Δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Α´ Κορ. στ΄ 12 – 20
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιε´ 11 – 32
Ήχος: α΄ .– Εωθινόν: Α΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών
και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού»

Αξία πολύ μεγάλη, αλλά και πολύ περιφρονημένη, μας δείχνει ο Απόστολος Παύλος με τα παραπάνω λόγια. Αξία, και συν­άμα αρετή ουράνια, για την οποία κατ’επανάληψη ο Κύριος μας ομιλεί στην Αγία Γραφή με ιδιαιτέρως κολακευτικά λόγια. Αξία, όμως, που εμείς οι άνθρωποι, μειώσαμε και

υποτιμήσαμε και απαξιώσαμε, επειδή απομακρυνθήκαμε από τον Θεό. Επειδή προσαρμοστήκαμε στα δεδομένα της κοσμικής ζωής και νοοτροπίας και «θεοποιήσαμε» τον εαυτό μας και τα άθλια θελήματά μας. Επειδή δεν θελήσαμε να φυλάξουμε τους εαυτούς μας από τον κόσμο, δίνοντας την απαιτούμενη προσοχή στον λόγο του Κυρίου, τον οποίο απηύθυνε προς τον Πατέρα Του ολίγον προ του πάθους Του, «τήρησον αυτούς εκ του κόσμου».
Αξία η αγνότης και παρθενία
Ποία όμως η αξία; Η καθαρότητα του σώματος! Όχι τόσον από τη φυσιολογική ρυπαρότητα, αλλά κυρίως και πρώτιστα από την ψυχική ακαθαρσία. Η πνευματική καθαρότητα του σώματος είναι εκείνη που κάνει το σώμά μας «ναόν του εν υμίν Αγίου Πνεύματος». Η πνευματική δε αυτή καθαρότητα είναι η Παρθενία. Όσο και αν προσπαθούν οι εχθροί της πίστεως να μας πείσουν ότι το σώμα είναι στην ελεύθερη διαχείριση αυτού που το έχει, ο θεοκήρυκας Απόστολος Παύλος, «βάζει τα πρα-γματα στη θέση τους». Ομιλεί με την αυθεντία του Αγίου Πνεύματος και όχι απλώς συνιστά, αλλά απαιτεί από τους Χριστιανούς την Παρθενίαν. «Φεύγετε την πορνείαν», απαιτεί, όπως ο γονιός που τρομάζει μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί το παιδί του και προσπαθεί να το διαφυλάξη.
Μία φυγή, που εξασφαλίζει την αιώνια ζωή. Μία φυγή που προστατεύει και διαφυλάττει αιώνιους και αθάνατους θησαυρούς. Μία φυγή που μας γλυτώνει από τον αιώνιο εχθρό μας τον μισάνθρωπο διάβολο που «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίει». Και επειδή ο κίνδυνος της πτώσεως είναι πολύ πιθανός, παρουσιάζει ο Απόστολος, την αξία του σώματος.
Το σώμά μας
Αν εκτιμήσουμε το σώμά μας θα ανταποκριθούμε και στις απαιτήσεις του. Αυτό συμβαίνει πάντοτε από τον κάθε άνθρωπο και για ο,τιδήποτε αντιμετωπίζει στη ζωή του. Αν εκτιμήσουμε την αξία του οποιουδήποτε πράγματος το περιποιούμεθα ανάλογα. Επί παραδείγματι, ένα κόσμημα ανεκτίμητης αξίας, το προσέχουμε, το φυλάσσουμε, το χρησιμοποιούμε, εκτιμώντας την αξία του. Αντίθετα, κάποιο άλλο αντικείμενο που μας ανήκει και το οποίο έχει ασήμαντη αξία, ούτε το προσέχουμε ιδιαίτερα, αλλά και αν για τον οποιοδήποτε λόγο καταστραφή η το χάσουμε, δεν  θα πικραθούμε ιδιαίτερα.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το σώμα μας. Αν το αντιμετωπίζουμε με το σκεπτικό ότι έχει δοθή από τον Θεό στον άνθρωπο σαν Ναός και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, η αξία του είναι ανεκτίμητη. Αν σκεφθούμε ότι αγιάζοντας το σώμά μας, αγιάζεται και η ψυχή μας … Αν νιώσουμε ότι μέσα σ’αυτό το σώμα θα έλθη ο ίδιος ο Κύριος κατά την Θεία Ευχαριστία και θα γίνουμε «σύσσωμοι και σύναιμοι» με τον Κύριο, τότε καταλαβαίνουμε πόσο πρέπει να το καλλωπίζουμε πνευματικά, για να μπορή να ανταποκρίνεται στον προορισμό του.
