Τό πνεῦμα τῆς κενοδοξίας. (Μέρος Ἀ). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἄλλοτε πάλι, ἐνῶ καθόμασταν καί συζητούσαμε γιά τήν κενοδοξία καί ἄλλα πνευματικά θέματα, μοῦ λέει:
-Τό πονηρό πνεῦμα τῆς κενοδοξίας εἶναι πολύμορφο, καί χρειάζεται πολλή βία γιά νά ξεφύγει κανείς ἀπ’ αὐτό.  Γιατί κάνει τόν ἐνάρετο νά καμαρώνει γιά τά κατορθώματά του.
Ἄν λ.χ. εἶναι ἐξανλτημένος ἀπό τή νηστεία, τοῦ λέει: ‟Κοίταξε στό νερό τό πρόσπωπό σου. Πόσο λιπόσαρκο εἶναι!  Πῶς νά μή σ’ ἔχουνε μετά οἱ ἄνθρωποι γιά μεγάλο νηστευτή;’’.
Ἄλλοτε τόν ὁρμηνεύει: ‟Περπάτα σκυφτός. Μίλα ψιθυριστά.  Βάδιζε ἀργά. Ἔτσι θά σέ τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι’’. 
Καί ἄλλοτε τόν κεντρίζει: ‟Καθώς προχωρᾶς, ἀναστέναζε πότε-πότε, ὥστε νά προκαλεῖς τήν προσοχή τῶν ἄλλων. Ἔτσι θά λένε: Νά ἕνας μεγάλος ἅγιος!’’. Τέτοια καί ἄλλα παρόμοια τοῦ ψιθυρίζει τό πνεῦμα τῆς κενοδοξίας, γιά νά καταλήξει σέ κάτι σάν κι αὐτό: ‟Σοῦ πρέπει λοιπόν νά γίνεις ἐπίσκοπος ἤ
τουλάχιστον ἱερέας ἤ ἀρχιδιάκονος ἀφοῦ ὅλοι σέ λένε καί σέ θεωροῦν ἅγιο.  Φρόντισε μόνο νά κάνεις καί μερικά θαύματα γιά νά δοξαστεῖς πιό πολύ. Ἄρχισε νά λές στούς ἀνθρώπους τά μελλούμενα -ἔ, ἀπό τά πολλά πού θά πεῖς, θά βγεῖ καί κανένα ἀληθινό, ὁπότε θά σέ θεωρήσουν σπουδαῖο-, ἐπιτίμα τά δαιμόνια- ἴσως κι αὐτά, μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἰησοῦ, νά φυγαδευτοῦν, ὁπότε θά δοξαστεῖς κι σάν προφήτης ἤ ἀπόστολος.’’......
Ἀλλά γιατί νά πολυλογῶ; συνέχισε ὁ ὅσιος. Τότε πού ἄρχισα νά μετανοῶ γιά τίς ἀμέτρητες ἁμαρτίες μου, μοῦ ἐπιτέθηκε τό πνεῦμα τῆς κενοδοξίας, γεμίζοντας τήν καρδιά μου μέ χαρά καί ἀγαλλίαση.  Μοῦ ἔδιωξε κάθε θλίψη.  Μ’ ἔκανε νά νιώθω εἰρηνικός καί εὐτυχισμένος.
Καί μοῦ ἔβαζε τό λογισμό: ‟Ἐσύ πιά ἔφτασες σέ ψηλά μέτρα ἀρετῆς!  Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμοιός σου πάνω στή γῆ!’’.  Πότε-πότε μοῦ ἔφερνε στή μύτη ὑπέροχες εὐωδίες θυμιαμάτων καί μέ ἀπατοῦσε λέγοντας: ‟Κοίτα πῶς σέ παραστέκουν οἱ ἄγγελοι, θυμιάζοντας τήν ἁγιοσύνη σου καί τήν ἀρετή σου!’’. Κι ἔπειτα, χωρίς ἐγώ νά τό καταλαβαίνω, μέ κορόιδευε γιά τά καλά: ‟Μακάριος εἶσαι, Νήφων, γιατί νίκησες τό διάβολο!’’.
Ὅλ’ αὐτά τά ἔπαιρνα στά σοβαρά, ὁ ἀνόητος, καί πλανοῦσα τόν ἑαυτό μου, νομίζοντας πώς εἶναι ὅπως μοῦ τόν ἔδειχνε τό δαιμόνιο τῆς κενοδοξίας. Ὁ Θεός ὅμως, πού δέν θέλει τήν ἀπώλεια τοῦ ἁμαρωλοῦ, μοῦ χάρισε διάκριση λογισμῶν καί ἀγαθή σκέψη. Ὅταν λοιπόν ἐρχόταν ὁ διάβολος καί μοῦ ἔλεγε, ‟Μά ἐσύ ἀπό τώρα εἶσαι στ’ ἀλήθεια ὁ ἅγιος Νήφων!  Ποιός ἄλλος πάνω στή γῆ καλλιεργεῖ τόσες ἀρετές ζώντας μέσα στούς θορύβους;’’, τότε ἐξουδετέρωνα τίς πανουργίες του μέ τή διάκριση.
Μιά φορά, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ὅσιος, τό δαιμόνιο τῆς κενοδοξίας ἔπεσε πάνω του ὁρμητικά, φουσκώνοντάς τον μέ βροχή ἐπαίνων:
-Νά, ὁ πιό διάσημος ἀπ’ τούς ἀνθρώπους!  Νά, ὁ μεγάλος φωστήρας!  Νά, ὁ γενναῖος ἀσκητής! Νά, ὁ πιό ἐνάρετος τῆς οἰκουμένης!...
Φλυάρησε πολλά ἀκόμα, πασχίζοντας νά τόν πλανέψει. Ὁ ἅγιος ὅμως κατάλαβε τήν κακουργία τοῦ διαβόλου, ἀναλογίστηκε τή δική του ἀδυναμία καί εἶπε μέσα του:
-Πρόσεξε, ἁμαρτωλέ Νήφων, μή σέ ξελογιάσει ὁ ἀπατεώνας!  Τό νοῦ σου, μωρόπιστε, μή σέ τυλιξει!  Ἄνθρωπος εἶσαι κι ἐσύ σάν τούς ἄλλους.  Κοίτα, μήν ὑποκύψεις.  Μή περηφανευτεῖς καί φουσκώσεις. Σέ τί ξεχωρίζει ἕνας σπόρος στάρι μέσα στό σωρό; Σέ τίποτα.  Εἶναι ἴδιος μέ τούς ἄλλους σπόρους. Ἔτσι κι ἐσύ, δέν ξεχωρίζεις σέ τίποτε ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἀπ’ τή λάσπη εἶναι ὅλοι πλασμένοι, ἀπ’ τή λάσπη εἶσαι κι ἐσύ. Γιά δές, ταλαίπωρε, τή γῆ!  Κι ἐσύ «γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ»27. Νά σκέφτεσαι πώς εἶσαι ἁμαρτωλός καί θά κριθεῖς. «Πρόσεχε σεαυτῷ»28 καί «νῆφε ἐν πᾶσι»29.  Θρήνησε, ἄθλιε, γιά τήν αἰώνια πικρή κόλαση, ὅπου θά κατακαίγεσαι γιά τίς ἁμαρτίες σου!  Αὐτά νά στοχάζεσαι, αὐτά νά μελετᾶς συνεχῶς, καί νά μήν κομπάζεις λέγοντας, ‟εἶμαι ἐνάρετος’’, ‟εἶμαι δίκαιος’’, ‟εἶμαι συνετός’’..... Γιατί μ’ αὐτές είς ἀλαζονικές αὐταπάτες κρατᾶς τό Θεό μακριά σου.

27. Γεν. 3:19.
28.Δευτερ. 15:9.
  Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος
Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
 (σελ.82-88)
Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου
Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

πηγή:  http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1637.html