Ἐπιτομή Ἑρμηνείας τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. (Μέρος ΙΔ-Τελευταίο)

                                                            
    π. Ἀθαν. Μυτιληναίου.

       Μετά ἀπό ὅλα αὐτά πού σημαδεύουν τό τέλος τῆς ἱστορίας, ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει εἰς τόν οὐρανόν «θρόνον μέγαν λευκόν καί τόν καθήμενον ἐπ᾿ αὐτοῦ οὗ ἀπό προσώπου ἔφυγεν ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός, καί τόπος οὐχ εὑρέθη αὐτοῖς» (20, 11).
       Εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ-Κριτοῦ ἐμφανής πλέον ἐνώπιον ὅλωντῶν λογικῶν κτισμάτων ὁρατῶν καί ἀοράτων καί πού εὑρίσκεται μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς.
       Εἶναι αὐτό πού γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ὅτι αὐτός ὁ Κύριος... καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ» (Α΄Θεσ. 4, 16-17), ἤ αὐτό πού περιγράφει ὁ Κύριος: «Ὅταν ἔλθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίση ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, καί συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη...» (Ματθ. 25, 31).        Ἐν συνεχείᾳ μέ λιτάς, ἀλλά πολύ ζωηράς γραμμάς ὁ Ἅγ. Ἰωάννης περιγράφει τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν, μικρῶν καί μεγάλων, καί κατά τήν ἡλικίαν καί κατά τά ἀξιώματα, καί καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον, φυσικόν ἤ βίαιον ἀποθανόντων, νά δίδουν λόγον τῶν πεπραγμένων των ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ-Κριτοῦ, καί μέ βάσι τά ἀνοιγμένα βιβλία τῶν πράξεών των πού εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ.
       Ἐνῶ αὐτά θά συμβαίνουν εἰς χρόνον μηδέν, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, δηλαδή ὁλόκληρον τό κτιστόν σύμπαν, θά περνᾶ ἀπό τήν φθοράν εἰς τήν ἀφθαρσίαν καί τήν ἀλλαγήν τῆς μορφῆς εἰς νέαν μορφήν.
       Καί γράφει ὁ Θεολόγος: «Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν· ὁ γάρ πρῶτος οὐρανός καί ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον· καί ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι» (21, 1).
       Τό τέλος τοῦ ὁρατοῦ κτιστοῦ κόσμου εἶναι πράγματι καταπληκτικόν.
       Τίποτα δέν θά ἐξαφανισθῆ ἀπό τήν οὐσίαν του, ὅλα θά ἔχουν ἀλλάξει εἰς τήν μορφήν των, τά πάντα θά ἔχουν περάσει ἀπό τήν φθοράν, δηλαδή τήν μεταβολήν , εἰς τήν ἀφθαρσίαν, τά πάντα θά δεχθοῦν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα θά ἔχουν γίνει ὁ «χῶρος» τῆς Καινῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
       Γράφει ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος: «Οὐ γάρ ἡ ὑπόστασις, οὐδέ ἡ οὐσία τῆς κτίσεως ἐξαφανίζεται (δηλαδή ἡ δομή καί ἡ οὐσία τῆς ὕλης) – ἀληθής γάρ καί βέβαιος ὁ συστησάμενος αὐτήν – ἀλλά τό σχῆμα παράγει τοῦ κόσμου τούτου, τουτέστιν ἐν οἷς παράβασις γέγονεν, ὅτι ἐπαλαιώθη ὁ ἄνθρωπος ἐν αὐτοῖς. Καί διά τοῦτο τό σχῆμα τοῦτο πρόσκαιρον ἐγένετο, προειδότος τά πάντα τοῦ Θεοῦ... παρελθόντος δέ τοῦ σχήματος τούτου... ἔσται ὁ οὐρανός καινός καί ἡ γῆ καινή» (Ἔλεγχ. Ψευδ. Γνώσεως Ἀποσπάσματα, ἀριθμός 96).
       Ἐν συνεχείᾳ βλεπει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης νά κατέρχεται ἀπό τόν οὐρανόν μέσα εἰς τόν καινούργιον κτιστόν κόσμον, ἡ Πόλις Ἱερουσαλήμ, ὄχι ἡ ἱστορική, ἡ παλαιά, ἀλλά ἡ καινή, ἡ δοξασμένη πλέον Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εἰκονίζεται ὡς πόλις διότι ἀνάμεσα εἰς τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀγγέλους θά κατοικῆ ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός.
       Καί ἀκούστηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανόν: «Ἰδού ἡ σκηνή τοῦ θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων, καί σκηνώσει μετ᾿ αὐτῶν, καί αὐτοί λαός αὐτοῦ ἔσονται καί αὐτός ὁ Θεός μετ᾿ αὐτῶν ἔσται» (21, 3).
       Εἰς αὐτήν τήν καινούργιαν Πόλιν, δηλαδή τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχει πλέον τό δάκρυ, τό πένθος, ἡ κραυγή, ὁ πόνος καί ὁ θάνατος, διότι τό πρῶτον σχῆμα, ἡ πεπτωκυῖα κατάστασις, ὁριστικά ἔχουν παρέλθει.
       Καί ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου Ἰησοῦς Χριστός εἶπε: «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» (21, 5).
       Μερίδα εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ θά ἔχουν οἱ νικηταί τοῦ κόσμου καί τῶν παθῶν.
       Ὅσοι στάθηκαν δειλοί εἰς τήν πίστιν, καί οἱ ἄπιστοι, καί οἱ διεστραμμένοι, καί οἱ φονεῖς, καί οἱ ἀνήθικοι, καί οἱ μάγοι, καί οἱ εἰδωλολάτραι, καί ὅλοι ὅσοι ἔζησαν τήν ψεύτικην καί ματαίαν ζωήν, αὐτῶν ὅλων ἡ μερίδα θά εἶναι ἡ λίμνη πού καίει αἰώνια μέ φωτιά καί θειάφι, δηλαδή ἡ αἰωνία κόλασις, πού εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος τῶν ὑπάρξεων χωρισμός ἀπό τόν θεόν.
       Πλάϊ ὅμως εἰς τόν χαρακτηρισμόν τῆς Ἐκκλησίας ὡς Καινῆς Ἱερουσαλήμ, ἐδόθη καί ὁ χαρακτηρισμός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ.
       Καί βλέπει τώρα ὁ ἱερός Συγγραφεύς, ἕναν Ἄγγελον πού τοῦ λέγει: «Ἔλα νά σοῦ δείξω τήν Νύμφην, τήν Γυναῖκα τοῦ Ἀρνίου».
       Καί τόν ὁδηγεῖ ἐκστατικά σέ ὄρος πολύ ὑψηλόν, καί ἐκεῖ τοῦ δείχνει τήν Ἐκκλησίαν, ὡς ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, πού εἶχε τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ.
       Φωστήρας της, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τήν ὑπέρλαμπρον δόξαν του.
       Εἶχε τεῖχος μεγάλον καί ὑψηλόν, ἐνδεικτικόν τῆς αἰωνίου ἀσφαλείας της ἀπό τό κακόν.
       Εἶχε δώδεκα πυλῶνες, πού εἶναι οἱ 12 Ἀπόστολοι καί ἡ ἀποστολική διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου διά τῶν ὁποίων εἰσερχόμεθα εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
       Τούς πυλῶνας φρουροῦν δώδεκα ἄγγελοι, εἰκόνα τῆς θείας προστασίας.
       Εἰς τόν κάθε πυλῶνα, καί ἕνα ὄνομα γραμμένον ἀπό τά ὀνόματα τῶν Δώδεκα φυλῶν τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ἀπό κάθε ἔθνος καί λαόν καί φυλήν ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν.
       Ἡ πόλις εἶναι τετράγωνη, πού στήν κάθε πλευρά της ὑπάρχουν τρεῖς πυλῶνες.
       Οἱ τέσσερις τριάδες πυλώνων εἶναι εἰκόνα διατάξεως τῶν τεσσάρων τριάδων τῶν φυλῶν τοῦ παλαιοῦ στρατοπέδου τοῦ Ἰσραήλ εἰς τήν ἔρημον, μέ κέντρον τήν Κιβωτόν τῆς Διαθήκης, σύμβολον ἐγκατοικήσεως τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα εἰς τόν λαόν του.
       Οἱ τέσσερις πλευρές, σύμβολα τῶν 4 Εὐαγγελίων πού περιχαρακώνουν τήν Νέαν Πόλιν-Ἐκκλησίαν, καί τῆς καθορίζουν τό περιεχόμενον.
       Ἡ τετραμερής διάταξις τῶν πυλῶν ἐκφράζει ἀκόμη τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ.
       Οἱ τέσσερις πλευρές τῆς πόλεως βλέπουν πρός τά 4 σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος πρός τά ὁποῖα ἱεραποστολικά ἀποτείνονται μέ τό κήρυγμα τόσον τοῦ Σταυροῦ, ἤτοι τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ὅσον καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐκπροσωπεῖται μέ τούς ἀνά τρεῖς Πυλῶνας.
       Τό κήρυγμα, ὡς κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁμοιόμορφον, διότι καί οἱ 4 πλευρές ἔχουν ἑκάστη ἀνά τρεῖς πυλῶνας, πού εἶναι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
       Εἰς τήν τετραμερῆ διάταξι τῆς Πόλεως εὑρίσκονται οἱ 4 ἰδιότητες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς.
       Οἱ θεμέλιοι τοῦ τείχους εἶναι δώδεκα, ἡ θεμελιώδης διδασκαλία τῶν 12 Ἀποστόλων.
       Τό μέτρημα τῆς πόλεως εὑρέθη τετράγωνον σχῆμα, δεῖγμα τῆς ἀπολύτου τελειότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
       Ἡ ἐνδόμησις τοῦ τείχους ἀποτελεῖται ἀπό 12 πολύτιμους λίθους, καί ἡ πόλις ἀπό καθαρόν χρυσάφι, δεῖγμα τῆς καθαρότητος καί τῆς πολυ-τελείας τῶν κατοίκων της.
       Ναός δέν ὑπῆρχε εἰς αὐτήν, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι ὁ Ναός της.
       Ἀνάγκη ἡλιακοῦ φωτός δέν ὑπάρχει διότι ἡ Θεία δόξα τήν φωτίζει.
       Ἐκεῖ, τίποτα τό ἀκάθαρτον δέν μπορεῖ νά εἰσχωρήση.
       Ἐκεῖ μέσα κυλᾶ τά κρυστάλλινα νερά του τό ποτάμι τῆς ζωῆς πού ἐκπηγάζει ἀπό τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου, πού θυμίζει τόν ποταμόν τοῦ παλαιοῦ Παραδείσου πού ἔχασαν οἱ Πρωτόπλαστοι.
       Ὁ Μυστικός αὐτός Ποταμός, εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον πού ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἀποστέλλεται ὑπό τοῦ Υἱοῦ.
       Ὁ ποταμός αὐτός εἶναι ἀκόμη ἡ αἰώνιος ζωή καί τό Ἅγιον Βάπτισμα πού ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπον.
       Εἰς τό μέσον τῆς πλατείας καί «ἐντεῦθεν καί ἐκεῖθεν τοῦ ποταμοῦ» δένδρον ζωῆς, πού ἀποδίδει αἰωνίους καρπούς, πού εἶναι ὁ Χριστός, καί πού ἱστορικός παλαιός τύπος ἦτο τό δένδρον τῆς Ζωῆς εἰς τό μέσον τοῦ παλαιοῦ παραδείσου.
       Εἰς τόν νῦν αἰῶνα, εἶναι τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
       Οἱ καρποί τοῦ δένδρου εἶναι ἡ θεογνωσία μέ ὅλην τήν παραδεισιακήν μακαριότητα.
       Ἐκεῖ καί ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου, ὅπου οἱ πιστοί «ὄψονται τό Πρόσωπον αὐτοῦ» (22, 4), πού εἶναι ἡ αἰωνία θεωρία τοῦ Προσώπου τοῦ θεοῦ.
       Καί οἱ κάτοικοι τῆς Πόλεως φέρουν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά μέτωπά των, πού σημαίνει τήν αἰωνίαν ἰδιοκτησίαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν ἀνθρώπων, φέροντες δηλαδή τήν αἰωνίαν δόξαν καί λαμπρότητα ἐπί τῶν προσώπων των, τήν αἰωνίαν θέωσιν καί μακαριότητα.
       Καί ἐρχόμεθα εἰς τόν Ἐπίλογον τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως ὅπου βεβαιοῦται ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὅτι ἔρχεται ταχύ καί ὁ μισθός του φέρεται μαζί του διά νά ἀποδοθῆ κατά τόν τρόπον πού ὁ κάθε πιστός ἐργάσθηκε εἰς τήν ζωήν του.
       Βεβαιοῦται ἀκόμη, ὅτι ὅ,τι ἐγράφη εἰς τοῦτο τό Βιβλίον εἶναι ἀξιόπιστον καί ἀληθινόν.
       Μία σπουδαία παραγγελία δίδεται εἰς τόν Ἰωάννην: «Μή σφραγίσης τούς λόγους τῆς Προφητείας τοῦ Βιβλίου τούτου· ὁ καιρός γάρ ἐγγύς ἐστιν» (22, 10).
       Τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νά μελετοῦμε τοῦτο τό Βιβλίον μετά μεγίστης προσοχῆς, καί ἐσχατολογικῆς προσδοκίας, διότι ὁ καιρός τῆς ἐκβάσεως ὅσων ἐγράφησαν εἶναι κοντινός.
       Καί τελειώνει τό ὅλον Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τόν αἰώνιον Διάλογον Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας πού ἐνισχύει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.
       «Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος...
       Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς Ἐκκλησίαις.
       Ἐγώ εἰμι ἡ ρίζα καί τό γένος Δαυίδ, ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός.
       Καί τό Πνεῦμα καί ἡ νύμφη λέγουσιν· ἔρχου. Καί ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου. Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν...
        Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναί ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ.
       Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων· Ἀμήν».

Ἄνοιξις 1984
π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος


πηγή στο διαδίκτυο: http://www.arnion.gr/index.php/keimena1/p-auanasioy-mytilhnaioy/kainh-diauhkh/113-pitomi-rmineias-to-vivliou-t-s-pokalypseos
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το βιβλίο


Η ομιλίες έγιναν στην άνοιξη του 1984.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο ‘Ἐπιτομή Ἑρμηνείας τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως
’’ της Ιεράς Μόνης Κομνηνείου, Κοιμήσεως θεοτόκου και Αγίου Δημητρίου.
Το βιβλίο περιέχει δύο απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του μακαριστού Γέροντα.

Η ανάρτηση γίνεται με την ευλογία της Ιεράς Μονής.