Ο Χριστιανός και ο κόσμος

Ως πρόβατα εν μέσω λύκων

Ο Κύριος το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, ενώ είχε κοντά Του τους μαθητές Του δίδοντάς τους τις τελευταίες συμβουλές και οδηγίες, τους είπε και αυτά τα λόγια: «Ει εκ τούτου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει∙ ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος» (Ιω. ΙΕ’ 19). Δηλαδή, εάν ήσασταν μέσα από τον κόσμο, εάν είχατε τη ζωή του αμαρτωλού κόσμου, ο κόσμος θα σας αναγνώριζε, ο κόσμος θα σας αγαπούσε. Ξεχωρίσατε όμως από τον κόσμο. Εγώ σας κάλεσα και σας έκανα δικούς Μου, γι’ αυτό ακριβώς, ο κόσμος σας μισεί.

Και πάλι εκείνο το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, όταν έκανε την αρχιερατική προσευχή, προσευχήθηκε για τους Μαθητές Του. Είπε: «Πατέρα μου, αυτοί είναι δικοί μου. Εσύ Μου τους έδωσες. Εγώ όσο καιρό ήμουνα κοντά τους , τους φύλασσα. Κανένα δεν έχασα από αυτούς, αλλά τώρα «ουκέτι ειμί εν τω κόσμω». Εγώ φεύγω από τον κόσμο. «Και ούτοι εν τω κόσμω εισί».

Και πως τους αφήνει; «Ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. Ι’ 16). Διότι ο κόσμος τους χριστιανούς τους βλέπει ως ξένο σώμα, ως κάτι το απόβλητο. Ο κόσμος, όταν βλέπει χριστιανό, αντιδρά. Δεν τον θέλει. Διότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». Ο κόσμος των κακών ανθρώπων είναι υπό την εξουσία του πονηρού. Και ο πονηρός είναι ανθρωποκτόνος. Χαρά του να σκοτώνει ανθρώπους. Κόσμος κακός, διεφθαρμένος, κακοήθης, ο κόσμος αμαρτωλών ανθρώπων.

Γιατί θα αγαπούμε τους αμαρτωλούς

Απέναντι αυτού του κόσμου, των πονηρών ανθρώπων, εμείς οι χριστιανοί ποια θέση θα πάρουμε; Ασφαλώς θα απαντήσετε: μα είναι ερώτημα αυτό; Θα τους μισήσουμε. Αφού είναι τόσο κακοήθεις, διεφθαρμένοι, πρέπει να τους πούμε το όχι με όλη μας τη δύναμη. Αλλά όχι!

Διότι σήμερα γίνεται μία σύγχυση. Ποια σύγχυση; Ακόμη και άνθρωποι καλοπροαίρετοι, άνθρωποι πιστοί συγχέουν τους αμαρτωλούς με την αμαρτία. Δηλαδή την αμαρτία με οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιάζεται, πρέπει πάντοτε να την μισούμε. Αλλά τους αμαρτωλούς ποτέ! Τους κακούς ανθρώπους, τους εγκληματίες, τους ανήθικους, τους διεστραμμένους πρέπει να τους αγαπούμε.

Να τους αγαπούμε; Μάλιστα! Να τους αγαπούμε, διότι τι είπαμε ότι είμαστε εμείς οι χριστιανοί; Παιδιά του Θεού! Έχουμε Πατέρα μας τον Θεό, τον Πανάγαθο. Ο Θεός πως φέρεται προς τους αμαρτωλούς; Με στοργή. Μας το έχει με πολλά λόγια αναπτύξει αυτό. Τι μας είπε; Ο Θεός ο επουράνιος: «Χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Ο Θεός είναι ευεργετικός και απέναντι των ανθρώπων που είναι αχάριστοι, που παραβαίνουν το νόμο Του και Τον βλασφημούν. Που τον υβρίζουν, που είναι αντίθετοι με το θέλημά Του.

Αλλά και στους πονηρούς και κακούς είναι ευεργετικός. Και στη συνέχεια: «τον ήλιο αυτού ανατέλλει επί δικαίους και αδίκους». Ο Θεός τη ζωή την δίδει αδιακρίτως. Και όχι μόνο τη ζωή, αλλά και καθετί που συντηρεί τη ζωή. Και στους καλούς και πονηρούς δίνει αέρα να αναπνέουν, ήλιο για να βλέπουν και να ζωογονούνται, νερό να σβήνουν τη δίψα τους και κάθε αγαθό. Δεν τους στερεί τίποτε. Δεν λέει, επειδή είσαι κακός, δεν σου δίδω τα αγαθά μου. Τα δίδει ο Πανάγαθος. Διότι είναι χρηστός, είναι οικτίρμων προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους.

Επομένως κι εμείς δεν έχουμε καθήκον να αγαπούμε τους αμαρτωλούς; Ναι πρέπει να αγαπούμε τους κακούς. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριός μάς το είπε πως ο αγαθός Θεός φέρεται απέναντι των αμαρτωλών ανθρώπων.

Ένα βράδυ ένας μορφωμένος άνθρωπος με αξίωμα, ο οποίος πίστευε στον Χριστό, αλλά για τον φόβο των άλλων συναρχόντων του ήταν κρυφός μαθητής, πλησίασε τον Κύριο. Και άρχισε συζήτηση μαζί Του. Τότε ο Χριστός μεταξύ των άλλων του είπε και αυτό: «Όπως εκείνοι στην έρημο που τους δάγκωναν τα φίδια, για να σωθούν έπρεπε να κοιτάζουν ένα υψωμένο χάλκινο φίδι, για να σωθούν, έτσι πρέπει να γίνει και τώρα. Να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου για να σωθούν όλοι εκείνοι, που θα Τον πιστεύσουν». Και συνέχισε ο Κύριος λέγοντας αυτά τα λόγια που είναι κοσμοϊστορικής σημασίας: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλλυται, αλλά έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. Γ΄ 16). Ο Θεός τον κόσμο των αμαρτωλών ανθρώπων, αυτών που ήσαν βεβαρημένοι με εγκλήματα, τόσο πολύ τον αγάπησε, ώστε γι’ αυτόν τον κόσμο ευδόκησε να στείλει και να δει υψωμένο πάνω στο σταυρό, τον Υιό του τον μονογενή, τον Υιό της αγάπης Του, Τον άκακο, τον αμόλυντο, τον αλάθητο, τον άγιο των αγίων, τον Ιησού Χριστό.

Ναι! Όταν κοιτάζουμε τον Χριστό εσταυρωμένο με απλωμένα τα χέρια, με την πλευρά τρυπημένη, να σκεπτόμαστε ότι είναι στην κατάσταση αυτή, διότι ο Πατέρας Του ο αγαθός και ο Ίδιος ο Κύριος και το Πνεύμα το Άγιο, μας αγαπά όλους τους ανθρώπους. Και όλοι θέλει να σωθούν.

Και πάλι ο Κύριός μας μάς είχε πει ότι ο Πατέρας Μου «έως άρτι εργάζεται» (Ιω. Ε’ 17). Τι εργάζεται; Ο Θεός Πατέρας εργάζεται με τρόπους που δεν ξέρουμε εμείς, ποικιλοτρόπως. Εργάζεται και ο Ίδιος ο Ιησούς. Τι εργάζεται; Ως αιώνιος Αρχιερέας κοντά στο θρόνο του Πατέρα Του παρακαλεί για όλους τους ανθρώπους. Και το Πνεύμα το Άγιο εργάζεται. Και οι άγγελοι κινητοποιούνται στη διακονία όλων των ανθρώπων.

Λοιπόν, δεν μπορούμε τους κακούς και αμαρτωλούς ανθρώπους να τους περιφρονούμε, να τους μισούμε, ούτε να θέλουμε εκδίκηση, αλλά να τους αγαπάμε. Και μάλιστα έμπρακτα.

Πηγή: «Η Εκκλησία, η αήττητη Βασιλεία», Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, Αθήνα - Νοέμβριος 2007