Γιατί κάποιον που αυτοκτονεί δεν τον κηδεύει η Εκκλησία;

Όταν κανείς σκοτώσει έναν εχθρό στον πόλεμο, είναι κακό, αλλά αναγκαίο κακό. Όταν σκοτώσει κάποιον άγνωστο, κι αυτό είναι κακό, που δεν έπρεπε να γίνει. Όταν σκοτώσει ένα συγγενή, κάνει μεγαλύτερο κακό. Όταν σκοτώσει τον αδελφό του, γίνεται αδελφοκτόνος, πολύ πιο μεγάλο κακό. Όταν σκοτώσει τους γονείς του, το κακό είναι πάρα πολύ μεγάλο, γίνεται μητροκτόνος ή πατροκτόνος. Όταν όμως σκοτώσει τον εαυτό του, το κακό είναι μέγιστο. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα στην αρχή και στο τέλος της ζωής μας, γιατί αυτή ανήκει στο Θεό. Δε μας ρώτησε πότε θα γεννηθούμε, ούτε θα μας ρωτήσει πότε θα πεθάνουμε. Όποιος αυτοκτονεί, πηγαίνει οπωσδήποτε στην κόλαση. Είναι μεγάλο κακό η αυτοκτονία, γιατί αυτός που αυτοκτονεί, κάνει φόνο και αποκλείει τον εαυτό του από τον Παράδεισο.

Η αυτοκτονία είναι η μεγαλύτερη μορφή απιστίας, γιατί ο αυτόχειρας (ο αυτοκτονών) δεν πιστεύει στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού κι ότι ο Θεός από το πικρό βγάζει γλυκό.

Για τους αυτόχειρες η Εκκλησία απαγορεύει την κηδεία κυρίως για λόγους παιδαγωγικούς. Δεν τιμά το νεκρό αυτόχειρα, για να παραδειγματίζονται οι άλλοι και να μη τολμήσουν κάτι τέτοιο.

Εάν ο αυτόχειρας είναι ψυχασθενής, τότε γίνεται κανονικά η κηδεία, γιατί αυτός έχει το ακαταλόγιστο, δεν ευθύνεται ο ίδιος για την πράξη του.

Εκείνοι, που κατά την απόπειρα της αυτοκτονίας μετανόησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να ανακόψουν τον επερχόμενο θάνατο, είναι στα χέρια του Θεού.

Και η ευθανασία για την Εκκλησία είναι αυτοκτονία και φόνος.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.140), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου