Τρόπος ζωῆς μας εἶναι νά ταπεινώνουμε ἀδιάκοπα τόν ἑαυτό μας, ἐνῶ ἡ δόξα ή ἡ ἐξύψωση κάποιου ἀνήκει στόν Θεό

Ένας από τούς μεγαλύτερους κινδύνους βρίσκεται στην ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Όταν όμως ζούμε, δεν πρέπει να φανταζόμαστε ότι ο Θεός είναι μαζί μας και ότι Τον βλέπουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός βλέπει εμάς. Ή προσέγγιση αυτή μάς σώζει από την εκτροπή στη φαντασία: «εγώ είμαι προφήτης, απόστολος, άγιος, αυτός ή ο άλλος».

 Ελεύθεροι από κάθε φαντασία γιά τον εαυτό μας αγωνιζόμαστε, και ό,τι ό Θεός θέλει το κάνει χωρίς εμάς διά μέσου ημών. Σάς υποδεικνύω πώς να ζήσετε, γιά να αποφύγετε τήν πλάνη. Και όταν παραμένουμε σε κατάσταση πού πάσχει όλο το είναι μας -και το πνεύμα και ο νους και η καρδιά και το σώμα-, όταν πάσχουμε από παντού αγωνιζόμενοι να μη διαπράξουμε αμαρτία, τότε οι ίδιοι δεν σκεφτόμαστε ότι συμμετέχουμε στα παθήματα τού Χριστού...

Ό Θεός όμως μπορεί να το αναγνωρίσει αυτό ως συμμετοχή στα παθήματα τού Χριστού  και μπορεί να το αποδώσει σε μάς ως δικό μας κατά τη δική Του κρίση και όχι κατά τη δική μας. 

Τρόπος ζωής μας είναι να ταπεινώνουμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, ενώ η δόξα ή η εξύψωση κάποιου ανήκει στον Θεό Έτσι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε γιά να ανυψώσουμε τάχα τον εαυτό μας «τραβώντας τον από τα μαλλιά». Πρέπει να ζούμε με πολύ ταπεινή συνείδηση. Και όταν ο Θεός δώσει κάτι, αυτό είναι τελείως ξεκάθαρο πού καταπλήσσει τη φαντασία τού ανθρώπου. Ωστόσο αυτό προέρχεται από τον Θεό και όχι από εμάς.

Δυσκολότερη είναι η οδός εκείνη, κατά την οποία ο Θεός εμφανίζεται στον άνθρωπο μέσα σε μεγάλο φώς από την αρχή ακόμη της ζωής του. Ό άνθρωπος αυτός δέχεται κατά κάποιον τρόπο μια «ένεση», πού τον εξομοιώνει προς τον Χριστό ακόμη και στο φρόνημά του , ακόμη και στή θεώρηση της ζωής. Αυτός ό ’Ίδιος ανέβηκε στον Γολγοθά υπομένοντας τα μεγαλύτερα παθήματα, προκειμένου να τελέσει μια πράξη αντίθετη προς εκείνη πού διέπραξε ο Αδάμ.

 Και όπως εξαιτίας τού παραπτώματος του Αδάμ ο Θεός καταράστηκε τον κόσμο αυτό έτσι και ό Χριστός με τήν ανάβασή Του στον Σταυρό τού Γολγοθά εξάλειψε αυτή τήν κατάρα και άνοιξε τήν είσοδο στή Βασιλεία τού Θεού Πατρός. Γι’ αυτό και εμείς οφείλουμε να φέρουμε ταυτόχρονα μέσα μας και τήν εικόνα της λυτρώσεώς μας διά τού πάθους στον Γολγοθά, αλλά και να συνειδητοποιούμε αυτό πού είναι απαραίτητο γιά μάς: να ακολουθήσουμε οδό αντίθετη προς εκείνη πού βάδισε ό Άδάμ στον Παράδεισο. Τότε ή ζωή μας θά είναι σύμφωνη με τον λόγο τού όσιου Αμβροσίου της ’Όπτινα: «Εμείς ζούμε απλά, αλλά έχουμε μαζί μας εκατοντάδες αγγέλους• όποιος όμως επιτηδεύεται, φαντάζεται ότι είναι προφήτης, άγιος ή κάτι άλλο, αυτός δεν έχει κανέναν».

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ΤΟΜΟΣ Β. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ. 

https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_277.html

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.gr