Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Λόγος περί ισότητας των δυο φύλων



Αποτέλεσμα εικόνας για ισοτητα των δυο φυλωνΤου μοναχού Ιωάννη

Επειδή πολύς λόγος γίνεται στον σύγχρονο κόσμο μας περί ισότητας των δυο φίλων και επειδή υπάρχει θεσμοθετημένη ιδεολογική, θρησκευτική και κοινωνικοπολιτική διαστροφή περί τούτου, επιτρέψτε μου μερικές ταπεινές σκέψεις που εύχομαι να μας προβληματίσουν όλους: ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους, ανθρωπιστές, ρατσιστές κ.α.

Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εδώ και χιλιάδες χρόνια πριν, υφίσταται μια αντιπαλότητα των δυο φύλων, του άνδρα και της γυναίκας. Οι άνδρες επίσημα ή ανεπίσημα συγκροτούν κατά καιρούς πατριαρχικές ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Αντιστεκόμενες οι γυναίκες συγκροτούν τις λεγόμενες μητριαρχικές κοινωνίες.
Αυτό εκφράζεται και στο θρησκευτικό τομέα αφού πολλές παλαιότερες και σύγχρονες θρησκείες και πολιτισμοί φέρονται εξευτελιστικά και υποτιμητικά και καταπιεστικά στις γυναίκες: εκκοσμισκευμένος χριστιανισμός, μουσουλμανισμός, ιουδαϊσμός, ινδουισμός, ναζισμός κλπ.
Ακόμη και πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί άνδρες μέσα στις ανδρόγυνες σχέσεις τους, έγγαμες ή μη, εκδηλώνουν δυστυχώς, μια ‘’φαλοκρατική’’ παθογένεια. Αυτή όλη η σαφέστατα και ολοφάνερα δαιμονοκίνητη κατάσταση ξεκίνησε –ιστορικά- αμέσως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος -είναι γνωστό στους μελετητές της ορθόδοξης Χριστιανικής Πατερικής Θεολογίας- έχει γράψει, σαν θεούμενος και αγιοπνευματοφόρος και Χριστοφώτιστος -αν και άγαμος- τους πιο θεόπνευστους λόγους περί γάμου[1].
Συγχωρέστε με να σταχυολογήσω ό,τι θυμάμαι.
Ο Άγιος μας ξεκινά από τον κήπο της Εδέμ, μάς τονίζει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού έφτιαξε πρώτα τον Αδάμ (ΙΣ=Άνδρας) γιατί ο Άνδρας συμβολίζει τον Χριστό και τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσιν της ανθρωπίνης φύσεως του[2]. Ακολούθως ο Υιός και Λόγος του Θεού πλάθει από την πλευρά του Αδάμ ΙΣ (= Άνδρας) την ΙΣΑ (=Ανδρίδα) την Εύα[3]. Αναλύει και εξηγεί ο ιερός Χρυσόστομος ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού (το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας φτιάχνει την Εύα σαν βοηθό του άνδρα Αδάμ (=χωματένιος κατά το σώμα) όχι από το κεφάλι του Άνδρα για να μη θεωρηθεί η Εύα ανώτερη του Αδάμ ούτε από το πόδι του –για να μη θεωρηθεί κατώτερη η Γυναίκα Εύα από τον Άνδρα Αδάμ αλλά από την πλευρά του για να της δώσει αξία ίση με τον άνδρα. Επίσης ο Αδάμ μόλις βλέπει δίπλα του την Γυναίκα του την Εύα λέγει -ομολογεί θεόπνευστα- ότι η Γυναίκα του είναι σάρκα από την σάρκα του[4] και οστό από τα οστά του και προφητεύει για όλους τους μέλλοντες παντρεμένους ανθρώπους ότι εξαιτίας τούτου (του μυστηρίου του ορθοδόξου γάμου) καλείται ο άνθρωπος –νοείται ο άνδρας- να αποκολληθεί από κάθε άλλο δεσμό –συγγενικό, συναισθηματικό κλπ- και να προσκολληθεί στην Γυναίκα του[5] μέσα στην ιερή Θεοευλογημένη γαμική σχέση (με την γυναίκα του) και να γίνουν οι δυο τους μια ανδρόγυνη σάρκα όπως, συμπληρώνει ο Απόστολος Παύλος, ο Χριστός και η Εκκλησία.
Η ουσία της θεολογίας και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αποστόλου Παύλου και φυσικά σύνολης της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ότι οι σχέσεις του ανδρογύνου μέσα στον ορθόδοξο γάμο είναι και πρέπει να είναι σχέσεις μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας. Και εδώ είναι, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, το λεπτότατο σημείο. Όπως δηλαδή ο Χριστός –ο Άνδρας- δίνει και την ζωή του για την πλευρά του για το μέρος του σώματος, το σώμα Του, την ορθόδοξη Εκκλησία και το φροντίζει και το σκεπάζει έτσι και η ‘’Γυναίκα’’, η ορθόδοξη Εκκλησία -η Θεοτόκος διακονεί τον ‘’άνδρα’’ της- τον Χριστό και μαζί μεγαλώνουν και διακονούν τα πνευματικά τους τέκνα, τους Αγίους.
Εν συνέχεια ο Χρυσόστομος πλέκει το εγκώμιο στην άξια Γυναίκα-σύζυγο, την επαινεί και της δίνει την αξία που έχει η Θεοτόκος απέναντι στον Χριστό. Γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι Ορθόδοξοι Πατέρες ταυτίζουν Θεοτόκο και ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Χριστός ‘’άνδρας’’, ‘’γονιμοποιεί’’ την ‘’Γυναίκα’’ του ορθόδοξη Εκκλησία – Θεοτόκο. Η Υπεραγία Θεοτόκος ορθόδοξη Εκκλησία ‘’κυοφορεί’’ στην Αγία ‘’μήτρα’’ της εμάς τους ορθοδόξους Χριστιανούς και όπως ο καλός σύζυγος φροντίζει κατά πάντα την κυοφορούσα σύζυγο του έτσι και ο Χριστός μας, φροντίζει με το Σώμα του και το Αίμα του να τρέφει την Αγία μάνα μας Θεοτόκο –Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία- που ‘’κυοφορεί’’, αγιοποιεί -αγιαζόμενη και τρεφόμενη από τον Χριστό μας αιώνια- εμάς τα παιδάκια της Αγίους και Αγγέλους. Εάν κάποιο κύημα-κάποιος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτοβούλως ‘’εκτρωθεί’’ από την κοιλιά της μάνας του Υπεραγίας Θεοτόκου, ορθόδοξης Εκκλησίας, καθίσταται πτώμα σάπιο και βρωμερό δηλαδή αυτοκαταδικάζεται αιώνια.
Και αυτό που ακούμε στην ακολουθία του γάμου, το πολύ παρεξηγημένο και παρερμηνευμένο ‘’η δε γυνή να φοβάται τον άνδρα’’[6] δεν έχει φαλοκρατική έννοια αλλά όπως εξηγεί στην συνέχεια ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όποιος αγαπά και διακονεί κάποιον φοβάται να τον πληγώσει, να του κάνει κακό όπως η Παναγία μας διακονεί τον Χριστό και εμάς τα παιδιά τους, τους ορθοδόξους Χριστιανούς όχι γιατί ‘’φοβάται’’ τον Χριστό σαν δήθεν αυταρχικό Κύριο και Θεό της. Μη γένοιτο τέτοια βλασφημία, παρερμηνεία και σκέψη. Αλλά μας σέβεται και μας αγαπά η Παναγία μας και τον Χριστό μας και εμάς τα παιδιά της και παιδιά του Χριστού μας, και έχει τον άγιο, ανιδιοτελή, ιερό σεβασμό και ‘’φόβο’’ να κάνει τα πάντα για να διακονήσει με την αγιοπνευματική της υπέρτατη αγάπη την σωτηρία μας.
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά αλλά σε θεωρητικό διανοητικό επίπεδό μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι αμαρτωλότατοι, έγγαμοι και άγαμοι, μοναχοί και λαϊκοί και ό,τι τα πάθη μας τα διαβλητά -τα τρία Φ- κατά τους Αγίους Πατέρες[7] (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία) είναι κατά πολύ δυνατότερα από την καλή μας θέληση και τις καλές μας, τυχόν, χριστιανικές ή ουμανιστικές ιδέες.
Ορθότατη η αντιλογία, δικαιολογημένη απόλυτα, αν και εφόσον αγόμεθα και φερόμεθα από την αμαρτωλότητα μας και τους δαιμονοκίνητους λογισμούς χωρίς Θεία βοήθεια. Άλλωστε η ιστορία όλων των πολιτισμών και των θρησκειών επιβεβαιώνει -για τον αντικειμενικό ιστορικό παρατηρητή- την απόλυτη αδυναμία του ανθρώπου από μόνος του, χωρίς την Θεία Χάρη, να πραγματώσει τις καλύτερες, δυνατόν, προθέσεις και ιδέες του.
Όμως όταν ζούμε την ορθόδοξη ασκητική και μυστηριακή ζωή τότε από τώρα και αιώνια ο Χριστός μας δια της Θεοτόκου συν πάσι τοις Αγίοις και τοις Αγγέλοις μάς αγιοποιεί και μάς σοφοποιεί εξελικτικά, αδιάκοπα, αιώνια. Είναι αυτός ο ‘’ενεστώς’’ ο ιστορικός, ‘’ο διαρκείας’’ που μας προτρέπει ο Χριστός και μας δίδει την δυνατότητα να ζήσουμε αυτό το λακωνικό αλλά τόσο βαθύ: ‘’Γίνεσθε (να γινόσαστε) άγιοι καθώς και εγώ άγιος ειμί’’[8].
Μακάρι όλοι μας, έγγαμοι, άγαμοι, λαϊκοί, μοναχοί, ορθόδοξοι, ετερόδοξοι, αλλόδοξοι να ανταποκριθούμε στον ασίγητο, αιώνιο πόθο του πατέρα μας, του Χριστού και της μάνας μας της Θεοτόκου, να μας αγιάσουν σαν υπάκουα και πιστά, καίτοι αμαρτωλότατα μέλη της ορθοδόξου εκκλησίας μας.

Αμήν Γένοιτο
Τέλος και τω Θεό Δόξα.
μοναχός Ιωάννης
13.7.2017


[1] Βλέπε σχετικά έργα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Ελληνική Πατρολογία του Migne (PG) ή στην έκδοση ‘’Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας’’ (Ε.Π.Ε.)
Ενδεικτικά: Περί Παρθενίας 15, PG 48, 545. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 2. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 17, PG 53, 153. 15. Περί παρθενίας, ΕΠΕ, τ. 29, σ. 472. Εις Εφεσίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 198-200.  Εις την Γένεσιν, Ομιλία 15, ΕΠΕ, τ. 2, σ. 392. κλπ
[2]  Βλέπε ψηφιδωτό: Η δημιουργία του Αδάμ του 12ου αιώνα στον καθεδρικό ναό του Μονρεάλε στην Σικελία (η εκτεταμένη διακόσμηση που συμπληρώθηκε το 1190, μοιάζει τεχνοτροπικά με τις βυζαντινές τοιχογραφίες του τέλους του αιώνα)
[3] Σχετικά με τα εβραϊκά ονόματα ΙΣ και ΙΣΑ βλέπε το μνημειώδες έργο: ‘’Γένεσις’’ (κείμενο, μετάφραση, ανάλυση, σχόλια) υπό Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμία Φούντα (2004), έκδοση: Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδας
[4] ‘’…καὶ εἶπεν Ἀδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη·’’ Γεν. 2,23 
[5] ‘’…ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν’’. Γεν. 2,24
[6]  ‘’Ἡ δέ γυνή ἵνα φοβῆται τόν ἄνδρα’’ Εφεσ. 5, 33
[7] ‘’Τρείς (πειρασμούς) εννοεί την γαστριμαργία, φιλαργυρία και κενοδοξία, που θεωρούνται ρίζες των παθών. Στους τρείς αυτούς πειρασμούς επολεμήθηκε και ο Κύριος στην έρημο’’. Βλέπε Υποσημείωση 1 στον Εικοστό Έκτο (ΚΣΤ’) Λόγο ‘’Περί Διακρίσεως’’, ‘’Κλίμαξ’’ Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, έκδοση Ιερά Μονή Παρακλήτου (1999), Ωρωπός Αττικής  
[8]  «Ἅ­γιοι γίνεσθε, ὅτι ἐ­γὼ ἅ­γιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Α΄ Πέτρ. 1,16)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας