Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Κ

άποιος εὐλαβής ἄνθρωπος μοῦ διηγήθηκε κι ἄλλο θαυμαστό γεγονός, πού θά τό γράψω γιά νά δοξαστεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἔνα Σαββατόβραδο, μοῦ εἶπε, προσευχόταν στόν πρόναο τοῦ ἁγίου Ἀναστασίου, ὅπου γινόταν ἡ συνηθισμένη κυριακάτικη ἀγρυπνία. Τότε ἦρθε καί ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Νήφων, πού συχνά περνοῦσε τίς νύχτες του, ὅπως ξέρουμε, στούς ναούς τῶν ἁγίων.

Βλέπει λοιπόν ὁ χριστιανός αὐτός κι ἔνα πλῆθος ἀπό λευκοντυμένους νέους νά προχωροῦν μαζί του, κυκλώνοντάς τον μ’ εὐφρόσυνα πρόσωπα. Ἀλλά τό πιό θαυμαστό ἦταν, ὅτι μπροστά του πήγαινε ἕνας Σταυρός ἴσος μέ τό μπόι του, καμωμένος σάν ἀπό καθαρό χρυσάφι. Ἀλλά καί πίσω του ἦταν ἄλλος ἕνας ἴδιος, καί τρεῖς ἀκόμα ὅμοιοι δεξιά καί ἀριστερά καί πάνω ἀπ’ τό κεφάλι του.  Καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀστραφτεροί Σταυροι ἦταν ἑνωμένοι μεταξύ τους σ’ ἕνα προστατευτικό σύμπλεγμα, πού τείχιζε ὁλόγυρα τόν ὅσιο.

Ὅταν ἐρχόταν πειρασμός, θέλοντας Ὁ Θεός νά τόν δοκιμάσει καί νά τόν στεφανώσει, παραχωροῦσε καί χώριζαν οἱ Σταυροί, ἀφήνοντας ἕνα μικρό ἄνοιμγα ἀνάμεσά τους. Μέσ’ ἀπ’ αὐτό μποροῦσε ὁ ἐχθρός νά ρίχνει τά βέλη του. Τήν ὥρα τῆς ἐπιθέσεως τοῦ διαβόλου καί τῆς πάλης του μέ τόν ὅσιο, πλήθη ἀγγέλων καί δαιμόνων στέκονταν γύρω καί παρακολουθοῦσαν μέ ἀγωνία τή ἔκβαση τῆς ἀναμετρήσεως.

Ὁ μακάριος Νήφων, ἀφοῦ πρῶτα ἔδινε κι ἔπαιρνε ἀρκετά χτυπήματα ἀπό τόν ὑπερφίαλο ἐχθρό, σήκωνε ἔπειτα τά χέρια του στόν ὕψιστο Θεό κι ἀνέβαινε νοερά ὥς Ἐκεῖνον μέ τόν καθαρό του νοῦ. Ἔμεινε ἔτσι, ζητώντας Του νά ἐπέμβει ἐνάντια στόν νοητό δράκοντα.  Κι ὁ σατανάς, βλέποντάς τον σ’ αὐτή τή στάση καί τρέμοντας τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε φοβισμένος στή δαιμονική του συμμορία:

-Πᾶμε, παιδιά, νά φύγουμε ἀπό τοῦτον ἐδῶ, γιατί ἀνέβηκε στούς ουρανούς καί προσεύχεται ἐναντίον μας.  Πρίν λοιπόν ξεσπάσει ἡ ὀργή του Θεοῦ στά κεφάλια μας, ἄς ἐξαφανιστοῦμε.

Στά λόγια αὐτά τοῦ ἀρχηγοῦ γίνονταν ὅλοι τους ἄφαντοι!

Ὁ δίκαιος, μετά τήν ἱκεσία του, κατέβαινε πάλι στή γῆ, ἐρχόταν στόν ἑαυτό του καί, μή βλέποντας κανέναν ἐχθρό, εὐχαριστοῦσε τό Θεό πού τόν σκέπασε.  Τότε καί οἱ ἄγγελοι ἔφευγαν χαρούμενοι γιά τόν οὐρανό, ἐνῶ οἱ τίμιοι Σταυροί πλέκονταν πάλι, κελίνοντας μέσα τους προστατευτικά τόν ὅσιο.

Πολλές φορές, πρόσθεσε ὁ εὐλαβής ἐκεῖνος χρισταινός, τόν πλησίαζε ὁ διάβολος μέ πλῆθος δαιμόνων γιά νά τόν ρίξει σ’ ἕνα πάθος, μά δέν μποροῦσε, γιατί ὁ μακάριος, περιτειχισμένος μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ἦταν ἀπρόσβλητος. Ἔτσι τούς περιγελοῦσε καί τούς ἔφτυνε. Τότε οἱ σκοτεινοί δαίμονες ἐξαφανίζονταν καταντροπιασμένοι, ἐνῶ αὐτός ἀκόμα πιό θερμά εὐχαριστοῦσε τό Θεό, πού τοῦ χάρισε τέτοια δύναμη κατά τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. 

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

(σελ.169-170)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004