Αν, όμως, αντίθετα, θεωρήσουμε ότι το σώμά μας διατίθεται μόνον προς εξυπηρέτηση γηΐνων, βιολογικών και σαρκικών απαιτήσεων, αναγκών και επιθυμιών, τότε το εκτιμούμε πολύ φθηνά και ανόητα … Ο θείος Απόστολος, με την ερώτηση, «ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός εστιν, ου έχετε από Θεού και ουκ εστέ εαυτών;», θεωρεί αυτονόητη την απάντηση και απαιτεί, οι Χριστιανοί να γνωρίζουν τέτοιες μεγάλες αλήθειες.
«άτινά εστι του Θεού»
Με την φράση αυτή, ο Θείος Απόστολος προχωρεί ακόμη περισσότερο και μας καθιστά απόλυτα υπεύθυνους απέναντι στον Θεό, δια την πνευματική ακεραιότητα με την οποία οφείλουμε να διατηρήσουμε το σώμά μας. Δεν είναι δικό μας … λέγει ο Κύριος δια του Αποστόλου! Δεν μου ανήκει και δεν σου ανήκει! Είναι ξένη περιουσία, η οποία κάποια στιγμή θα μας ζητηθή να την επιστρέψουμε! Και όταν σου έχη δοθή το οποιοδήποτε πράγμα, για να το διαφυλάξης και κάποια στιγμή να το επιστρέψης, προσπαθείς να το διατηρής όσον το δυνατόν στην τελειότητα που το παρέλαβες.
Δυστυχώς μία τόσο μεγάλη αλήθεια, την αγνοήσαμε, την περιθωριοποιήσαμε και την ρίξαμε «στον κάλαθον των απορριμμάτων». Υποκύψαμε, δυστυχώς, στα θελήματα του κόσμου και της σαρκός, και αδιαφορήσαμε δια την επιστροφή του σώματός μας στον Δημιουργό του.
Διέξοδος εις το «αδιέξοδον»
Όταν ο οφειλέτης των μυρίων ταλάντων, σύμφωνα με την παραβολή του Κυρίου μας, έπρεπε να επιστρέψη τα οφειλόμενα στον δανειστή και Κύριό του, ευρέθη εις αδιέξοδον. Το χρέος ήτο τεράστιο και η ανέχειά του προεξοφλούσε την καταδίκη του. Δεν είχε τι άλλο να προσφέρη στο αφεντικό του, παρά τα δάκρυα της μετανοίας του και τις ακατάπαυστες ικεσίες του, όπως μακροθυμήση ο Κύριός του και κάνη … κάτι προκειμένου να διασωθή από την απειλή της καταδίκης του. «Μακροθύμησον επ’ εμοί και πάντά σοι αποδώσω».
Υποχώρησε ο Κύριός του και, προσωρινά «το δάνειον αφήκεν αυτώ». Στη συνέχεια, βεβαίως, η κακότητα που επέδειξε στον σύνδουλό του, επέφερε και την δικαιολογημένη οργή του δανειστού, ο οποίος και τον τιμώρησε παραδειγματικά. Όμως εν πρώτοις, «αφήκεν αυτώ». Αυτή είναι και η ουσία … Πάντοτε, δυστυχώς θα είμεθα οι οφειλέται των μυρίων ταλάντων η ίσως και περισσοτέρων, προς τον Θεό. Όμως το άπειρον έλεος του Κυρίου μας, αναμένει την ιδική μας μετάνοια. Πάντοτε, «φιλότιμος ο Δεσπότης», δέχεται τον κάθε μετανοούντα, «ως την πόρνην, ως τον ληστην, ως τον τελώνην και ως τον άσωτον». Εις την μετάνοιάν μας επαφίεται η αποκατάσταση των σχέσεών μας με τον Θεό.
Προσοχή, συνεπώς, στους θησαυρούς που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριός μας.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr