Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

Τὰ πανηγύρια μας…

Γράφει ἡ Αἰκατερίνη Ντότη
 Με ἀφορμὴ τὶς γιορτὲς καὶ τὰ πανηγύρια πρὸς τιμὴ τῶν Ἁγίων καὶ ἰδιαίτερα τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, 15 Αὐγούστου, θὰ γυρίσω πολλὰ χρόνια πίσω, τότε ποὺ οἱ γιορτὲς τῆς ἐκκλησίας ἦταν πανηγύρια καὶ πανηγύρι σήμαινε γιορτὴ γιὰ τὸ κάθε σπίτι, γιὰ ὅλο το χωριὸ καὶ γιὰ ὅλη τὴν περιοχή, ἀφοῦ ἔρχονταν καὶ ἀπὸ τὰ περίχωρα οἱ Χριστιανοὶ νὰ πάρουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ν’ ἀνταμώσουν μὲ συγγενεῖς καὶ φίλους στὴν ἐκκλησία, στὸ μεσοχώρι καὶ στὸ ὁλοήμερο γλέντι. 
Οἱ ξενιτεμένοι, ποὺ δὲν ἦταν λίγοι, περίμεναν τὸ πανηγύρινα ἔρθουν στὸ χωριὸ καὶ ἦταν μεγάλη ἡ χαρὰ καὶ αὐτῶν ποὺ ἔρχονταν καὶ αὐτῶν ποὺ τοὺς ὑποδέχονταν.
Ὅλη τὴν ἑβδομάδα καθαρίζονταν κι ἀσπρίζονταν τὰ σπίτια, οἱ αὐλὲς καὶ οἱ ἄλλοι χῶροι, ἐνῶ τὴν παραμονὴ ἔκαναν τὸ «κουμάντο» γιὰ τὸ γιορτινὸ τραπέζι ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔλειπαν οἱ λαχταριστὲς πίτες μὲ τὰ ἀρωματικὰ χόρτα καὶ τὰ ντόπια αὐγοτύρια, τὸ ψητὸ ἀρνὶ καὶ ἡ κότα καὶ βέβαια ἡ χωριάτικη ντοματοσαλάτα ἀπὸ τὸν κῆπο ποὺ ἀπὸ τὸν....
Ἰούλιο μέχρι τὸν Σεπτέμβριο ἦταν στὶς δόξες του.
Ἡ μυρουδιὰ τῶν πρόσφορων ποὺ ζύμωνε καὶ ἕψηνε ἡ μάνα μας ἄνοιγε τὴν ὄρεξή μας γιατί στὶς γιορτὲς εἴχαμε μερίδιο σ’ αὐτὸ τὸ νόστιμο ψωμάκι. Πλούτη δὲν εἴχαμε ἀλλὰ δὲν μᾶς ἔλειπε τίποτε ὅσο ζοῦσε καὶ γέμιζε τὸ σπίτι μὲ τὴν παρουσία της ἡ Μάνα. Δὲν ζηλεύαμε τίποτε καὶ νιώθαμε ὅλο τὸν κόσμο δικό μας ὅταν τὴ φωνάζαμε καὶ ἐκείνη ἀπαντοῦσε: «Ψυχοῦλες μου…».
Ἡ συνταξούλα ἀπὸ τὸν πατέρα μας καὶ ἡ «περηφάνεια» τῆς μᾶς ἐξασφάλιζαν (καὶ στὶς τέσσερις) καινούργιο φόρεμα καὶ παπούτσια γιὰ τὸ πανηγύρι τοῦ Ἀϊ-Παντελέημονα ὅπως ἔλεγε, 27 Ἰουλίου καὶ τὰ προσέχαμε καὶ γιὰ τὶς 15 Αὐγούστου, πανηγύρι τῆς Σιταριᾶς καὶ 8 Σεπτεμβρίου τῆς Βελλᾶς.
Καμαρώναμε στὴν ἐκκλησία καθὼς μᾶς εἶχε γύρω της καὶ νιώθαμε τὰ μάτια της νὰ μᾶς σκεπάζουν μαζὶ μὲ τὰ εὔσπλαχνα μάτια τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων το τέμπλου ποὺ στὰ παιδικά μας μάτια ἦταν τόσο κοντινοὶ καὶ οἰκεῖοι. Ὕστερα γιατί τόση ἀπόσταση, ἀλήθεια;
Δὲν μπορῶ νὰ εἰπῶ ὅτι γνωρίζαμε καλὰ τὴν πίστη μας καὶ ὅτι ζούσαμε τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας μας, διότι ἦταν ἄγνωστά τα Κατηχητικὰ καὶ τὰ κηρύγματα στὰ χωριὰ καὶ ὅ,τι ἔκανε τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐκκλησιασμό, αὐτὸ ἔμεινε σὰν σπόρος στὶς ψυχές μας καὶ ἀνάλογα καρποφόρησε ἢ χάθηκε…
Δικαιολογημένα ἀνησυχοῦμε γιὰ τὰ σημερινὰ παιδιὰ καὶ ἀναρωτιόμαστε τί τὰ περιμένει χωρὶς συστηματικὴ χριστιανικὴ ἀγωγὴ καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Ὁ νοῶν, νοείτω… Καὶ ἐρωτῶ: Πόσες οἰκογένειες εἶναι σὲ θέση νὰ κατηχήσουν τὰ παιδιά τους; Κακά τα ψέματα, τὸ σχολεῖο ἔχει μεγαλύτερη δύναμη γιατί «Ἔτσι εἶπε ὁ κύριος», λένε τὰ παιδιά…
Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, δὲν εἶναι ἀντιφατικὸ νὰ τὴ γιορτάζουμε μὲ πανηγύρια καὶ τραπέζια, ὅπως εὔλογα ρωτοῦν κάποιοι, ἀφοῦ πέθανε ἡ Παναγία;
Ἡ νηστεία τῶν δέκα πέντε ἡμερῶν καὶ οἱ κατανυκτικὲς παρακλήσεις κάθε βράδυ στοὺς Ναοὺς ἔχουν μιὰ χροιὰ πένθους ὄχι γιὰ τὸν θάνατο τῆς Παναγίας ἀλλὰ ὅλου το ἀνθρωπίνου γένους λόγω τῆς ἁμαρτίας μας, διότι ἡ Παναγία δὲν ἔμεινε στὸν τάφο ἀλλὰ «μετέστη πρὸς τὴν Ζωὴν (τὸν Χριστὸν) μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς» καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς λυτρώνει τὶς ψυχές μας ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο ὅπως ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας.
Ἑπομένως ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου δὲν εἶναι λυπηρὸ γεγονὸς ὅπως καὶ τὸ ὀσιακὸ ἢ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τῶν Ἁγίων ἀφοῦ τοὺς φέρνει γιὰ πάντα κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ κατὰ τὸν Μεγάλο Ἀπόστολο Παῦλο «ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος…». Θυμίζει ὅμως σὲ ὅλους ὅτι δὲν εἴμαστε μόνιμοι κάτοικοι αὐτῆς τῆς γῆς. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀποχαιρετοῦμε τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας γιὰ νὰ φιλοσοφοῦμε περὶ τῆς ματαιότητος αὐτοῦ το κόσμου καὶ μὲ τὴν γνωστὴ ἐπωδὸ «Μιὰ κακία μένει…». Ὅμως ὄχι! Μένουν ὅλα τα καλά μας ἔργα καὶ μᾶς συνοδεύουν ὅταν τελειώνουμε χριστιανικὰ καὶ ἀνεπαίσχυντα…
Οἱ γιορτὲς καὶ πανηγύρεις τῆς ἐκκλησίας, μᾶς συμφιλιώνουν μὲ τὴν πικρὴ ἀλήθεια τοῦ θανάτου καὶ μᾶς φυλᾶνε ἀπὸ τὰ γλυκὰ ψέμματα τῆς ζωῆς. Ἀρκεῖ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ γεγονότα ἐν Χριστῷ, νὰ ξεχνοῦμε τὰ βλαβερὰ τοῦ κόσμου καὶ νὰ θυμόμαστε τὶς πολλὲς εὐλογίες τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας. Καὶ βέβαια νὰ μὴ περιμένουμε τὰ γεράματα ἢ κάποια ἀρρώστεια «γιὰ νὰ ἑτοιμαστοῦμε» γιατί ἡ πείρα ἄλλα λέει.
Μερικὲς φορὲς ἀκοῦμε το: «Μακαρία ἡ ὁδὸς ἣν πορεύει σήμερον», ἀντὶ γιὰ χρόνια πολλά…
Ἡ Παναγία μαζί μας. Χρόνια Πολλά!
 
πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας