἀμνός, μέ τό νά ἐνεργήσει τό θάνατο μέσα σ’  ἐκεῖνο πού μπορεῖ νά δεχθεῖ τήν κοινωνία τοῦ πάθους.

Ἐπειδή ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά χωρισμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, αὐτό πού ἑνώθηκε καί μέ τά δύο, τήν ψυχή δηλαδή καί τό σῶμα, δέν χωρίζεται ἀπό κανένα. Ἀλλά ἐπιμερίζοντας τόν ἑαυτό του καί στό σῶμα καί στήν ψυχή, μέ τήν ψυχή ἀνοίγει στό ληστή τόν παράδεισο καί μέ τό σῶμα σταματᾶ τή διαδικασία τῆς φθορᾶς. Κι’ αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ κατάλυση τοῦ θανάτου, τό νά ἀδρανοποιηθεῖ ἡ φθορά ἐξαφανισμένη μέσα στή ζωοποιό φύση. Γιατί αὐτό πού πραγματοποιεῖται σ’ αὐτά ἀποβαίνει κοινή εὐεργεσία καί δωρεά τῆς φύσης μας.

Καί ἔτσι συνενώνει μέ τήν ἀνάσταση ὅλα τά διαχωρισμένα αὐτός πού βρίσκεται καί στά δύο, πού παρέδωσε μέ τήν ἐξουσία πού ἔχει, τό σῶμα του στήν καρδιά τῆς γῆς, ὅπως ἔχει γραφεῖ (Ματθ. 12, 40), καί ἔδωσε τήν ψυχή του ἀπό μόνος του, ὅπως λέει στόν Πατέρα του, «στά χέρια σου παραδίνω τό πνεῦμα μου» (Λουκ. 23, 43), καί στό ληστή «ἀπό σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν παράδεισο» (Λουκ. 23, 43). Γιατί δέν πρέπει νά πιστεύουμε πώς εἶναι κάπου ἀλλοῦ ἡ θεία ἐκείνη βιοτή, πού λέγεται παράδεισος, παρά μόνο μέσα στήν εὐρύχωρη παλάμη Τοῦ Πατέρα».

Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

« Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἀναμορφουμένης  κτίσεως».

Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας

«Ἡ Ἀνάστασις, φύσεώς ἐστιν ἐπανόρθωσις».

Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ

«Οἱ πιστεύοντες εἰς τόν Χριστόν διά πίστεως ἐλευθέρας πάσης ἀμφιβολίας ὡς Θεόν δημιουργόν καί Θεόν σωτήρα ἡμῶν, ἐν παραφορᾷ μετανοίας, λαμβάνουν πείραν καί τοῦ Ἄδου καί τῆς Ἀναστάσεως, πρίν ἤ γευθοῦν τοῦ σωματικοῦ θανάτου».

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός

«Ἀλλά θά ρωτήσει κάποιος: Πῶς ἀνασταίνονται οἱ νεκροί; Ὤ , τί ἀπιστία! Ὤ, τί ἀνοησία!  Αὐτός πού μετέτρεψε μέ μόνη τήν θέλησή του τό χῶμα σέ σῶμα, δέν θα ἀναστήσει πολύ εὐκολότερα, μόνο μέ τή θέλησή Του, αὐτό πού δημιουργήθηκε καί ἔπαθε ἀποσύνθεση; Λοιπόν νά θεωρήσεις ὅτι τά σπέρματα θάβονται μέσα στά αὐλάκια τοῦ χωραφιοῦ, ὡς μέσα στούς τάφους. Ποιός εἶναι αὐτός πού ἔβαλε μέσα σ’ αὐτά ρίζες, καλάμια καί φύλλα καί στάχυα; Δέν εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος; Δέν τά ἔβαλε ἡ προσταγή αὐτοῦ πού τά κατασκεύασε ὅλα; Πίστευε, λοιπόν, ὅτι ἔτσι θά γίνει καί ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν μέ τή θεία θέληση καί τό θεῖο νεῦμα διότι ἡ δύναμη συνεργεῖ μέ τή βούληση».

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

«Τί εἶναι αὐτό, ἀδελφοί ἀγαπητικοί καί φιλεόρτοι καί φιλόχριστοι;  Τί εἶναι αὐτή ἡ μεγάλη λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτή ἡ τόση φωταγωγία καί χαρά; Τί εἶναι  αὐτό πού ἔκανε τήν Ἐκκλησία νά στράφτει τόσο πολύ; Τί εἶναι αὐτό πού λάμπρυνε τήν Οἰκουμένη; Τί εἶναι αὐτό πού ἔκανε νά δημιουργηθεῖ τόσο μεγάλη χαρά καί εὐχαρίστηση;

Χθές ἤμασταν σέ λύπη καί σήμερα σέ χαρά. Χθές σέ κατήφεια καί σήμερα σέ εὐθυμία. Χθές σέ θρήνους καί σήμερα σέ ἀλαλαγμούς.

Ρωτᾶς ποιά εἶναι ἡ αἰτία αὐτῶν καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού προκάλεσε αὐτή τήν τόσο μεγάλη χαρά καί λαμπρότητα; Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί ὅλος ὁ κόσμος γέμισε ἀπό ἀγαλλίαση. Κατάργησε μέ τό ζωοποιό του θάνατο τό θάνατο καί ὅλοι ὅσοι βρίσκονταν στόν Ἄδη ἐλευθερώθηκαν ἀπ’ τά δεσμά του. Ἄνοιξε τόν Παράδεισο καί τόν ἔκανε προσιτό σέ ὅλους.

Πόσο, ἀλήθεια, μεγάλο βάθος, πού δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ!  Πόσο μεγάλο ὕψος, πού δέν μπορεῖ νά μετρηθεῖ!  Πόσο φρικτό μυστήριο, πού ὑπερβαίνει τή δύναμη τοῦ νοῦ!

Ὑμνοῦν οἱ ἄγγελοι, ἐπειδή εὐφραίνονται γιά τή σωτηρία μας. Χαίρονται οἱ προφῆτες βλέποντας νά ἐκπληρώνονται οἱ προφητεῖες τους. Ὅλη ἡ κτίση ἑορτάζει μαζί μας γιατί ξημέρωσε γι’ αὐτήν ἡμέρα σωτήρια, ἔλαμψε πάλι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης».

(Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία, τόμος 18^ος)

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

«Εἶναι ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως σήμερα καί τό ξεκίνημα εἶναι εὐνοϊκό. Ἄς καμαρώνουμε γιά τό πανηγύρι καί ἄς ἀγκαλιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἄς προσφωνήσουμε «ἀδερφοί», ἀκόμη κι’ ἐκείνους πού μᾶς μισοῦν καί, πολύ περισσότερο, ἐκείνους πού ἀπό ἀγάπη ἔχουν κάμει ἤ ἔχουν πάθει κάτι. Ἄς δώσουμε συγχώρεση γιά ὅλα πρός χάρη τῆς Ἀναστάσεως. Ἄς δώσουμε συγχώρεση ὁ ἕνας στόν ἄλλο...

Χθές σταυρωνόμουν μαζί μέ τόν Χριστό, σήμερα δοξάζομαι μαζί Του. Χτές γινόμουν νεκρός μαζί Του, σήμερα γίνομαι ζωντανός μαζί Του. Χτές θαβόμουν μαζί Του, σήμερα ἀνασταίνομαι μαζί Του...

Ἄς γίνουμε ὅπως ὁ Χριστός, γιατί καί ὁ Χριστός ἔγινε ὅπως ἐμεῖς. Ἄς γίνουμε θεοί γι’ Αὐτόν, ἐπειδή κι’ Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη μας.

Δέχτηκε τό χειρότερο, γιά νά δώσει τό καλύτερο. Ἔγινε φτωχός, γιά νά  γίνουμε ἐμεῖς πλούσιοι μέ τή δική του φτώχεια. Ἔλαβε μορφή δούλου, γιά νά πάρουμε ἐμεῖς ἀπό Αὐτόν τήν ἐλευθερία. Κατέβηκε στή γῆ, γιά νά ὑψωθοῦμε στόν οὐρανό. Δοκιμάστηκε ἀπό πειρασμούς, γιά νά νικήσουμε.  Ἀτιμάστηκε γιά νά μᾶς δοξάσει. Πέθανε γιά νά μᾶς σώσει, ἀνέβηκε στούς οὐρανούς γιά νά τραβήξει κοντά Του ἐμᾶς πού βρισκόμαστε ριγμένοι κάτω μέ τήν πτώση στήν ἁμαρτία».

Ἀπόσπασμα ἀπό τόν 1^ο λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στό ἅγιο Πάσχα.

Ἅγιος Σημεών ὁ Νέος Θεολόγος

«Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πολύ λίγοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού τή βλέπουν καθαρά καί αὐτοί πού δέν τήν εἶδαν, δέν μποροῦν νά προσκυνήσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Ἅγιο καί Κύριο...

Καί τό ἱερότατο λόγιο πού καθημερινά ἔχουμε στό στόμα, δέ λέει «Ἀνάστασιν Χριστοῦ πιστεύοντες» ἀλλά τί; «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι προσκυνήσωμεν ἅγιον Κύριον Ιησοῦν τόν μόνον ἀναμάρτητον».

Πῶς λοιπόν μᾶς προτρέπει τώρα τό Ἅγιο Πνεῦμα νά λέμε ὅτι εἴδαμε αὐτήν πού δέν εἴδαμε, ἀφοῦ μάλιστα μιά φορά ἀναστήθηκε ὁ Χριστός πρίν χίλια χρόνια κι’ οὔτε τόν εἶδε κανείς νά ἀνασταίνεται; Ἄραγε μήπως ἡ Ἁγία Γραφή θέλει νά λέμε ψέματα;

Ὄχι βέβαια ἀλλά αὐτό πού μᾶς προτρέπει νά ὀμολογοῦμε εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐπειδή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συντελεῖται μέσα στόν κάθε πιστό κι’ ὄχι μιά φορά, ἀλλά κάθε ὥρα θά λέγαμε, ἀφοῦ αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστός ἀνασταίνεται μέσα μας καί λαμπροφορεῖ καί ἀπαστράπτει τίς ἀστραπές τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς θεότητος.

Γιατί ἡ φωτοφόρος παρουσία τοῦ Πνεύματος μᾶς ὑποδεικνύει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἤ μᾶλλον μᾶς ἀξιώνει νά δοῦμε αὐτόν τόν ἴδιο τόν Ἀναστάντα. Γι’ αὐτό καί λέμε: «Θεός εἶναι ὁ Κύριός μας καί φανερώθηκε σέ μᾶς» (Ψαλμ. 117, 27).

Σ’ ὅσους λοιπόν ἀποκαλυφθεῖ ὁ ἀναστημένος Χριστός, πάντως πνευματικά ἐμφανίζεται στά πνευματικά τους μάτια. Γιατί, ὅταν ἔρχεται σέ μᾶς διά τοῦ Ἀγίου Πνεύματος, μᾶς ἀνασταίνει ἐκ νεκρῶν, μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς δίνει τή χάρη νά  Τόν βλέπουμε μέσα μας ὁλοζώντανο, Αὐτόν τόν ἀθάνατο καί ἀνώλεθρο καί νά γνωρίζουμε πλήρως, ὅτι Αὐτός μᾶς συνανασταίνει καί μᾶς συνδοξάζει, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ Ἁγία Γραφή».

Κατηχητικός λόγος ιγ΄

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

«Δημιουργηθήκαμε, γιά  νά εὐεργετηθοῦμε. Εὐεργετηθήκαμε, ἐπειδή δημιουργηθήκαμε. Μᾶς δόθηκε ὁ Παράδεισος, γιά νά εὐτυχήσουμε. Λάβαμε ἐντολή, γιά νά εὐδοκιμήσουμε μέ τή διαφύλαξή της, ὄχι γιατί ὁ Θεός ἀγνοοῦσε αὐτό πού θά γινόταν, ἀλλά γιατί νομοθετοῦσε τό αὐτεξούσιο.

Ἀπατηθήκαμε, γιατί μᾶς φθόνησαν. Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε τήν ἐντολή. Εἴμαστε ἀναγκασμένοι σέ νηστεία, γιατί δέ νηστεύσαμε, καθώς ἐξουσιασθήκαμε ἀπ’ τό δένδρο τῆς γνώσης.

Γιατί ἦταν παλιά ἡ ἐντολή καί σύγχρονη μέ  μᾶς, σάν κάποια διαπαιδαγώγηση τῆς ψυχῆς καί σωφρονισμό ἀπ’ τίς ἀπολαύσεις. Τή λάβαμε εὔλογα, γιά νά ἀπολαύσουμε μέ τήν τήρησή της αὐτό πού χάσαμε μέ τή μή διαφύλαξή της.

Χρειασθήκαμε Θεό πού σαρκώθηκε καί πέθανε, γιά νά ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, γιά νά καθαρισθοῦμε. Ἀναστηθήκαμε μαζί Του, ἐπειδή μαζί Του καί νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, ἐπειδή συναναστηθήκαμε.

Εἶναι πολλά μέν λοιπόν τά θαύματα τῆς τότε ἐποχῆς: Θεός πού σταυρώνεται, ἥλιος πού σκοτίζεται καί πάλι ἀνατέλλει (γιατί ἔπρεπε καί τά κτίσματα νά συμπάσχουν μέ τόν Κτίστη). Καταπέτασμα πού σχίζεται, αἷμα καί νερό πού χύνεται ἀπ’ τήν πλευρά (τό μέν αἷμα, γιατί ἦταν ἄνθρωπος, τό δέ νερό γιατί ἦταν πάνω ἀπ’ τόν ἄνθρωπο). Γῆ, πού σείεται, πέτρες πού σχίζονται γιά χάρη τῆς πέτρας (πού εἶναι ὁ Χριστός), νεκροί πού ἀνασταίνονται, ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς τελευταίας καί κοινῆς ἀναστάσεως.

Τά σημεῖα δέ στόν τάφο, τά μετά τόν τάφο, ποιός θά  μποροῦσε ἐπάξια νά τά ὑμνήσει;  Τίποτε δέ δέν ὑπάρχει σάν τό θαῦμα τῆς σωτηρίας μου: λίγες σταγόνες αἵματος  ἀναπλάθουν τόν κόσμο ὅλο καί γίνονται σάν χυμός γάλακτος γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού συνδέουν καί συνάγουν ἐμᾶς σέ μιά ἑνότητα.

Ἀλλ’ ὤ Πάσχα, τό μέγα καί ἱερό, πού καθαρίζεις τόν κόσμο ὅλο! Γιατί θά σοῦ μιλήσω σάν κάτι ἔμψυχο. Ὤ Λόγε Θεοῦ καί φῶς καί ζωή καί σοφία καί δύναμη! Γιατί χαίρομαι μ’ ὅλα σου τά ὀνόματα!  Ὤ γέννημα κι’ ὀρμή καί σφραγίδα τοῦ μεγάλου νοῦ! Ὤ Λόγε πού νοεῖσαι κι’ ἄνθρωπε πού φαίνεσαι, ὁ ὁποῖος φέρεις τά πάντα προσδεδεμένα στό λόγο τῆς δυνάμεώς σου!

Τώρα μεν ἄς δεχθεῖς τό λόγο αὐτό, ὄχι ὡς ἀπαρχή, ἀλλ’ ὡς συμπλήρωση ἵσως τῆς δικιᾶς μας καρποφορίας, εὐχαριστία τό ἴδιο κι’ ἱκεσία, γιά νά μήν κακοπάθουμε ἐμεῖς τίποτε περισσότερο πέρα ἀπ’ τούς ἀναγκαίους κόπους κι’ ἱερούς πόνους γιά τίς ἐντολές σου, μέ τούς ὁποίους ζήσαμε μέχρι τώρα».

Λόγος με΄ Εἰς τό Πάσχα

Γιά νά γίνουμε σοιγκοινωνοί στή Δόξα τοῦ Χριστοῦ Μας, γιά νά εἴμαστε συναναστημένοι μαζί Του θά πρέπει νά εἴμαστε πάντα συσταυρωμένοι μέ Αὐτόν. Τί σημαίνει αὐτό μᾶς τό διδάσκει:

Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί Θεός μας χωρίς νά φταίει σέ τίποτε ραπίσθηκε, ὥστε οἱ ἁμαρτωλοί πού θά τόν μιμηθοῦν, ὄχι μόνον νά λάβουν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἀλλά καί νά γίνουν συγκοινωνοί στή θεότητά του μέ τήν ὑπακοή τους.

Ἐκεῖνος ἦταν ὁ Θεός κι’ ἔγινε γιά μᾶς ἄνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύστηκε καί σταυρώθηκε, καί μέ ὅσα ἔπαθε ὁ ἀπαθής κατά τήν θεότητα εἶναι σάν νά μᾶς διδάσκει καί νά λέει στόν καθένα μας:

«Ἄν θέλεις, ἄνθρωπε, νά γίνεις Θεός, νά κερδίζεις τήν αἰώνια ζωή καί νά ζήσεις μαζί μου, πρᾶγμα πού ὁ προπάτοράς σου, ἐπειδή τό ἐπεδίωξε μέ κακό τρόπο, δέν τό πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι’ἐγώ γιά σένα, ἀπόφυγε τήν ἀλαζωνεία καί τήν ὑπερηφάνεια τοῦ δαιμονικοῦ φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, ὑπόμεινέ τα  μέχρι θανάτου καί μήν ντραπεῖς.

Ἄν ὅμως ἐσύ ντραπεῖς νά πάθεις κάτι χάρη τῶν ἐντολῶν μου, καθώς ἐγώ ὁ Θεός ἔπαθα γιά σένα, θά θεωρήσω κι’ ἐγώ ντροπή μου τό νά εἶσαι μαζί μου κατά τήν ἔνδοξη ἔλευσή μου καί θά πῶ στούς ἀγγέλους  μου: Αὐτός κατά τήν ταπείνωσή μου ντράπηκε νά μέ ὁμολογήσει καί δέν καταδέχθηκε νά ἐγκαταλείψει τόν κόσμο καί νά γίνει ὅμοιός μου. Τώρα λοιπόν πού ἀπογυμνώθηκε ἀπό τή φθαρτή δόξα τοῦ Πατέρα μου, θεωρῶ ντροπή μου ἀκόμη καί νά τόν βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν ἔξω: «ἀρθήτω ὁ ἀσεβής, ἵνα μή ἴδη τήν δόξαν Κυρίου» (Ἠσ. 26:10) (διώξτε τόν ἀσεβή γιά νά μή δεῖ τήν δόξα τοῦ Κυρίου).

Φρίξετε ἄνθρωποι, καί τρομάξετε, καί ὑπομείνετε μέ χαρά τίς ὕβρεις πού ὁ Θέος ὑπέμεινε γιά τή σωτηρία μας... Ὁ Θεός ραπίζεται  ἀπό ἕναν τιποτένιο δοῦλο... καί ἐσύ δέν καταδέχεσαι νά τό πάθεις αὐτό ἀπό τόν ὁμοιοπαθῆ σου ἄνθρωπο; Ντρέπεσαι νά γίνεις μιμητής τοῦ Θεοῦ, καί πῶς θά συμβασιλεύσεις μ’ αὐτόν καί θα συνδοξασθεῖς στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἄν δέν ὑπομείνεις τόν ἀδελφό σου; Ἄν καί ‘Κεῖνος δέν καταδεχόταν νά γίνει ἄνθρωπος γιά σένα καί σ’ἄφηνε νά κείτεσαι μέχρι τώρα στήν πτώση τῆς παραβάσεως, δέν θά βρισκόσουν τώρα στόν πυθμένα τοῦ Ἄδη, ἄθλιε, μέ τούς ἄπιστους καί τούς ἀσεβεῖς;

Ἀλλά τί θά ποῦμε πρός αὐτούς πού δῆθεν ἐγκατέλειψαν τά πάντα κι’ ἔγιναν φτωχοί γιά τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Ἀδελφέ φτώχυνες καί μιμήθηκες τόν Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ὅτι τώρα ζεῖ καί συναναστρέφεται μαζί σου,  αὐτός πού βρίσκεται ὑπεράνω ὅλων τῶν οὐρανῶν. Νά, βαδίζετε τώρα οἱ δύο μαζί, κάποιος σᾶς συναντάει στό δρόμο τῆς ζωῆς, δίνει ράπισμα στόν Δεσπότη σου, δίνει καί σέ σένα. Ὁ Δεσπότης δέν ἀντιλέγει καί σύ ἀντεπιτίθεσαι; «Ναί», λέει, γιατί εἶπε σέ ἐκεῖνον πού τόν ράπισε: «Εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περί τοῦ κακοῦ, εἰ δέ καλῶς, τί μέ δέρεις;» (Ἰω. 18,23). (Ἄν εἶπα κάτι κακό, πές ποιό ἦταν, ἄν ὅμως μίλησα σωστά, γιατί μέ χτυπᾶς;)». Αὐτό ὅμως δέν τό εἶπε ἀντιμιλώντας, ὅπως φαντάστηκες, ἀλλά ἐπειδή ἐκεῖνος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (δέν ἔκανε ἁμαρτία, οὔτε βρέθηκε δόλος στό στόμα του). Καί γιά νά μή νομισθεῖ ὅτι, ἐπειδή τἄχα ἁμάρτησε, δίκαια τόν χτύπησε ὁ δοῦλος λέγοντάς του: «οὔτως ἀποκρίνει τῶ ἀρχιερεῖ;» (Ἰω. 18,22) – (ἔτσι ἀποκρίνεσαι στόν ἀρχιερέα;), γιά νά ἀποδείξει λοιπόν ἀνεύθυνο τόν ἑαυτό του, εἶπε τόν παραπάνω λόγο. Δέν εἴμαστε ὅμως ὅμοιοί του ἐμεῖς οἱ ὑπεύθυνοι γιά πολλές ἁμαρτίες. Ἔπειτα, μολονότι ὑπέμεινε πολύ χειρότερα ἀπ’ αὐτό, δέν μίλησε καθόλου, ἀλλά μᾶλλον προσευχήθηκε γιά τούς σταυρωτές Του.

Ἐκεῖνος, ἄν καί τόν περιέπαιζαν, δέν ἀγανακτοῦσε, καί σύ γογγύζεις;

Ἐκεῖνος ἀνέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα καί φραγγελώσεις, καί σύ δέν ἀνέχεσαι οὔτε ἕνα σκληρό λόγο;

Ἐκεῖνος δέχεται σταυρό καί τήν ὀδύνη τῶν καρφιῶν κι’ ἀτιμωτικό θάνατο, καί σύ δέν καταδέχεσαι νά ἐκτελέσεις τά ταπεινά διακονήματα;

Πῶς  λοιπόν θά γίνεις συγκοινωνός στή δόξα, ἀφοῦ δέν καταδέχεσαι νά γίνεις συγκοινωνός στόν ἀτιμωτικό του θάνατο; Μάταια στ’ ἀλήθεια ἐγκατέλειψες τόν πλοῦτο, ἀφοῦ δέν δέχθηκες νά σηκώσεις τόν σταυρό, δηλ. νά ὑπομείνεις πρόθυμα τήν ἐπίθεση ὅλων τῶν πειρασμῶν, ἔτσι ἀπόμεινες μόνος στόν δρόμο τῆς ζωῆς καί χωρίσθηκες δυστυχῶς ἀπό τόν γλυκύτατο Δεσπότη καί Θεό σου!»

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

                                                                                         ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

                                                                                        Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

                                                                                                           (ἀπό τό βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα»,

                                                                                                    ἔκδοσις Ι.Μ. Ἁγίου Συμεών Νέου Θεολόγου)

Ἄν τηρήσουμε τίς προτροπές τοῦ Ἁγίου  Συμεών, θά εἴμαστε πάντα ἀναστημένοι, νικητές τοῦ θανάτου, αἰώνιοι κάτοικοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπό την παροῦσα ζωή και βιώνεται μέσα στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.gr