Πῶς ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγή.( Μέρος Γ'). Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.

 Πῶς ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Μέρος Γ. 

Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Οἱ ἐπίσκοποι ὅλοι πῆραν τό μήνυμα μέ τό αὐτοκρατορικό ταχυδρομεῖο κι ἑτοιμάζονταν νά εἶναι στή Νίκαια, τό Μάιο του 325.
Ἀκριβῶς τήν ἐποχή τούτη, ὁ ὑψιστάριος Γρηγόριος, πού λάτρευε τό ὕψιστο ὄν μέ φλόγες καί φωτιές, εἶδε ὄνειρο σημαδιακό.
Βέβαια, ὅσο περνοῦσαν τά χρόνια ὁ Γρηγόριος δέν ἤταννε ἀπόλυτος στίς ἀπόψεις του.
Δέν ἀντιδροῦσε, ὅταν ἡ Νόννα τοῦ ἔλεγε νά διαβάζει τούς Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Ἀλλά καί δέν ὑποχωροῦσε, δέ διάβαζε τούς Ψαλμούς.  Καί τώρα συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό.  Νύχτα. Ὁ Γρηγόριος ξύπνησε μέ συναισθήματα παράξενα. Ἡ Νόννα κάτι κατάλαβε καί ἀνασηκώθηκε στό κρεββάτι.  Τότε ὁ Γρηγόριος, μέ ἤρεμη φωνή τῆς διηγήθηκε:
-Περίεργο, Νόννα.  Ξέρεις, εἶδα πώς ἔψελνα τοῦ Δαβίδ. Ἔψελνα, λέει, τό ‟εὐχαριστήθηκα γιά τό λόγο πού μοῦ εἶπαν· ἄς πᾶμε στόν οἶκο τοῦ Κυρίου’’(Ψαλμ.121, 1). Ἦταν ὡραία ψαλμωδία καί.... πῶς νὰ τὸ πῶ... κάπως μέ γλύκανε. Τήν ἀγάπησα.
Ἡ Νόννα εἶχε μπροστά της τό θαῦμα. Ὁ Θεός ἄκουσε τίς πολλές παρακλήσεις της. Πείσθηκε ὅτι ὁ ἀγαπημένος της Γρηγόριος, ἔστω καί πενηντάρης, δέχτηκε τή θεία χάρη.  Καί ἄρχισε ἀμέσως.  Τώρα πού ὁ Γρηγόριος ἔνιωθε ἀκόμα στήν καρδιά του τή θέρμη τῆς χάρης:
-Αὔριο κιόλας, αὔριο, Γρηγόριέ μου, νά πᾶμε στόν ἱερέα, νά ἐγγραφεῖς, ἀγαπημένε μου, στούς κατηχουμένους, στήν Ἐκκλησία... Εἶδες, εἶδες, Γρηγόριε, πόσο σ’ ἀγαπάει ὁ Θεός!  Σηκώθηκε ἡ Νόννα, πῆγε στό διπλανό δωματιάκι, πού τό εἶχε σάν παρεκκλήσι, καί ἄρχισε δοξολογικές τώρα κι εὐχαριστήριες γονυκλισίες.
Τό πρωί κίνησαν μαζί γιά τό ναό.  Συνάντησαν τόν ἱερέα, μίλησαν μαζί του κι ὅλα θά παίρνανε το δρόμο, πού θά κατέληγε στό βάπτισμα τοῦ Γρηγορίου.  Μαζί του βέβαια θά ἦταν κι ἄλλοι κατηχούμενοι. Ὁ καθένας μέ διαφορετικό τρόπο, ὁ καθένας ἐρχόταν ἀπό δικό του δρόμο στήν Ἐκκλησία.
Καί νά πού τίς μέρες αὐτές, χωρίς νά ἔχει προηγηθεῖ μακρά καί πλήρης κατήχηση, ὁ ἱερέας εἰδοποίησε τούς κατηχουμένους νά ἔλθουν ὅλοι τήν τάδε μέρα, τήν τάδε ὥρα στό ναό. Ἦταν ἡμέρα ὑποδοχῆς τῶν ἐπισκόπων, πού πήγαιναν στή Νίκαια, ὅπου θά γινόταν ἡ μεγάλη Σύνοδος.
Ἐπικεφαλής τους ὁ Λεόντιος, Μητροπολίτης τῆς μεγάλης καί ξακουστῆς Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας. Ἡ πόλη τούτη ἦταν τό πολιτικό, ἐκκλησιαστικό, οἰκονομικό καί πνευματικό κέντρο τῆς διοικήσεως τοῦ Πόντου (ἤ Ποντιανῆς), πού περιλάμβανε μεγάλο μέρος τῆς Μικρασίας.
Ὁ Λεόντιος, λοιπόν, ἔκρινε σκόπιμο, ἀφήνοντας τήν Καισάρεια, νά περάσει ἀπ’ ὅσα ἐκκλησιαστικά κέντρα μποροῦσε. Ἀπό αὐτά δηλαδή, γιά τά ὁποῖα εἶχε τήν ποιμαντική εὐθύνη καί λίγο-πολύ βρίσκονταν στο δρόμο του ἤ δέν ἀπαιτοῦσαν μεγάλες ἀλλαξοδρομήσεις.

 Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)
 σελ.12-17
Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου
Ἔκδοση Δ΄
Ἀποστολική διακονία
 πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7144.html