Από πού γνωρίζουμε ότι η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη;

Οι συγγραφείς της Βίβλου φωτίζονταν από το Άγιο Πνεύμα για τη συγγραφή των κειμένων τους. Ο φωτισμός αφορούσε το περιεχόμενο, κι όχι τον τρόπο της συγγραφής του. Ο κάθε συγγραφέας έγραφε ανάλογα με τις γραμματικές του γνώσεις και το συγγραφικό του ταλέντο. Ο απόστολος Παύλος και ο ευαγγελιστής Λουκάς π.χ., καλοί γνώστες της ελληνικής γλώσσας, έγραψαν τα κείμενά τους σε καλύτερη γλώσσα από τους άλλους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.

Το Άγιο Πνεύμα τους ενέπνεε (θεόπνευστοι), για να γράψουν την αλήθεια, δεν έπιανε το χέρι τους, ούτε υπαγόρευε λέξη προς λέξη.

Η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής είναι θέμα πίστεως. Έμμεσα στηρίζεται στην εκπλήρωση των προφητειών και στην επιβεβαίωση της της περιγραφής της δημιουργίας από την επιστήμη. Ο προφήτης Ησαΐας, αν και έζησε οκτώ αιώνες

προ Χριστού, είχε προφητεύσει για την εκ Παρθένου γέννηση του Μεσσία, για τη θυσία Του και για πολλά άλλα γεγονότα της ζωής Του. Η σύγχρονη επιστήμη ερευνώντας την αρχή του κόσμου, ομιλεί για την εμφάνιση των ειδών, όπως την περιγράφει η Αγία Γραφή.

Επειδή τους τρεις πρώτους μετά το Χριστό αιώνες κυκλοφορούσαν πολλά απόκρυφα και ψευδεπίγραφα Ευαγγέλια, δηλ. κείμενα αιρετικών με τίτλο κάποιου Ευαγγελιστή, η Εκκλησία θεόπνευστα αποφάσισε ποια βιβλία είναι καρπός θείου φωτισμού. Τότε σχηματίσθηκε ο κανόνας, ο κατάλογος δηλ. των είκοσι επτά θεόπνευστων βιβλίων της. Η Εκκλησία δέχθηκε ως θεόπνευστα τα ευαγγελικά κείμενα του Λουκά και του Μάρκου, μαθητών του Παύλου και του Πέτρου, αν και δεν ήταν άμεσοι μαθητές του Χριστού, γιατί περιέχουν τη γνήσια εκκλησιαστική διδασκαλία, που παραδόθηκε από τους μαθητές του Χριστού στους διαδόχους τους.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 79-80), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου